Week 11

Huisbezoeken 2.0 (donderdag 20 april, dag 70)

Vannacht heeft het haast de hele tijd geregend. Het was zelfs nog aan het regenen toen we op moesten staan. Dit betekende dat de wegen van zand veranderd waren in een grote modderpool. Dit keer ging ik niet met Femke maar met Sanne op huisbezoeken. We hadden meteen grote twijfels of de huisbezoeken wel door zouden gaan. Dit komt omdat ik gisteren (de andere dag huisbezoeken), veel gebruik heb moeten maken van de Boda Boda en de huizen vaak ergens ver van de geasfalteerde weg liggen. Op hoop van zegen gingen we naar stage en.. het ging door! We vertrokken zelfs eerder dan gisteren, namelijk half 11.

Na het nemen van de Dalla Dalla, stapten we met twee therapeuten uit bij een zijweg. Er werd ons verteld dat de jongen van het eerste bezoek ergens in dit gebied woont. Verder hadden ze geen idee waar ze heen moesten lopen voor zijn huis. Juist, we zijn weer duidelijk in Afrika. Uiteindelijk hadden we het verassend snel gevonden. Hodi Hodi..! wordt er altijd geroepen aangezien ze hier geen deurbel kennen. Waar we gisteren bij het eerste huis echt niet naar binnen mochten, moesten we het nu juist wel. Je kon zien dat dit een van de wat welvarendere gezinnen waren in Afrika. Er stonden flesjes coca cola op tafel en er was zelfs een radio en tv aanwezig. Nu moet je geen flatscreen tv voorstellen, het was een hele oude kleine tv, maar het was er wel één. Verdeeld over drie (!) tweepersoons bankstellen en een tweepersoonsbed, werd het gesprek gevoerd. De jongen is bij oma op vakantie waardoor hij zelf niet aanwezig was. De ouders vertelden hoe hij de geleerde handvaten van het centrum in zijn eigen omgeving toepast. Er is namelijk een kleine shop aanwezig op het Gabriella centrum (stageplek) en hij is degene die daar de spulletjes verkoopt. Aan de weg waar we uitstapten, heeft hij een “eigen shop”. Dit is een vierkantje van planken hout waar hij de spulletjes op kan leggen. Er is alleen een probleem en dat is dat hij daar officieel geen vergunning voor heeft aangezien ze precies op dat stuk een nieuwe weg voor een betere verbinding naar Arusha willen aanleggen. Tijdens het gesprek werd er vooral gericht wat hier dan een geschikte oplossing voor zou kunnen zijn. Op een gegeven moment vroegen ze wat wij drinken. Huh? Waar komt die vraag ineens vandaan dachten wij. Totdat een van de therapeuten vertelde dat de moeder drinken voor ons gaat halen en dat ze daar echt op stond. Hierbij werd verteld dat het (in de welvarendere gezinnen) in Afrika gebruikelijk is dat je eerst wat drinkt en/of eet voordat je het huis verlaat.

Om 12:15 gingen we op naar het volgende adres. We gingen lopend naar de werkplek van een jongen die 1,5 jaar geleden is afgestudeerd op het Gabriella Centrum. Maar wat niet als een totale verassing kwam: hij was niet aanwezig. We hebben wel even een kijkje genomen op zijn werkplek. Er worden daar meubels gemaakt en het zag er oprecht goed uit. Deze meubels zouden alleen niet meer in een huis in Nederland voorkomen, aangezien het qua mode een beetje (heel erg) achterloopt. Vanuit de werkplek moesten we een stuk lopen naar zijn huis. En opnieuw: niemand thuis. Toen we alweer waren omgedraaid, kwamen we op een gegeven moment de moeder met zijn twee zusjes tegen. Een zusje was net een maand oud. De opening van de deur begon denk ik een meter boven de grond. Het opstapje was van een berg grond gemaakt. Echter had het geregend en was het heel glibberig (modder geworden).. ik viel met de deur in huis ;-). Tijdens het gesprek werd verteld dat de jongen helemaal niet meer bij de werkplaats werkt. Hij houdt er wel van om echt bezig te zijn en hij was nu dan ook bij iemand op de boerderij om alsnog te kunnen werken. In het gesprek hebben ze besproken hoe en of het mogelijk is om weer ergens werk te krijgen waar hij meubels kan maken aangezien daar echt zijn hart ligt.

Na dit gesprek moesten we eerst een stuk lopen om vervolgens de Boda Boda te pakken. Ik denk we hebben wel bijna tien kilometer op de Boda Boda gezeten. In die tussen tijd stond Sanne even doodsangsten uit, terwijl ik het heerlijk vond om achterop zo’n Boda Boda mee te hobbelen en ondertussen te genieten van het uitzicht.

Bij het huis aangekomen, werd mij al snel duidelijk dat dit het grootste huis met de grootste tuin was tot nu toe. We mochten ook in deze woning gewoon binnen zitten. Ik zat op de bank en ik dacht wow dit is best een prima en mooi huis. Totdat ik realiseerde als we dit in Nederland zouden zien, het direct bij help mijn man is klusser of bij bouwval gezocht of zo’n dergelijk programma terecht zou komen. Het is gek dat je zo’n mindset maakt, dat je denkt dat het best wel een mooi huis is, maar zodra je het vertaald naar Nederland er weer heel anders naar kijkt. De jongen zelf was niet aanwezig, want hij zit in zijn vakantie van het Gabriella centrum op een andere school. Hij is enigskind en dit is de eerste keer dat ik dit zag, want vaak zijn het hier grotere gezinnen. De vader voerde het gesprek en hij leek echt sprekend op de jongen van het centrum. In het gesprek hebben ze vooral gericht op het feit dat hij heel veel kan, maar alleen doet waar hij zelf zin in heeft en dus niet luistert naar instructies van zowel de ouders als de medewerkers van het Gabriella centrum. De vader heeft na het gesprek ons nog even rond geleid in zijn tuin. Ze hadden dieren en een moestuin. Op het eind zag ik nog twee graven liggen in de voortuin waar mensen lagen begraven, vul zelf maar de gedachte in..

Vanaf het huis moesten we eerst een stukje lopen waar de Boda Boda ons op haalden. Het was een mooi uitzicht en we zagen opnieuw aapjes een paar meter verder op! En het waren er nog veel ook. Uitgeput na een dag huisbezoeken en heen en weer reizen, kwamen we moe maar voldaan aan bij het hostel rond vijf uur.


Pole pole.. (vrijdag 21 april, dag 71)

Vandaag waren de andere drie meiden op huisbezoek zodat we allemaal twee dagen op huisbezoek zijn geweest. Dat betekende dat ik alleen bij het hostel was. Ik had echter genoeg te doen. Als eerst moest ik naar een winkel om kaartjes te lamineren voor een project bij ons op stage. Het waren hele kleine vierkantjes en het waren er maar liefst achthonderd. Dit ging op zijn zachtst gezegd: pole pole. Het is heel lief bedoeld dat de vrouw van de shop me wilde helpen, maar dat zorgde er niet voor dat dit ook sneller ging. Ze tilde bijvoorbeeld het blaadje scheef op en lagen de kaartjes weer over of tegen elkaar aan waardoor het niet gelamineerd kon worden. Vervolgens zuchtte ze nog een paar keer diep zodat ik de kaartjes door heel het hokje kon oprapen. Op een gegeven moment dacht de vrouw slim te zijn en om eerlijk te zijn vond ik het niet eens een heel gek idee. Ze had namelijk de lamineervellen in stukjes geknipt zodat we de smilies in rijen van twee konden leggen en niet zoveel op één blad hoefde te leggen. Alleen dat vond het lamineerapparaat niet zo leuk, want die vloog in de fik. Gelukkig kon ze het op tijd uitzetten en deed het apparaat vervolgens nog zijn werk. Ik moest gewoon lachen van ellende dat het zolang duurde. Na twee uur was deze klus dan echt geklaard.

Verder heb ik opdrachten voor school gemaakt en ’s avonds zijn we wat gaan drinken bij een leuk cafeetje. Daarna deden we een poging om een programma terug te kijken, maar dat is haast geen doen. We hebben het programma een hele tijd laten bufferen en stukje voor stukje hebben we het uiteindelijk gekeken. Of het nou het juiste programma was, kan je ook in twijfel trekken. Het was namelijk break free van BNN en dat zijn jongeren die ver op reis gaan en daar overlijden. Het is een mooi programma, maar misschien niet het geschikte moment, als je begrijpt wat ik bedoel ;-).

Uiteindelijk wilde ik gaan slapen, maar dat ging natuurlijk niet vanzelfsprekend. Op de een of andere manier raakte ik vast in mijn klamboe en trok ik hem van een hoek kapot. Het hostel zal vast erg blij met mij zijn. Het ergste is nog dat het ze niet eens meer verbaasd zijn dat ik het ben haha, oeps..


Daytrip Arusha met de Deense meiden (zaterdag 22 april, dag 72)

Goedemorgen, vanochtend was ik een echte vroege vogel! Twee Deense meiden die maandag weggaan, wilden nog een dagje Arusha voor hun vertrek. Aangezien dat de twee Deense meiden van hostel 2 zijn en waar we totaal zes weken veel mee hebben opgetrokken, besloten we om met zijn allen te gaan. Ze hadden echter het fantastische idee om kwart over zes in de ochtend te vertrekken, zodat we de hele dag in Arusha te besteden hadden. De mensen die me goed kennen, weten dat ik niet bepaald de leukste ben in de ochtend. Ik heb dan ook nog maar een dutje gedaan in de bus.

We stapten uit in Arusha en waren allemaal even stil. Het kwam met bakken uit de lucht vallen. Dat is iets waar we totaal niet over nagedacht hadden: het weer. Iemand van de lokale bevolking ging gelijk een paar paraplu’s voor ons halen en na wat van de prijs afgedongen te hebben, konden we naar het volgende obstakel: een juiste taxi zoeken. Dit was vrij snel gebeurd en zijn er vervolgens mee naar Africafe gereden. Aangezien dat de vorige keer in Arusha zo goed was bevallen met de lunch, waren we daar nu gaan ontbijten. Na een lekker ontbijt waren we opgeladen om door te gaan naar de volgende halte. Het was inmiddels gelukkig weer droog.

Aangezien de Deense meiden onze verhalen van de vorige keer over de Masaaimarket hadden gehoord, gingen we daar opnieuw heen. Een man waar ik toen een canvasdoek had gekocht, herkende mij meteen. Ik kon hem wel meenemen voor goede onderhandelingen. De mensen wisten ook dat wij Nederlanders waren en als we dan in een shop kwamen werd er gebrekkig gezegd: “kijken, kijken maar niet kopen.” Ze kennen ons al aardig goed.. Na een paar uur daar met zijn allen besteed te hebben, gingen we met onze souvenirtjes weer naar een tentje om te lunchen.

Na de lunch hebben we een stuk gelopen door Arusha en kwamen we uit bij een soort Foodhal. Het was een grote hal waar heel veel specerijen, groente en fruit werd verkocht. Een lichtelijke chaos kan ik vertellen. Er liepen een paar meiden voor mij en ik volgde ze netjes. Totdat er opeens een gegil onder mij vandaan kwam, ja hoor Leo kreeg het weer voor elkaar om op een kip te gaan staan. Het scheelt dat de kip waarschijnlijk al zo plat gespoten was dat hij niet meer weg kon rennen, maar alleen een gil kon geven. Arm beestje..

Na die markt liepen we richting het busstation, zodat we voor het donker weer terug waren bij het hostel. De terugweg duurde alleen echt super lang vergeleken met de heenweg. Het duurde bijna drie uur voordat we weer terug waren in Moshi. Het was wel grappig dat we ondertussen opeens een zijweg insloegen omdat de politie iets verder op stond te controleren. Blijkbaar keurt de politie het niet goed dat de bussen zo vol gepropt zitten, waardoor de chauffeur een sluipweggetje nam. Echter kon de politie ons gewoon die zijweg zien nemen, maar ze maakten toch geen aanstalten om erachter aan te gaan.

We hebben ’s avonds allemaal wat voor onszelf gedaan en zijn op een gegeven moment gaan slapen, de dag duurde tenslotte lang zat ;-).


Geen stroom, dan maar naar een internetcafé (zondag 23 april, dag 73)

Steeds vaker ligt de stroom er bij dit hostel uit. Dit kwam vandaag niet ideaal uit aangezien we alle vier achter onze laptop een groepsopdracht moesten afmaken. Op een gegeven moment hebben we maar besloten om bij een internetcafé te gaan werken. Ondertussen hadden we onze lunch besteld. Het is maar goed dat we hard aan het werk waren en niet echt tijdsbesef hadden, want anderhalf uur later kwamen dan eindelijk onze broodjes eraan. Uiteindelijk hebben we de handleiding voor de workshop van de agressie tussen de kinderen af kunnen maken. Hopelijk gaan ze er op stage echt mee aan de slag!

We hebben vanavond met de twee Deense meiden die ook in hostel 2 verbleven, dessert gegeten. Dit is onze laatste gezamenlijke avond en dan zijn wij inmiddels de laatste overgeblevene van hostel 2. Bij hostel 2 gingen we met zijn allen mee uiteten of uit voor dessert etc. als er mensen vertrokken, maar dit is bij hostel 1 een stuk minder. We merken dat het hier meer groepjes zijn dan met zijn allen alles doen wat we waren gewend van hostel 2. Maar dat geeft niet, want het was een gezellige avondje met zijn allen. Goede afsluiting!


Room cleaning (maandag 24 april, dag 74)

Voortaan gaan Anouk en Sanne op maandag, dinsdag en woensdag naar stage en Femke en ik op woensdag, donderdag, vrijdag. Dit hebben we gewisseld aangezien we allemaal liever door deadlines voor school op maandag dinsdag en woensdag de voorkeur hadden om stage te lopen. Echter moesten Femke en ik wel vroeg opstaan (kwart voor zeven) om de Deense meiden uit te zwaaien. Hierna zijn we nog even terug naar bed gegaan om ons energielevel iets op te krikken om vervolgens heel de dag aan school te kunnen werken. En dat is aardig gelukt, want we hebben veel gedaan!

Anouk is vanavond vertrokken voor vakantie met haar vader die haar bezoekt. Aangezien het een grote bende in onze kamer was, besloten we gelijk maar orde in de chaos te brengen terwijl Anouk haar koffer aan het pakken was. Je kent onze kamer bijna niet meer terug ;-).


Surprise! No kids (dinsdag 25 april, dag 75)

Doordat Anouk op vakantie is, gingen Femke en ik vandaag naar stage. Vorige week werd verteld dat het deze week echt druk zou zijn. Hier hadden we al een beetje een hard hoofd in aangezien ze dat de weken hiervoor ook al zeiden. En ja hoor.. er waren maar een paar kinderen en die kregen therapie. Hierdoor konden we niet veel doen. Op een gegeven moment zijn we in gesprek gegaan met Brenda en hebben we wat materialen voor opdrachten besproken. We hebben ook emotiekaarten gemaakt die allemaal aan keycords voor elke medewerker zou hangen, dit is een onderdeel om de agressie bij kinderen te verminderen. Maar Brenda gaf de keycords en toen zagen we meteen dat er geen ringen aanzaten waar we de kaartjes aan moeten hangen. Dit moesten we in de stad gaan halen. Met een papiertje waar Brenda de route op had getekend, werden we de stad in gestuurd. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Brenda had wel heel leuk straatnamen erbij gezet maar nergens hangen bordjes en ook niemand kon ons vertellen waar die straten waren. Na meer dan twee uur door de stad hebben gestruind met de getekende plattegrond in onze hand, zagen we een winkeltje met veel sleutelhangers. Daar hebben we flink afgedongen en hebben ze de ringen van de sleutelhangers afgehaald, zodat we die voor een leuk prijsje mee konden nemen. Anders dan gepland, maar missie voltooid.

Tot laat zaten Femke, Sanne en ik voor school in onze kamer te werken. Femke en ik zijn druk bezig met een handleiding voor alle lessen voor de komende drie maanden voor parts of the body. Elke les zijn we stap voor stap aan het uitwerken met daarbij zelfgemaakte materialen. Het is een hele klus, maar als het af is zijn we stiekem een beetje trots op wat we hebben neergezet.


“School” (woensdag 26 april, dag 76)

Vandaag is erg kort: school school school. Femke en ik hebben tot half 1 ’s avonds aan school gewerkt aangezien we een opdracht af willen ronden voordat we op vakantie gaan.

Het is dit keer (vooral de laatste dagen) niet zo’n uitgebreide blog aangezien ik niet veel tijd had om het bij te houden door al het schoolwerk en tevens heb ik daardoor ook niet zoveel spannends meegemaakt deze week. Maar... mijn volgende blog maakt het weer goed, want die gaat over Zanzibar, jeej!

PS. Momenteel zijn we al drie dagen in Zanzibar en het is prachtig, alleen het regent pijpenstelen..