Week 14

Safari dag 3: Serengeti, the endless place (Donderdag 11 mei, dag 91)

Ik dacht dat ik al een aantal keer vroeg was opgestaan hier in Afrika, maar deze ochtend spande de kroon. Om vijf uur ging de wekker, om half zes zaten we aan de koffie/thee met biscuitjes en om zes uur reden we het Serengeti park in. Op het moment dat we wakker werden, was er een strakke lucht met sterren en de volle maan. Langzaam kwam de zon op en dat gaf een gele, oranje en rode gloed over de velden van het Serengeti park. Later kwam er zelfs een roze gloed bij, daar wordt de mens toch gelukkig van? ☺

Vanaf onze kampeerplaats reden we meteen al heel langzaam, want de chauffeur had vannacht vanuit zijn tent een luipaard gehoord. Er was een grote kans aanwezig dat die nog ergens in de buurt rondliep. Helaas kwamen we hem niet meer tegen en zijn we langzaam doorgereden op de hoop dat we ergens anders een luipaard in het gras zouden zien.

Op een gegeven moment was het licht en scheen de zon. Het Serengeti park is een heel mooi en ook heel groot park. De naam Serengeti is door de Massaai gegeven en wordt ook wel “the endless place” genoemd. Waar je ook kijkt, je ziet geen begin en geen eind. Dit National park is zelfs groter dan België, namelijk rond de 30.000 km2. Hier leeft zelfs 85% van de wilde dieren van Afrika, omdat het zo groot is en de verschillende dieren ook de mogelijkheid hebben om in dit park te leven.

De chauffeur had zo nu en dan contact met andere wagens die in het park aan het rond rijden waren, om te kijken of die nog de luipaard hadden gespot of nog andere bijzonderheden. Snel reden we naar een plek waar een paar leeuwtjes aan het spelen waren. Iets verderop lagen er paar nog rustig te slapen en werden langzaamaan wakker.

Ondertussen kwamen we ook een hoop olifanten tegen. Ze liepen in een rij achter elkaar en daardoor kon je goed de verschillende groottes van de olifanten zien. Er zaten een paar pasgeborenen bij, al iets grotere en echt mega olifanten. Ze staken langzaam de weg over en dit gaf een heel mooi beeld!

Ook de giraffes ontbraken niet vandaag! Ze stonden zo mooi bij elkaar en ook van verschillende groottes, wat je kan zien op de foto.

Rond elf uur reden we weer richting het kamp om te gaan eten. Aangezien we niet echt hadden ontbeten, kregen we een uitgebreide brunch van de kok. Het is toch knap hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, want alles wat hij kookt, is op 1 pitje. Na het eten werd de safarijeep weer ingeladen om te vertrekken naar het derde en het laatste kamp en dat is bij de krater van het Ngorogoro park. We zijn daar gisteren al wel doorheen gereden om in het Serengetipark te komen, maar niet bij de krater zelf en dat staat morgen op het programma.

Onderweg zagen we opeens olifanten. Nu kijken we daar al niet heel erg meer van op aangezien we daar al genoeg van hebben gezien, maar dit keer waren ze zich aan het wassen. Ze wassen zich alleen op de tegenovergestelde manier als ons. Zij maken zichzelf namelijk eerst nat met water en vervolgens maken ze zichzelf schoon met stof. Van dat laatste onderdeel waren wij getuige en het was mooi om te zien hoe ze dat bij elkaar deden!

En niet veel later kwamen we dan niet de luipaard maar een hyena tegen! Iets verderop kwamen we er nog één tegen en die was lekker een kop van een dier aan het oppeuzelen. Het leek op de kop van een gazelle, want je zag nog het gewei van het dier. De hyena was zo dicht bij de safarijeep dat we zelfs de botten van het hoofd hoorde kraken.

Vervolgens hebben we lekker een paar uur gehobbeld op een hobbelige weg ook wel “a bumpy road” genoemd, hoe de chauffeur dat zo leuk zegt. We kwamen aan bij onze slaapplek en het was met een prachtig uitzicht. Het was gewoon een groot grasveld waar we onze tenten op moesten zetten, maar vanuit de tent konden we toch mooi op de krater van het park neerkijken.

Het was alleen een beetje jammer dat er veel poep lag en je dus goed moest uitkijken waar je liep. Het zal jullie verbazen, maar ik ben niet in de poep gestapt! De poep is van de buffel, want de chauffeur en kok vertelden even doodleuk dat deze dieren hier veel rondlopen. Vandaar lopen er ook bewakers met wapens rond voor als ze ’s nachts het terrein op willen komen. Heel gerust ben ik er niet op, want de chauffeur/gids heeft gisteren nog verteld dat de buffels de gevaarlijkste dieren (van de big-5) zijn. Op het moment dat we naar het toiletgebouw liepen, kwam ik nog twee skeletten hoofden van de buffels tegen, lekker gezicht is anders (letterlijk en figuurlijk ;-) ).

Het was vanavond voor het eerst echt goed koud. Dit komt omdat het ook regende en dat is meteen onze eerste regen tijdens onze safari. Gelukkig dat dit pas de eerste keer regen is, maar een beetje jammer dat het precies hier is. We zitten namelijk best hoog en daardoor is het sowieso al een stuk kouder. Vanavond hebben we in een gebouw gegeten waar geen ramen maar gaas in zit waardoor de regen zo naar binnen waaide. Zaten we met zijn allen in dikke truien en regenjassen, het leek net of dat we op de camping in Nederland zaten.

Op een gegeven moment kropen we maar onze tent in om in onze slaapzak op te warmen. Ik slaap met papa en mama in een tent en Anouk met haar vader in een andere tent. Niet veel later ben ik dan ook in slaap gevallen..


Safari dag 4: Krater, Ngorogoro park (Vrijdag 12 mei, dag 92)

De laatste dag van de safari is alweer aangebroken. Wederom waren we er vroeg bij vanochtend, want om zes uur zaten we aan het ontbijt. Helaas miezerde het op het moment dat we onze tent uitstapte. Dit is wel iets wat ik voor het eerst meemaak hier in Tanzania, want in Moshi heb ik nog geen een keer miezer gehad, als het namelijk regent, is het ook meteen flinke regen.

Rond half zeven vertrokken we naar de krater van het Ngogororopark. Het was erg mistig maar de chauffeur/gids vertelde dat dit bij de krater niet aan de orde is. En dat was nog waar ook! De gids vertelde ook dat het niet officieel een krater is, maar een caldera (ingestorte vulkaankegel). In de krater was er (dacht ik ongeveer) 260 km2 vlakte en werd vervolgens omringd door hoge bergen. Het zag er weer heel anders uit dan de vorige twee parken; Lake Manyara en Serengeti, maar opnieuw prachtig!

In dit park was ook de eerste keer dat we grote velden zagen die heel kleurrijk waren door kleine bloemetjes. Van gele velden tot paarse velden, het zag er erg mooi uit! In dit park zagen we ook de meest verschillende dieren heel dicht bij elkaar leven. In de andere parken zagen we ook wel verschillende dieren dichtbij elkaar, maar niet zo als in dit park. Op sommige stukjes zagen we wel minstens acht verschillende dieren en ze deden elkaar geen vlieg kwijt. Daar kunnen wij mensen nog wat van leren.

In dit park leven geen giraffes, omdat het te stijl is om er in eerst instantie te komen voor hun lange benen. Verder waren er opnieuw olifanten, gazelles, zebra’s en noem maar op. Soms reden we ook door als we weer olifanten zagen, want het was toch “normaal” dat die daar lopen, daar hadden we al genoeg foto’s van ;-). En de zebra’s, wow.. die waren er net zoveel als bij ons de koeien in de wei en stiekem nog wel meer.

Opeens zagen we in de verte een neushoorn. Deze valt ook onder de big-5 en dit was nog verassend dat we deze kwamen, want deze is erg zeldzaam. Vergeleken met de andere dieren zijn die er maar in een hele kleine populatie. In het begin lag de neushoorn maar een beetje te liggen in het hoge gras, maar op een gegeven moment liet hij toch zijn neus (leuke woordgrap) zien en begon hij richting onze kant op te lopen. Dat leverde een paar mooie onverwachte plaatjes op!

Ook in dit park zaten we weer lekker te hobbelen in de safarijeep over de ongelijke paadjes. Het was dit keer wel het extreemst van de afgelopen dagen. Ik stootte zelfs een keer keihard mijn hoofd tegen het raam en papa vloog zelfs een stukje boven zijn stoel, haha.

Hippo’s! Op een gegeven moment kwamen we onze eerste nijlpaarden tegen. Gisteren hadden we er ook eentje gezien in het Serengetipark, maar dat mag haast geen naam hebben want die zagen we amper. Dit keer stonden ze niet in het water maar lagen ze aan land waardoor we ze extra goed konden zien. Er kwam op een gegeven moment zelfs van de andere kant een nijlpaard aangelopen met vogeltjes op zijn rug en liep op zijn dooie gemakje richting de anderen die er al lagen. Nadat even bewonderd te hebben, reden we door naar “the hippopool”. Hier lagen een hoop nijlpaarden in het water waar we ook even de safarijeep uit mochten en gelijk naar het toiletgebouw konden. Het leek of het heel water heel diep was en of de nijlpaarden aan het drijven waren, maar de gids vertelde dat ze gewoon op hun voeten staan omdat het helemaal niet zo diep is als wat het lijkt. De nijlpaarden kunnen maar liefst tien tot vijftien minuten hun adem in houden en pakken daarna weer een hap lucht met hun neus en laten dan hun hoofd weer lekker hangen in het water. Klinkt als: elke dag een lazy day.

Na de hippopool zijn we langzaamaan het park uitgereden en dat betekende het einde van onze safari. We zijn eerst de kok met de overige spullen bij het kamp op wezen halen en zijn vervolgens naar het hotel gereden. Dit duurde maar liefst zes uur dus dat was een flinke reis. Moe maar voldaan kwamen we aan bij het hotel. De safari was een avontuur wat haast niet op papier te beschrijven is. Wij hebben in ieder geval enorm genoten en het was een geweldige ervaring! En we sluiten af met de spreuk van de week: hakuna matata!


Bijkomdagje van de safari (Zaterdag 13 mei, dag 93)

Ik dacht lekker uit te kunnen slapen na een week met wat kortere nachten, maar ik was om zeven uur al klaar wakker. Papa en mama lagen nog in een coma en kwamen rond negen uur eens kijken of ik al klaar was voor het ontbijt, maar natuurlijk.

Na het ontbijt hebben we even alle (1500) foto’s van de safari op ons gemakje zitten te bekijken. Vervolgens hebben we gekeken wat en wanneer we wat willen gaan ondernemen deze week. Het was mooi weer waardoor we last-minute besloten hadden dat we naar het zwembad wilden.

We hebben bij het zwembad lekker een salade gegeten en tussendoor van de zon genoten. Wat ik de eerste keer vond (en natuurlijk nog steeds) en wat papa en mama nu vonden: het is daar een klein paradijsje. We lagen toevallig met nog twee Nederlanders aan het zwembad waarvan een meid ook pedagogiek heeft gestuurd, toevallig! Op een gegeven moment kwamen er weer verschillende aapjes op bezoek en die zaten en liepen rustig rond het zwembad. Hoe meer ziel, hoe meer vreugd zullen we maar zeggen ;-).

Bij het hotel aangekomen heb ik een lekker bubbelbad genomen en vervolgens zijn we weer in de taxi gestapt naar een restaurant. Dit keer werd het Secret Garden. Het ligt wat afgelegen maar je zit daar gezellig op een knus balkon. We kregen alleen wel een heel apart menu: hand geschreven en maar liefst keuze uit twee gerechten. Dat was snel gekozen. Het eten was dan ook wat minder lekker dan de voorgaande etentjes, maar mama en ik hebben wel een lekkere cocktail gedronken. Papa heeft zijn biertje ook gevonden: Kilimanjaro bier en hij heeft nog geluk, want hier in Afrika kennen ze alleen flesjes bier van halve liters.


Daytrip Lake Chala, kanoën naar Kenia! (Zondag 14 mei, dag 94)

Ondanks dat we in Afrika zitten, kunnen we Moederdag natuurlijk niet voorbij laten gaan. Vandaar zijn we de ochtend gestart met een Afrikaans cadeautje voor mama namens de kids wat in goede aarde viel! Daarna hebben we stevig ontbeten voor de dagtrip die vandaag op het programma staat: Lake Chala.

We werden bij het hotel door een chauffeur en een gids opgehaald wat ik had geregeld via het hostel. We moesten eerst anderhalf uur rijden voordat we aankwamen bij de plek van bestemming. We gingen vandaag eerst een stukje lopen en vervolgens kanoën. Vervolgens vertelde de gids dat Lake Chala een krater is en het water vers van de Kilimanjaro afkomt. Halverwege het water is de grens van Tanzania en Kenia, dus we kunnen wel mooi zeggen dat we naar Kenia hebben gekanood.

We begonnen met lopen richting een andere, beboste krater voordat we naar het water gingen om te kanoën. Het was alleen nog een hele tocht om daar aan te komen, want het was hoog gras met allerlei prikkelbosjes. Op een gegeven moment kwamen we weer aan bij een stuk modder met veel keien waar het niet veel scheelde of papa, mama en ik hadden bijna nog een mooie smakkert gemaakt. Na een eind lopen door het gras stonden we plotseling aan de rand van de krater. Het was een heel mooi wijd uitzicht en je kon heel diep naar beneden kijken. Deze krater bestond niet uit water maar uit alleen maar groen. Als we geluk hadden, konden we zelfs nog dieren zoals de olifanten en luipaarden zien, want die zijn dan onderweg naar het Serengeti park. Onderweg liet de gids ons zien dat op de paden soms ook olifantenpoep lag, maar uiteraard hadden we geen geluk en hadden we helaas geen dieren gespot.

Na even van het mooie uitzicht te hebben genoten, zijn we teruggelopen naar het startpunt. Het zonnetje begon steeds meer te schijnen en ondertussen werd het best wel warm. We zijn even bijgekomen bij het startpunt en vervolgens vertrokken we weer met de benenwagen naar het water om te gaan kanoën. We hadden alleen niet verwacht dat het zo’n geklim en geklauter was om daar te komen. We konden bij het startpunt al wel zien dat het een flink stuk lager was, maar zo veel lager hadden we niet gedacht. Het was dan ook supersteil en er waren geen normale traptreden, waardoor het extra lastig maakte. De gids ondersteunde mijn mama en inmiddels was het ook “zijn lovely mama” om beneden te komen. We waren toch mooi bij de steiger aangekomen bij het water en mama is een strong women ;-). Mama moest uiteindelijk nog hard werken op moederdag, haha.

Samen met papa ben ik de kano ingestapt om richting Kenia te kanoën. Mama vond het prima om rustig op de steiger bij te komen en te genieten van de rust en het uitzicht. Op een gegeven moment kwamen papa en ik op ongeveer het midden van het water en het was een oase van rust. We zagen ook nog hoe hoog het startpunt was en dat leek vanuit de kano nog een stuk hoger dan dat we in eerst instantie van boven naar beneden konden zien. Dat kan ook wel kloppen na onze ervaring.

Papa en ik hebben iets langer dan een uurtje gekanood. Het was heerlijk op het water. Het zonnetje scheen en het was lekker rustig. Als we wat zeiden tegen elkaar, hoorden we het gewoon galmen over het water heen. Na weer tot rust te zijn gekomen, waren we alle drie weer klaar voor de tocht terug. Nu moesten we natuurlijk de berg op. Er werd al gezegd dat dit gemakkelijker was en dat was het ook, maar het vergt wel meer van je conditie. Laat ik zeggen dat ik blij was dat we allemaal heelhuids bovenaan waren gekomen.

Uiteindelijk kwamen we om half zes weer aan bij het hotel. En niet geheel onbelangrijk: we zijn heel en wel terug, zonder iets te breken want daar had ik op een gegeven moment nog een hard hoofd in. We hadden niet verwacht dat we vandaag nog zoveel moesten lopen (nouja je kan het wel klimmen noemen), maar ondanks dat, was het een erg leuke dag en ook leuk dat ik een nieuw dagtripje heb ondernomen.


Dalla Dalla en Boda Boda met paps en mams (Maandag 15 mei, dag 95)

Vandaag nam ik papa en mama mee op pad naar stage. En niet op de gemakkelijke weg met de taxi, maar hoe ik normaal gesproken ook naar stage ga. Vanaf het hotel is het niet veel verder lopen naar de Dalla Dalla dan vanaf het hostel. De eerste paar Dalla Dalla’s zaten propvol en dat heb ik mijn ouders maar niet aan gedaan. Niet veel later kwam er een Dalla Dalla waar we zijn in gestapt en die ons bij Kibosho road heeft gebracht. Daar zijn we uitgestapt en hebben we vervolgens de Boda Boda aangehouden. Meestal gaan Femke en ik lopend vanaf het uitstappunt, maar soms nemen we de Boda Boda. Om deze ervaring met papa en mama te delen gaf ik een seintje aan een rij met Boda Boda’s en zo brachten er drie Boda Boda’s ons bij mijn stageplek.

Mama reed voorop, ik daarna en papa zat in de achtervolging. Hoe meer we stage naderden, hoe moddigerder de grond werd. Op een gegeven moment vonden de mannen van de Boda Boda het genoeg geweest en zetten ons halverwege af. Toen zat er niks anders op dan door de plassen te lopen en lekker te glibberen door de modder. Het heeft vannacht flink geregend en dat is dan meteen (te) goed te merken aan de paden richting stage. Ik heb mijn sandaaltjes weer uitgedaan omdat ik gewoon geen grip meer had en ik ben op mijn blote voeten verder gegaan.

Ikzelf ben natuurlijk ook twee weken niet op stage geweest, wat je goed kon merken aan de kinderen. Ze kwamen meteen op me af maar wel met goede bedoelingen: verschillende kinderen kwamen knuffelen of wilde me wat laten zien, zo schattig! Ze waren niet bang voor papa en mama, want er hingen ook meteen een paar aan de arm bij mijn ouders.

De kinderen hadden pauze op het moment dat wij aankwamen en na een kwartiertje ongeveer startte de les. Dit was dansen en daarom was ik op dat moment met papa en mama aanwezig, omdat ik dacht dat het wel leuk was om dat te laten zien. Papa en mama waren verbaasd (net als ik in het begin) hoe er wordt les gegeven, maar ook hoe goed die kinderen wel niet met de heupen kunnen bewegen. Ze gingen weer helemaal los! Het dansen duurt totaal een uur, maar ondertussen heb ik papa en mama even het terrein, waaronder de eetzaal, therapieruimte, speelveld en de klaslokalen laten zien. Helaas was Brenda (stagebegeleidster) niet aanwezig, maar dat kwam niet als een totale verassing ;-).

Rond half 1 vertrokken we weer richting de Dalla Dalla. Het zonnetje was ondertussen gaan schijnen en dat had goede werking op de grond, dat merkte je meteen. De plassen waren al wat minder en de grond was al niet meer zo glibberig als op de heenweg. De eerste paar Dalla Dalla’s zaten weer erg vol en op een gegeven moment moesten we er toch echt aan geloven. We hadden geluk want de twee plekken naast de chauffeur die erg gewild zijn, kwamen net bij onze halte vrij. Daar zijn papa en mama gaan zitten en ik heb me staand tussen de mensen gewormd. Op een gegeven moment stonden we even stil en een vrouw maakte hele rare geluiden, maar ik snapte niet wat er aan de hand was. Niet veel later kreeg ik het door: een vrouw d’r arm zat vast tussen een stang waar je je aan vast kan houden. Het was niet een hele prettige situatie maar gelukkig was ze gauw genoeg bevrijd en konden we weer verder rijden.

Vanuit de Dalla Dalla zijn we direct doorgelopen naar Maembe. Dit is een chilllounge dichtbij het hostel en daarom maar vijf minuutjes lopen. Je kan daar lekkere sandwiches krijgen, maar het gaat daar altijd erg op zijn pole pole. Ik had gegokt hoelang het ging duren en het klopte nog ook. Ondertussen schoten we een paar keer met onze stoelen naar beneden, doordat de poten door de zachte grond heen zakte. Eerst was mama aan de beurt, maar we waren nog niet klaar met lachen of ik zakte er al doorheen met mijn stoel. Ach, dat is het regenseizoen ;-).

Na onze lunch zijn we naar het hostel gelopen om wat spullen op te halen die ik meegeef aan papa en mama. Ik heb namelijk wat teveel spullen meegenomen en/of spullen die ik achteraf nu toch niet gebruik. Ondertussen hebben we nog even met de meiden bij het hostel gekletst en daarna zijn we weer met de spullen richting het hotel gegaan.

Na even lekker gechilld te hebben op de hotelkamer, blogje geschreven en een powernapje te hebben gepakt, hebben we onze favo Mr. Humpfy voor de tuc tuc weer opgebeld. Hij heeft ons gebracht bij killi-café waar we een lekkere wrap hebben gegeten. Daarna hebben we Mr. Humpfy weer gebeld en moest hij ons eerst even aan de overkant van de straat brengen, om wat drinken te halen bij de Nakumat (supermarkt). Het is letterlijk alleen de straat oversteken, maar alsnog moet dat met een vervoersmiddel aangezien je het risico niet kan lopen. Daarna heeft mr. Humpfy ons bij het hotel gebracht, waar we nog even lekker hebben gechilld en vervolgens zijn gaan slapen.


“How do you want your egg?” (Dinsdag 16 mei, dag 96)

Inmiddels moeten we er een beetje om lachen, dat we elke ochtend door dezelfde jongen worden bediend tijdens het ontbijt waarbij hij ook elke ochtend precies hetzelfde zegt., namelijk: “Welcome to the breakfast, today we have …” vervolgens eindigt hij met “.. and egg, so tell me, how do you want your egg?” Het grappige is ook nog dat hij met een bepaalde klemtoon zegt, wat elke ochtend zich herhaalt. Nou jongen, geef ons deze ochtend maar eens een geklutst ei ;-).

Vervolgens hebben we even een plan van aanpak voor deze dag gemaakt. We zijn eerst lopend naar Union Café gegaan en hebben daar lekker geluncht. Vervolgens zijn we naar Maria gegaan om onze kleren die we hadden opgehaald nog even te laten vermaken. Dat was sneller gezegd dan gedaan, want ik had de weg gevraagd maar niet helemaal goed begrepen waardoor we een heel eind zijn omgelopen. Niet veel later kwamen we toch bij Maria aan. Maria zou onze kleren na een uur weer klaar hebben dus we besloten om nog een stukje door te lopen. Iets verderop is een markt en het was een lichtelijke chaos. Iedereen wil dat je bij hun kraampje gaat kijken en als je even kijkt, kan dat ook niet rustig gebeuren. Er wordt meteen van alles aangesmeerd en “nee is nee” kennen ze hier nog niet echt. Op een gegeven moment werden we langzaam gek door alle drukte en schreeuwende afrikanen en het uur was voorbij, dus we verlieten de markt en liepen weer richting Maria. Daar hebben we onze kleren opgehaald en vervolgens zijn we opnieuw naar Union gelopen. Nu wist ik tenminste de kortere weg, het is haast het hoekje om en dan ben je er al, oeps (Achja, weten we dat ook weer..). Bij Union hebben we een lekker taartje gegeten en ons op laten halen met de tuc tuc. We hebben Mr. Humpfy ons weer laten afzetten bij het hotel.

Bij het hotel hebben we wat foto’s van de safari geselecteerd en naar onze vrienden en familie al wat gestuurd die erg benieuwd waren. Daarna heb ik Uhuru (of hoe mama het mooi zegt: oerieboerie) weer gebeld want het was tijd voor het avondeten. Dit keer werd het la fuente: een Mexicaans restaurant. We zaten buiten in de tuin en voor het eerst had papa het een keer koud en ik niet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

We hebben eerst lekkere nacho’s gegeten en ondanks dat de nacho’s anders zijn dan in Nederland, leek het even of ik bij Het hart van Breda zat. Vervolgens hebben we een lekker hoofdgerecht op met ons favoriete drankje van de afgelopen dagen: Fresh fruit juice. Na ons buikje weer rond te hebben gegeten, zijn we naar het hotel gegaan. We gaan niet al te laat naar bed want morgen zitten we om acht uur aan de ontbijttafel voor een dagje Arusha.


Daytrip Arusha (Woensdag 17 mei, dag 97)

Vandaag stond er een dag Arusha op de planning. Mr. Humpfy heeft ons bij het busstation afgezet en was even zo vriendelijk om mee te lopen en met iemand te praten voor een geschikte bus, want er roepen 50 mensen om je heen of je naar Arusha wil en het scheelt niet veel of ze trekken je hun bus in. Uiteindelijk zaten we door Mr. Humpfy in een primabusje, alleen een beetje jammer dat er een film met haast alleen karate geluiden door de bus galmde.

Na een reis van twee uur, stapten we in Arusha uit en het was weer even lichtelijke chaos. Er waren veel mensen en er was veel herrie. Ik was de bus nog geen 2 seconde uit of er hingen minstens tien sleutels voor m’n gezicht om ons de taxi in te krijgen. Ik wist een punt waar een rij met taxi’s stonden en daardoor zijn we daar snel naar toe gelopen aangezien dat een iets rustiger plekje is, waar ik zelf de taxi uit kon kiezen. Zo gezegd, zo gedaan en zo stonden we ook vrij snel bij de Masaaimarket. Dit is de markt waar ik al twee keer eerder ben geweest. Het zijn een soort van overdekte straten waar binnen heel veel winkeltjes te vinden zijn. Het is gewoon leuk om meegemaakt te hebben en een goede plek om souvernirtjes te kopen. Twee goede redenen om papa en mama daar mee naar toe te nemen.

Papa en mama wisten niet wat ze zagen, zoveel winkeltjes en in al die winkeltjes staan zoveel spullen. We begonnen met kleine beeldjes van de big-5 en ik mocht het klusje klaren: afdingen. Van 130.000 shilling heb ik het naar 35.000 gekregen, scheelt ongeveer 40 euro. Het kostte dan wel veel moeite, maar de aanhouder wint. Zelfs de vrouw zei dat ik een harde ondernemer was en papa en mama vonden het mooi meegenomen dat ik hier goed in was haha. Op een gegeven moment heb ik ook nog een souvernirtje op de kop getikt, een kleine safarijeep in.. natuurlijk de kleur roze. Het past goed bij een ander souvenir van een roze koekblik van een andere zomervakantie dus dat vond ik er goed bij passen ☺.

Na ik denk haast 2,5 uur gespendeerd te hebben op de Masaaimarket, begonnen we toch aardig trek te krijgen. Op naar een leuk cafeetje waar je lekker kan lunchen en waar ze goede koffie hebben. Dat hadden we wel verdiend na de zware onderhandelingen van vandaag ;-).

Eerst wilde ik vanaf dat cafeetje lopend naar het busstation, om ook even door Arusha heen te lopen, want dan merk je toch wat meer het verschil met Moshi dan alleen in de auto. Maar ik wist de weg niet precies en ik had het gevraagd, maar daar werd ik ook niet veel wijzer van. Er stond een taxi voor de deur dus daar zijn we toch maar ingestapt.

Op het busstation werden we voor de bus gezet die als eerst vertrok naar Moshi, waardoor we daar maar gelijk in die bus hebben plaats genomen. De bus op de heenweg was een wat luxere bus, maar dit was gewoon de Dalla Dalla in XL formaat als ware. Er zaten evenveel mensen in de rij als stoelen en niet meer mensen, dus dat viel alles mee. De bus moest onderweg wel wat vaker stoppen, maar over het algemeen was het goed te doen.

We zijn niet bij “de halte” vlakbij het hotel uitgestapt, maar zijn doorgereden naar het busstation. Dit hebben we gedaan zodat we vanuit het busstation direct door konden lopen naar Union café, om daar een lekkere pizza naar binnen te werken. Nadat we die op hadden, heb ik de tuc tuc Mr. Humpfy weer gebeld aangezien het alweer donker was. Het maakt namelijk niet uit welke maand het is, het is hier rond zeven uur altijd in 1 keer donker en helaas kunnen we dan niet meer lopend over straat. We zaten in de tuc tuc en opeens was er een soort van sneeuwstorm van vliegjes. Wat voor vliegjes het precies waren, weten we niet. Het leken op vlindertjes, maar dat waren het ook niet. Je reed er met de tuc tuc gewoon doorheen of er sneeuw op je afkwam. Ook bij de buitenlampen bij het hotel zwierf een hele invasie, dat hadden we nog niet eerder gezien zo erg.

Eerst heb ik even een bubbelbad genomen om lekker bij te komen en daarna heb ik papa en mama het inmiddels veel bespeelde spelletje bij Hostel Hoff geleerd. Volgens mij kennen sommige mensen het in Nederland ook, maar ik en de andere meiden uit Nederland hadden het nog nooit gespeeld. In Denenmarken is het wel heel bekend en inmiddels hebben we het al zo vaak gedaan dat ik het papa en mama natuurlijk ook even moest aanleren. Het is een kaartspelletje genaamd “Shithead” en als je verliest, je raadt het al: dan ben je de “Shithead.” Papa en mama hadden het met wat nodige hulp redelijk snel onder de knie. We hebben deze dag dan ook met een paar gezellige potjes afgesloten.

PS. Een kleine selectie van de beloofde foto’s van de safari. Ze zijn alleen niet per park/per dag geüpload..
De foto’s van de andere dagen komen er nog aan, want die ben ik vergeten over te nemen van papa en mama’s camera..