Week 15

Food, food en nog eens food (Donderdag 18 mei, dag 98)

Het was helaas geen zwembaddagje wat mama, papa en ik eigenlijk op de planning hadden staan, waardoor we wat anders moesten verzinnen. Ik had bedacht om naar TPC te gaan. Dit is een uurtje rijden vanaf Moshi en het is een restaurant voor de “rijkere” mensen. We hadden besloten om daar rond twee uur naar toe te rijden en daarvoor nog eerst nog wat spulletjes die papa en mama nog graag wilden halen, te kopen in de stad. Dit deden we dit keer niet met de tuc tuc, maar met onze eigen benenwagen. Nadat we de spullen in de pocket hadden, gingen we naar Union Café om een lekker taartje te gaan eten. Stiekem vallen deze taartjes ook goed in de smaak bij papa en mama.

Vervolgens zijn we naar het hotel gegaan en hebben we taxi Uhuru weer opgebeld die ons naar TPC reed. Onderweg naar TPC kwamen we een slagboom tegen en deze slagboom gaat niet automatisch open, maar wordt handmatig omhoog gedaan door iemand die daar naast zit. Dit had ik al een keertje eerder gezien, maar het blijft een gek gezicht. Daarna reden we langs ontelbaar veel suikerplantages. Er kwam geen eind aan, zoveel waren het er. Onderweg wilde papa even uit de auto om een foto te maken en precies op dat moment zagen we een tuc tuc rijden. Mama zei nog: hee wat doet een tuc tuc zover van Moshi vandaan. Op dat moment keek ik richting de tuc tuc en zag ik dat het onze Mr. Humpfy was. Toevallig!

Op een gegeven moment kwamen we eigenlijk in een hele aparte woonwijk. TPC is niet enkel een restaurant, maar dat is de suikerfabriek met alles daarom heen. Die suikerplantages die we onderweg zagen, waren ook van hen. In die woonwijk was een eigen ziekenhuis, een eigen school en noem maar op. Je kan het zo gek niet verzinnen, ze hebben zelfs een eigen zwembad. Overal stond op bordjes “TPC ….” . Uiteindelijk kwamen we bij het restaurant aan en het deed zeker niet onder aan mijn verwachtingen naar aanleiding van de verhalen van de mensen van het hostel. Het was een grote optrek met bloemetjes en het zag er allemaal chique uit vergeleken met wat we gewend zijn in Moshi. Er stonden zelfs bloemetjes op tafel en dat heb ik Moshi nog geen een keer gezien. We zaten daar lekker rustig en keken uit op het golfterrein van TPC.

Van de mensen die hier naar toe zijn geëmigreerd en werken bij hostel hoff, had ik gehoord dat het vlees er erg lekker is aangezien dat moeilijk te krijgen is in Moshi. Mijn keuze was daarom ook gevallen op een steak en dit was een goede keuze geweest! Het eten van papa en mama zag er ook goed uit. Mama had een chickenburger en deze kan je op de meeste plekken ook wel krijgen in Moshi, maar niet op deze manier. En ondanks dat er wordt gezegd dat TPC voor de “rijkere” mensen is, waren de prijzen gewoon vergelijkbaar met de prijzen in Moshi.

Stiekem had ik al op de kaart naar de toetjes gekeken en die kon ik zomaar niet aan mij voorbij laten gaan. Deze toetjes had ik namelijk nog niet eerder ergens op de kaart zien staan hier in Afrika. De keuze was gevallen op een mango panna cotta, maar die hadden ze niet. Dat had ik al in mijn achterhoofd aangezien het vaak zat gebeurd dat er dingen die op de menu kaart staat, niet gemaakt kunnen worden. De andere keuze was de coffee cremébrûllee en het was alleen al een plaatje hoe die geserveerd werd. En hij smaakte net zo goed als die eruit zag!

Zoals net gezegd, zaten we daar heerlijk rustig en voordat we het wisten waren we er al meer dan twee uur. Het werd maar weer tijd om Uhuru te bellen. Toen gingen we even chillen bij het hotel en vervolgens hebben we Uhuru weer gebeld om ons te laten brengen bij Maembe. Dit is de chilllounge waar ze een lekkere “dessertpizza” hebben. Dit is een soort pannenkoek ingesmeerd met nutella, geserveerd met banaan en ijs erop. We hadden tenslotte toch nog niet goed gegeten vandaag ;-). Je zit’s avonds erg leuk bij Maembe en doet daarom ook leuker aan dan de hotelkamer. We hebben al besloten dat we nog een keer gaan en de volgende keer nemen we een stok kaarten mee!


Pole pole 35.0 (Vrijdag 19 mei, dag 99)

Vandaag was het helaas opnieuw geen zwembadweer, waardoor we wat anders moesten gaan verzinnen. We kregen nog even een privéfotoshoot van de enige echte Mr. van Tilborg. Papa wilde namelijk mij en de andere drie meiden nog op de foto hebben, wat enig. Na even bij het hostel gezeten te hebben, zijn we vervolgens gaan lunchen bij Union café. Vervolgens zijn we nog even Moshi in gegaan en wat rondgeneusd. Op een gegeven moment liepen we weer terug naar het hotel, maar we hadden al een bliksems eind gelopen en inmiddels was de zon gaan schijnen. Die combinatie gaf dat het toch wat pittiger werd om bergopwaarts te lopen. Papa krijgt al de Afrikaanse vibes te pakken en had het idee om de Boda Boda’s (motors die langs de weg staan) even aan te houden. De eerste groep begreep echter niet helemaal waar ons hotel was, waardoor we maar zijn doorgelopen. Mama zag het namelijk al gebeuren dat we aan de andere kant van Afrika uitkwamen. De volgende groep begreep het ook niet, maar ik zei wel dat ik voorop ging en de weg wees. En achteraf bleek dat de kerels van de Boda Boda’s het wel wisten, maar blijkbaar spreek ik de naam van het hotel net iets anders uit dan ze hier gewend zijn.

Het was zeker geen verkeerde beslissing om het laatste stukje even de Boda Boda te pakken. We hebben een vers fruitsappie bij het hotel in de tuin gedronken. Wat later hebben we de tuc tuc gebeld om een hapje te gaan eten bij Indoitaliano, maar het duurde een beetje lang voordat Mr. Humpfy kwam. En niet alleen de tuc tuc duurde lang, maar ook bij het restaurant wisten ze niet echt wat doorwerken was. Het begon steeds drukker te worden bij het restaurant en ons eten kwam maar niet. Na bijna anderhalf uur kregen we ons eten, maar het was zeker het wachten waard. Mama kreeg een pannetje met lemon chicken en een apart schaaltje met rijst. Ik had gekozen voor pasta en papa voor de chef special. We hadden nu door de wachttijd extra lang in spanning moeten zitten wat de chefspecial was, maar de chef had zeker zijn best gedaan voor zijn specialiteit. En ach, dat pole pole vergeven we dan maar.

Het was best laat voordat we bij het hotel terugkwamen. We hebben nog gezellig een paar potjes shithead hebben gespeeld. Nu is het twaalf uur en tijd om te gaan slapen, morgen is het dan al zover: de laatste dag samen met papa en mama..


Laatste dag vakantie, laatste dag met papa en mama in Afrika (Zaterdag 20 mei, dag 100)

Vanochtend zijn we na ons laatste ontbijtje van onze “how do you want your egg?” guy, maar alvast onze koffers in gaan pakken zodat die alvast zo goed als klaar staan. Dan hoeven we daar niet meer naar om te kijken. Daarna waren we gaan lopen richting de printshop om papa’s en mama’s boardingpass uit te printen, totdat we opeens bedachten dat we naar het zwembad wilden. Ondanks dat de zon (weer) niet scheen, was het wel warm en papa en mama vonden het een leuke plek om nog een keer naar terug te gaan. Aangezien het al rond twaalf uur was, dachten we even een slimme verdeling te maken. Papa loopt terug naar het hotel en mama en ik vervolgen onze weg richting de printshop. Normaal gesproken laat ik altijd de sleutel in papa en mama’s kamer zodat ik hem ook niet kan verliezen. Maar natuurlijk had ik uitgerekend dit keer de sleutel wel in mijn tasje gedaan waar ik pas achter kwam toen papa zich waarschijnlijk al rot zocht en ik en mama al een stuk verder waren. Mam en ik besloten toch maar terug te lopen en op een gegeven moment zagen we papa in de verte al verschijnen. Het was leuk geprobeerd, maar niet echt een nuttige splitsing geweest haha.. Daarom zijn we maar met zijn allen teruggelopen naar het hotel, zwemspullen gepakt en hebben we de tuc tuc gebeld.

Op naar de printshop om papa’s en mama’s boardingspass uit te printen. Ik en de andere meiden zijn er alleen achter gekomen dat al onze documenten die op de usb-stick staan, verwijderd worden. Daardoor zijn er inmiddels al drie usb-sticks van ons totaal leeggehaald en deze zijn gek genoeg ook erg sloom geworden en lopen elke keer vast, door waarschijnlijk alle virussen die op die computer van de printshop staan. Ik had dus niet echt een andere optie om daar vanuit mijn mail te printen, wat de laatste keren ook geen seintje pijn was. Maar.. vandaag was er natuurlijk geen internetverbinding, waardoor het hele feest niet doorging. Dan maar naar het hostel om wat op te halen en vanaf het hostel heeft Uhuru ons weer opgehaald om te gaan naar het zwembad Honey Badgers. Maar het zat ons vandaag niet echt mee, want we stonden haast op de stoep bij Honey Badgers en het begon te regenen. We hadden besloten om niet om te draaien maar daar overdekt in de chillbanken te gaan lunchen, want we moesten tenslotte ook nog eten.

We hebben daar even lekker gezeten en gegeten. Papa en ik hadden dezelfde kip-pastasalade en mama had gekozen voor een andere salade. We hadden nog gehoopt dat het droog zou worden zodat we nog een duik in het zwembad konden nemen, maar helaas. Ik moest op een gegeven moment zelfs een handdoek om me heen slaan omdat ik het zo koud kreeg. Daarom zijn we maar na een tijdje weer teruggegaan naar het hotel en heb ik mezelf daar opgewarmd in een lekker bubbelbad. Ik heb er extra van genoten want het was mijn laatste bubbelbad, daarna moet ik het weer met de (soms koude) douche doen bij het hostel.

Bij het hotel heb ik samen met papa en mama vanavond hun laatste avondmaal in Afrika gegeten. Ik had alleen wat gekozen wat helaas niet zo lekker was, maar papa en mama hadden gelukkig wel een lekkere maaltijd. We hebben de avond en daarmee ook de vakantie afgesloten bij de chillounge maembe met een dessertpizza en natuurlijk het kaartspelletje shithead.

En dan nadert toch echt het einde van de vakantie samen met papa een mama. We gaan nog proberen een paar uurtjes te slapen voordat taxi Uhuru om 3 uur ’s nachts staat te toeteren.


Afscheid papa en mama (Zondag 21 mei, dag 101)

Het was vandaag een vroege zondag, want papa en mama’s vliegtuig vloog om zes uur vanochtend al richting Nairobi (tussenstop). Dat betekende dat we vannacht al om drie uur door Uhuru werden opgehaald bij het hotel om te vertrekken richting het vliegveld. Tegelijkertijd heb ik mijn koffer ook weer meegenomen om op de terugweg meteen bij het hostel afgezet te worden. Het afscheid vond ik op de een of andere manier moeilijker dan in Nederland, maar we kunnen terugkijken op twee mooie onvergetelijke weken met elkaar.

Rond kwart voor vijf kwam ik weer terug bij het hostel en de meiden waren zo lief geweest om mijn slaapzak en klamboe al goed te leggen, waardoor ik zo mijn bedje in kon kruipen. Het was een korte nacht maar ik had prima geslapen, maar verder was het een lazy sunday. Ik heb mijn koffer uitgepakt, spullen gesorteerd en opgeruimd en gewassen. Vervolgens was ik begonnen met het schrijven van mijn blog, maar ondertussen was ik in slaapgevallen. Ik heb wel bericht ontvangen dat papa en mama veilig zijn geland en een goede reis hadden gehad, gelukkig!

Na het avondeten heb ik ook niet veel meer gedaan. Het was namelijk, net zoals de afgelopen dagen, een beetje somber weer (geen zon, kouder en grauwe lucht) en waren daarom allemaal in de lazy sunday stemming. Femke en ik hebben ’s avonds op bed op de laptop even lekker een filmpje gekeken en daarna zijn we lekker gaan slapen.


Blue Monday (Maandag 22 mei, dag 102)

Vandaag verschilde (helaas) niet veel met gisteren. Vandaag hoefde ik nog niet naar stage maar was het een schoolwerkdagje. Ik merkte dat ik wat moeite had na de vakantie en het afscheid met papa en mama, weer de draad op te pakken om aan school te werken. Ik heb samen met Femke wel wat gedaan, maar helaas niet zoveel als ik zou willen.

We hebben de tuc tuc Mr. Humpfy gebeld om even wat voor de lunch te gaan halen bij de supermarkt. Mr. Humpfy vroeg nog of papa en mama al veilig geland in Nederland waren, hij was ze toch nog niet vergeten! Na de lunch heb ik een powernapje genomen en toen kon ik gelukkig toch nog wat voor school doen.

Vanavond aten we opnieuw bij Indoitaliano en dit keer voor Suzans vertrek. Zij komt ook uit Nederland en woont nog dichtbij ons in de buurt en we hebben onze eerste meetingpoint bij een feest in Nederland al besproken. Opnieuw was het eten erg lekker en dit keer had ik pasta pesto. Het was toch verassend dat ze deze hadden, want ik had hiervoor al vier andere keren geprobeerd om de pasta pesto geserveerd te krijgen, maar telkens was er geen pesto. Na langer dan een maand hebben ze het dan toch eindelijk ingeslagen en stiekem was ik er verbaasd om. Het deed zeker niet onder aan mijn verwachtingen. Het was een keer een ander smaakje vergeleken met het eten bij het hostel, yummm. Indoitaliano is dan ook stiekem onze favoriet geworden.

Daarna zijn we weer naar het hostel gegaan en heb ik even lekker op bed gelegen. Ik ga niet al te laat slapen want morgen moet ik voor het eerst na de vakantie weer naar stage. Het zal wel even aanpoten worden maar ik heb er zin in!


Eerste stagedag na de vakantie (Dinsdag 23 mei, dag 103)

Geglibberd door de modderpoel kwamen Sanne en ik bij stage aan. Ik loop deze keer voor een keer op dinsdag en met Sanne stage. Ik heb met Anouk een dagje geruild omdat ik vrijdag een sollicitatiegesprek heb. De kinderen zaten in de grote zaal en kwamen niet veel later deze zaal uit om de klaslokalen in te gaan. Ik ging weer naar klas C, de klas van de kinderen met autisme. Eerst waren er altijd twee leerkrachten in klas C, maar doordat er twee leerkrachten zijn bevallen in korte tijd zijn we van vijf leerkrachten naar drie leerkrachten gegaan. Gedurende de les/dag zag ik het aan het uiterlijk en merkte ik aan het gedrag van de leerkrachten dat er veel van ze wordt gevraagd op dit moment. Bovendien waren de kinderen erg onrustig in de klas. In de klas zag ik wel meteen dat er gebruik werd gemaakt van de keycords met de smileykaarten wat voort is gekomen uit de bijeenkomst die wij hebben gevoerd naar aanleiding van de agressie tussen de kinderen. Het is erg leuk en fijn om te zien dat er echt wat mee gedaan wordt!

Mijn papa en mama waren de kinderen ook nog niet vergeten. Een van de kinderen noemt onze namen altijd met een bepaalde klemtoon waar we om moeten lachen, maar nu kwam hij naar me toe “papa leeeooonieee” , “sema (*zeg maar) papa leeeooonieee”. Dit herhaalde hij vervolgens met mama leonie. Het was wel grappig want blijkbaar heeft het bezoek van papa en mama ook indruk op de kinderen gemaakt.

Vol verbazing keek ik mijn ogen uit, want ook buiten waren de medewerkers flink bezig met de keycords. De medewerkers gebruiken ze niet alleen bij slecht gedrag, maar ook als de kinderen goed gedrag vertonen. Er was namelijk afgesproken om vooral op het goede gedrag te focussen (belonen werkt beter dan straffen) en dat gebeurt ook! Je ziet aan de gezichten en het gedrag van de kinderen dat het ook daadwerkelijk effect heeft en daar gaat het tenslotte om. De kinderen zijn er zelf ook erg mee bezig, want als ze goed gedrag vertonen wijzen ze de groene kaart aan en als ze bij andere kinderen slecht gedrag zien, rennen ze meteen naar je toe om de rode kaart te tonen.

En gek genoeg waren de kinderen niet doelloos op het terrein aan het rondlopen, maar waren ze zo waar (voor hun doen) aan het spelen in de speeltuin. Zelfs de nieuwe kinderen die na de vakantie zijn gekomen en dat zijn er best wel een paar, doen goed mee.

Deze week is het themaweek waardoor rustig opstarten er niet in zat. Het was ook even wennen dat ik niet met Femke maar met Sanne moest samenwerken aangezien we dat natuurlijk niet gewend zijn. Ondanks dat we het heel precies met zijn vieren bespreken hoe de les moet worden vormgegeven, merk je toch verschillen tijdens de uitvoer. Ondanks dat, ging alles goed en was het leuk om weer een les te geven aan de kinderen. De leerkrachten en therapeuten doen ook steeds actiever mee en dat is een goed teken, want wie weet zetten ze verschillende activiteiten voort tijdens hun lesprogramma als wij ook weer in Nederland zijn.

Verder hebben we de avond besteed aan school, want er moet nog genoeg gedaan worden voor het afronden van alle vakken en het stagedossier. En zolang hebben we niet meer, want over ongeveer vier weken moet alles ingeleverd worden..


Themaweek cijfers (Woensdag 24 mei, dag 104)

Ook deze woensdag zijn we weer met zijn vieren naar stage gegaan. Omdat het themaweek is, hebben we vanochtend in “onze eigen klas” ieder een les gegeven. Femke en ik hebben dat dus in klas C bij de kinderen met autisme gedaan. We hadden ervoor gekozen om haast dezelfde werkvormen als met de vorige themaweek te gebruiken maar dan aan te passen aan het thema: thema cijfers. Hier hebben we voor gekozen omdat de opdrachten de vorige keer goed aan sloeg bij de kinderen en dan begrijpen de kinderen sneller wat er van hen verwacht wordt. We hadden weer werkbladen gemaakt met een rij met cijfers en een rij met het aantal van bepaalde voorwerpen/dieren etc. De kinderen moesten het cijfer aan het juiste aantal koppelen. Dit konden ze verbinden met een lijn en vervolgens die match dezelfde kleur geven. Hier hadden we twee verschillende werkbladen van gemaakt. Ondanks dat er grote verschillen zijn tussen het niveau van de kinderen, gingen de kinderen er goed mee aan de slag met de juiste begeleiding. Tot slot hebben we de andere helft van de les ingevuld met het gebruik van scheerschuim. Hier konden de kinderen de cijfers in leren schrijven en de structuur van het materiaal heeft een positief effect op de zintuigen van de kinderen. Het is ook fijn dat we zelf merken dat we de groep nu een stuk beter kunnen begeleiden!

Later op de dag hebben we samen met Brenda (stagebegeleidster) de lessen met elkaar besproken. Ook hoe de les van Anouk en Sanne was verlopen bij hen in de klas. Brenda was dit keer zowaar best lang aanwezig tijdens de uitvoer van onze activiteiten en kon ons daarop direct feedback geven vandaag. We hebben het nog niet schriftelijk ontvangen wat we ook nodig hebben voor onze opdrachten, maar mondeling is al in de pocket. We moeten zelfs nog wachten op de schriftelijke feedback van de vorige themaweek van ongeveer zes weken geleden. Elke keer als we er naar vragen is er wel iets aan de hand: of ze had geen stroom, of het internet deed het niet, of het papier was op om uit te printen, noem maar op. Ondertussen kregen we het wel in de gaten, waarschijnlijk heeft ze er gewoon nog geen tijd voor gehad/gemaakt: pole pole.

Niet alleen de feedback gaat pole pole op stage, maar ook met het eten hier op stage. Gisteren was het eten er al laat, want de kinderen en medewerkers krijgen elke middag een warme maaltijd zoals rijst met groente, maar vandaag was het helemaal laat. Het eten was er zo laat dat er gewoon een les van drie kwartier werd overgeslagen en meteen aan sport begonnen werd. Dit was tevens de laatste les van de dag. Er was een groot stevig touw waar we het spelletje touwtrekken mee gingen uitvoeren. De verschillende klassen waren de teams. De klassen waren super fanatiek en ze vonden het leuk als Femke en ik ons toevoegden in de teams. Uiteindelijk hebben we de stagedag afgesloten met een potje voetbal.

Op het moment dat we bij het hostel waren, hebben we meteen de tuc tuc gebeld om boodschappen te halen en meteen geld te pinnen. Vervolgens was het bij terugkomst tijd om avond te eten. Verder heb ik deze avond mijn blog weer bijgewerkt en geschreven, want die komt ook niet uit de luchtvallen, haha..

PS. Geen foto’s dit keer, want die staan nog bij papa en mama op het fototoestel.