Week 10

Vliegtickets Zanzibar (donderdag 13 april, dag 63)

Vandaag heb ik geprobeerd om aan school te werken, maar door de een of andere manier schoot het maar niet op. Op een gegeven moment heb ik maar besloten om andere dingen te doen, zoals mijn vorige blog af te maken en dergelijke. Zanzibar moest ook nog geboekt worden! Alleen het probleem is dat de site van de tickets er vaak uit ligt. Ik en Sanne, de meid met wie ik naar Zanzibar ga, dachten: we laten het gewoon eens proberen. En het geluk was een keer met mij/ons, want de site deed het gewoon! Dat was maar goed ook, want morgen is het goede vrijdag en dan zijn haast alle winkels dicht. Echter schrok ik alweer, doordat ik dacht dat we de verkeerde tickets hadden aangeklikt. Er was namelijk een ticket met een half uur over staptijd, maar dat vonden we erg kort waardoor we een ticket met twee uur overstap tijd hebben geboekt. Tenminste dat dachten we.. Ik had Sanne door mijn paniek alweer een soort hartaanval bezorgd, doordat ik naar de verkeerde tijd op het ticket had gekeken en dacht dat we het ticket met de overstaptijd van een half uur hadden geboekt. Uiteindelijk keek ik bij de vertrektijd en niet de eindtijd, dus mijn stress was nergens voor nodig, oeps hihi. We zullen zien hoe Zanzibar gaat verlopen, want Sanne verschilt in dat opzicht niet veel van mij, als dat maar goed gaat.. ☺.


Goede vrijdag (vrijdag 14 april, dag 64)

Doordat het goede vrijdag is, waren we vandaag allemaal vrij. In de ochtend hebben we even aan school gewerkt en daarna zijn we met wat meiden gaan lunchen. Vervolgens hebben Sanne en ik de knoop door gehakt waar we heengaan op Zanzibar. We hadden gisteravond alleen het vliegticket geboekt en nog niet het verblijf. We konden maar niet kiezen door de vele mogelijkheden en of dat we juist naar het noorden of het oosten wilden. Uiteindelijk hebben we dan echt onze keuze gemaakt en voor wie nieuwsgierig is geworden; kijk maar bij Nur Beach Resort, gebied Jambiani. Kan slechter toch?

Daarna hebben we even lekker gechilld voordat we ’s avonds uiteten gingen met iedereen. Het was een nieuw tentje en toen we aankwamen zag het er echt heel mooi uit met een fontein en een grote tuin. Helaas was het eten daarentegen een stuk minder. Vervolgens zijn we op stap gegaan met zijn allen. Eerst zijn we nogmaals naar een nieuw tentje gegaan, namelijk bikers. Dit zag er leuk verlicht uit en er hingen overal onderdelen van fietsen. Ondanks dat het buiten was, was het sfeervol en super druk. Daarna zijn we weer naar de inmiddels bekende Red Stone gegaan. Waar er in Nederland superveel bewaking is voor de DJ, kan je hier zomaar naar binnen lopen. Ze kijken niet op of om als je opeens achter de DJ tafel staat, best leuk om een keer mee te maken. Verder hebben we ons prima vermaakt in Red Stone waar we de avond met dansjes hebben afgesloten!


Chillen met die billen (zaterdag 15 april, dag 65)

Vanochtend hebben Sanne, Femke en ik na het stappen heerlijk uitgeslapen. Ik heb zelfs een ontbijtje op bed ontvangen van Femke, wat een luxe! Anouk is vroeg vertrokken naar Zanzibar met een meid van het hostel. Verder heb ik van deze zaterdag genoten door het te besteden in de zon met een lekker muziekje en een goed boek.

‘s Avonds ben ik op kraambezoek geweest! Alleen iets anders dan normaal gesproken.. ik heb namelijk samen met mijn broer en schoonzus geskyped en voor het eerst in bewegende beelden mijn nichtje Noor bewonderd. Het was toch een beetje gek maar wel heel fijn dat het op deze manier kan!

Verder hebben Femke, Sanne en ik lekker zitten chillen en doordat iedereen of voor pampus op bed lag of ergens heen was, hebben wij met zijn drieën kaarten gespeeld. Aangezien het buiten redelijk koud was, hebben we op onze kont op de grond in onze kamer zitten kaarten, je had ons er eens bij moeten zien zitten..


Daytrip! (zondag 16 april, dag 66)

Vandaag hadden Femke, Sanne en ik een daytrip gepland. We wilden eerst wat met de Deense meiden gaan doen, maar die hadden een soortgelijke dagtrip al gedaan en degene die zij wilden doen, hadden wij al gedaan. Wij werden allemaal rond half tien opgehaald. Er werd getoeterd en de Deense meiden gingen eigenlijk direct naar het hek. Ik zei met de gekke slag: zometeen gaan ze er met ons vervoer vandoor. Femke ging voor de zekerheid kijken en we waren echt net op tijd, ze waren namelijk al ingestapt en het bleek onze taxi te zijn.

Het was even afwachten wat voor dag het ging worden, want we hadden deze trip namelijk zelf georganiseerd en niet via het hostel. Normaal gesproken kunnen we een dagtrip kiezen uit de map en regelt iemand van het hostel het vervoer (afgehuurde Dalla Dalla). Nu hebben we de dagtrip via een flyer ontdekt en waren we de eersten die de gok gingen wagen. Het beviel ons meteen al goed, want het was een luxe auto en dat was wat anders dan de afgehuurde Dalla Dalla.

Er werd ons verteld aan de telefoon (dachten we) dat het ongeveer 20 minuten was rijden. Echter zaten we al een uur in de auto en op een gegeven moment hadden we het niet breed meer kan ik je vertellen. We kwamen op een steile helling bestaande uit modder en stenen wat de auto niet helemaal trok. De chauffeur ging de auto van de helling af laten glijden en gaf vervolgens gas. De derde keer was scheepsrecht en dat was maar goed ook. Er kwam zelfs rook uit de auto en we moesten direct een scherpe bocht naar links maken wat juist weer naar beneden liep. Op zulke momenten doe je maar even je ogen dicht en zet je je verstand op nul.

Direct toen we de auto uitstapten, werden we zingend en dansend ontvangen door twee vrouwen. Dit deed me een beetje denken aan een van de dansen die de kinderen op stage leren. Vervolgens hebben we even met de vrouw gepraat en ondertussen dronken we huisgemaakte koffie. De vrouw leidde ons bij hun organisatie rond, waar ze een soort klein museum heeft met spullen die de gemeenschap vroeger maar ook nu nog gebruiken. Er stond ook een huisje die nagebouwd is van de arme bevolking. We namen een kijkje binnen het hutje en je kan je haast niet voorstellen dat mensen nog op deze manier leven. Je kan amper rechtop staan en er lagen planken hout met gras erop wat als bedden dienden. Daarnaast stonden er stenen wat wordt gebruikt als krukken.

Na deze rondleiding gingen we op naar de eerste bezichtiging: de waterval. Het was even heel anders dan de tripjes die we van het hostel gewend zijn. Het was veel minder toeristisch en het leek of dat er op sommige stukken natuurgebieden nog nooit iemand geweest was. Waarschijnlijk is dit natuurlijk niet zo, maar de vrouw moest vaak nog takken weghalen om het pad gangbaar te maken. Op de andere tripjes was het lopen wel heftig, maar nu was het puur omdat de wegen gewoon geen officiële wegen waren maar de ondergrond bijvoorbeeld enkel gras was. Op een foto waarop ik aan het lopen ben, kan je zien wat ik bedoel. Bij de watervallen aangekomen, was het zo mooi. Er was niemand te bekennen. Dit was het tegenovergestelde van onze andere trip met de watervallen, waar veel toeristen ook de watervallen aan het bezichtigen waren. Het was heerlijk om daar even rustig te zitten.

Na een uurtje bij de watervallen te hebben gezeten, vervolgden we onze weg naar de grotten. Tussendoor zijn we bij een lokale bar naar binnen gegaan, want daar hadden ze dan eindelijk het wel bekende bananenbier! Er stond een soort van grote regenton die helemaal gevuld was met bananenbier, waar een vrouw in aan het roeren was. Het bananenbier werd per liter verkocht in een soort van bloempot, want een glas kan je het niet noemen. We hadden besloten om er met zijn drieën één te kopen. De vrouw vertelde dat we aan de vrouw van het bier moesten vragen of ze het eerst zelf wilde proeven. Dat is een gewoonte en daarna proef je het zelf pas. Het smaakte erg apart, je proefde wel banaan, je proefde wel bier, maar toch was er iets wat er ook een andere smaak aan gaf. We hadden een paar slokken geproefd en aangezien het niet echt ons ding was en we nog een aardig stukje op instabiele wegen moesten lopen, hadden we besloten het niet op te drinken. Het is gebruikelijk dat hetgene wat je niet opdrinkt, dat je dat aan iemand anders geeft die bij de bar zit. Hebben we iemand anders ook weer blij gemaakt.

Onderweg naar de grotten dachten we een aantal keer dat we maar gewoon moesten afhaken en maar niet de grotten moesten gaan bekijken, aangezien we ons nog wel in de afgrond zagen belanden. Uiteindelijk hebben we doorgezet (en we zijn nog steeds heel!). en we hebben er zeker geen spijt van gehad, want wat was het mooi. Op sommige gebieden leek het wel de droomvlucht in de Efteling maar dan in real life. De grotten hebben we ook bekeken, maar doordat het geregend had in de ochtend en nog steeds wat vochtig was, waren er veel vleermuizen. Hierdoor zijn we niet ver de grotten in gegaan, ik zag er namelijk al wel weer één tegen mijn hoofd aanvliegen.

Na de grotten gingen we op naar de eindbestemming (hetzelfde als de beginbestemming). De vrouw vertelde wel heel mooi dat ze een kortere weg had, maar dat was het voor ons gevoel alles behalve. We gingen nog wel over een super mooie brug, zie de foto’s ☺. Uiteindelijk kwamen we heel, maar wel hijgend bij onze eindbestemming aan. We zijn over de gehele dag ook zo vaak uitgegleden, maar ik kon me gelukkig nog steeds net op tijd herpakken. Dit keer was ik niet degene die uit is gegleden, maar Sanne. Dat is eens wat anders nieuws ;-)

Terug bij de vrouw haar huis aangekomen zijn we even bijgekomen. Ze benoemde een paar keer dat ze graag een review van onze ervaringen op tripadvisor wil zien verschijnen. Dit is niet de eerste keer dat we dit horen, want dit betekent erg veel voor de mensen hier.

Moe maar voldaan aangekomen bij het hostel, kregen we het nieuws dat we een gerecht hadden die totaal niet in de smaak valt bij ons. Deze eerste paasdag en leuke dagtrip konden we natuurlijk niet op deze manier afsluiten. Dus drie keer raden.. we zijn even wezen uiteten. Het is aan de ene kant erg leuk dat het niet veel kost maar aan de andere kant zorgt het ervoor dat je een stuk vaker gaat. Niet dat dat erg is… ☺. We zijn bij een tentje gegaan waar we twee weken geleden voor het eerst heen zijn gegaan en dat is tot nu toe onze favoriet. Ze hebben namelijk heel lekker eten en er hangt een leuke sfeer. Ik had echter een champignonsoep als voorgerecht maar dat was geen succes, hoe ik het moet beschrijven geen idee, maar lekker was het niet. De lasagne daarin tegen wel!

Verder hebben we in het hostel lekker op ons bed de foto’s van deze dag bekeken en een boekje gelezen. Ondanks dat we het een beetje spannend vonden, was de dagtrip meer dan geslaagd! Het scheelt denk ik al wel dat we hier nu een tijdje zijn en we al naar andere watervallen zijn geweest zodat we een beetje wisten wat je daarvan kon verwachten. De gids zelf gaf namelijk niet veel uitleg, maar bracht ons wel naar hele mooie stukken natuur. Hier kunnen we lekker op gaan slapen!


Leuke dagbesteding voor de 2e paasdag (maandag 17 april, dag 67)

Onze tweede paasdag hebben we echt ideaal besteed: huiswerk huiswerk huiswerk. Aan het eind van de dag waren we wel tevreden wat we allemaal hadden gedaan, dus het is zeker niet voor niks geweest. Het contact met Brenda (stagebegeleidster) verloopt momenteel een beetje stroef aka Afrikaans, aangezien we niet direct reactie krijgen. Met niet direct bedoel ik vijf dagen later nog steeds geen reactie. Nu wisten we nog steeds niet wat de bedoeling was voor komende week. Brenda had Femke en mij afgelopen dinsdag verteld dat volgende week (dus deze week) er weer nieuwe kinderen zouden komen. Een dag later kwamen Sanne en Anouk al met dat nieuws dat dit niet doorging, want er komen geen kinderen deze week. Brenda gaf na een aantal keer bellen eindelijk het verlossende antwoord dat we morgen naar stage moeten komen voor een vergadering (nouja, verlossend…). Vanaf woensdag zijn er huisbezoeken: eerst zien, dan geloven.


Verassende vergadering (dinsdag 18 april, dag 68)

De afgelopen week en de komende weken zijn de stagedagen anders dan normaal gesproken. We hebben andere taken en niet vanzelfsprekend onze vaste dagen. Aangezien Anouk nog op Zanzibar is, zijn we vandaag met zijn drieën naar stage gegaan (Sanne, Femke en ik). We hebben Sanne overgehaald en over haar angst voor de Boda Boda (motor) heen gezet. Stiekem bevalt dat ons (Femke en ik) namelijk wel goed zo op de heenweg in de ochtend naar stage. Ik reed met de Boda Boda in het midden en het was grappig om de anderen te zien gaan en te beseffen dat we op deze manier op stage gebracht werden.

Met niet teveel verwachtingen gingen we naar stage. Er zijn namelijk geen kinderen zoals verteld en er zou enkel een vergadering plaatsvinden. In deze vergadering zouden de kwaliteiten en het gedrag van kinderen besproken worden. Brenda gaf aan dat ze het fijn vond als we aanwezig zouden zijn, zodat we onze observaties en bevindingen met de medewerkers konden delen. Maar we werden weer even met onze neus op de feiten gedrukt dat we niet in Nederland maar in Afrika zitten, want deze vergadering verliep iets anders dan wij in gedachten hadden. Het klonk allemaal heel leuk en in het begin was het oprecht interessant en waren de medewerkers redelijk actief. Maar toen… duurde en duurde het maar. Eindstand? Vanaf half tien tot twee uur ’s middags een vergadering zonder pauze gehouden en maar liefst één kind besproken. Er vielen zelfs een paar medewerkers in slaap en het duurde steeds langer voordat er reactie kwam. Je kan het wel bekijken dat het best knap is dat ze zoveel tijd kunnen besteden aan één kind. Hierbij krijg ik wel meteen de vraag; maar alle andere kinderen dan? Hier heeft Brenda alleen geen duidelijk antwoord op gegeven.

Na de vergadering mochten we naar huis, iets vroeger dan normaal gesproken. Dat kwam mooi uit want we hebben een hoop schoolwerk momenteel en er staat een beetje druk achter aangezien we zometeen allemaal in verschillende weken bezoek vanuit Nederland krijgen. Daardoor moeten we gezamenlijke stage-opdrachten zoveel mogelijk al af zien te maken zodat we op het moment dat we met zijn allen weer op het centrum zijn, er direct mee aan de slag kunnen gaan.

’s Avonds heb ik met papa en mama geskyped. Nog twee weekjes en dan komen ze al op bezoek! Ik zat tijdens het gesprek dood leuk te vertellen dat ik een lange pyjamabroek aan moest doen aangezien het ’s nachts toch wat vaker af begint te koelen (waarschijnlijk ook door de regenbuien die meestal ’s avonds en/of ’s nachts plaatsvinden). Op het moment dat papa vroeg, maar hoeveel graden is het dan? Schoten we beiden in de lach, want het is alsnog 20 graden. En dan te bedenken dat het in Nederland nog vriest ’s nachts.. Voor nu ga ik lekker slapen, met 20 graden in mijn lange pyjamabroek ;-).


Huisbezoeken! (woensdag 19 april, dag 69)

Vandaag was het dan eindelijk zover: de huisbezoeken! Femke en ik zorgde dat we op tijd op het centrum waren zodat we niet te laat waren voordat ze al vertrokken zouden zijn. Eigenlijk wisten we toch al dat we niet op de afgesproken tijd zouden vertrekken, want het is tenslotte Afrika (voor als jullie dat even vergeten waren). Tien uur vertrekken was vanochtend Afrikaanse tijd elf uur, op zich viel het nu dus niet tegen.

Met vol goede moed gingen Femke en ik samen met een therapeut naar het eerste huisbezoek. Ik keek het meest uit naar dit huisbezoek, aangezien ik voor het kind wat daar woont een handelingsplan aan het opstellen ben en het interessant vind om meer informatie over zijn omgeving te krijgen. Echter is het bekend dat de ouders eigenlijk niet accepteren dat hun kind autisme heeft en naar een centrum moet voor kinderen met beperkingen. Dit is ook een reden dat ze haast geen contact met de ouders hebben aangezien ze nooit op gemaakte afspraken komen. Vandaar gingen we nu een bezoek bij hen brengen, maar.. dit wisten ze niet. Ergens in ons achterhoofd hielden we al het ergste scenario in onze gedachte: ze zijn niet thuis. En ja hoor, onze eerste huisbezoek konden we dan ook snel afstrepen. Er was een klusser in het huis aan het verbouwen en die vertelde ons dat het gezin vanaf zaterdag in een huis vlakbij het vliegveld verblijft en dat ze voorlopig nog niet terug komen. Stonden we dan, en nu? Gelukkig was het niet super ver en gingen we door naar het volgende bezoek.

Ondanks dat bij het eerste bezoek niemand aanwezig was, hebben we wel een indruk gekregen van het huis waar ze in wonen. Het was best een groot huis voor hier. Het tweede huis was hier totaal het tegenovergestelde van. We moesten een heel eind op de boda boda en inmiddels waren er twee andere therapeuten bij ons aangehaakt, waardoor we met zijn vijven waren tijdens het bezoek (drie therapeuten, Femke en ik). We reden op een gegeven moment op een modderpad tussen twee grote weilanden in en het uitzicht was prachtig met in de verte de bergen. Echter kon ik dit niet zeggen over de staat van het huis, want op het moment dat we aankwamen bij plek van bestemming werd ik er stil van. De kozijnen waren gevuld karton, want al het glas/ruiten waren kapot. Het was een klein “huis”, eigenlijk is huis niet eens het juiste woord. Doordat de deur niet goed sloot, kon ik een blik werpen maar er stond letterlijk niks binnen. Het kind was aanwezig en de moeder was aan het werk op het platteland. Ze werd gehaald en ze begroette ons vriendelijk, ze heeft wel 25 keer herhaald “karibu, karibu! (welkom, welkom)”. En de zorgen dat mijn schoenen onder de modder komen te zitten door het weer laat ik direct achterwege, aangezien de vrouw zo met haar blote voeten van het platteland kwam. Ze kwam denk ik met zo’n kilo modder onder haar voet aangelopen.

Het gesprek werd buiten gevoerd op emmers en een paar plastic stoelen. In het gesprek kwam naar voren dat ze geen meubels hadden. We hebben gevraagd aan de therapeut waar ze dan op sliepen, maar ze gaf aan dat ze dat niet vraagt omdat het erg gevoelig kan liggen. Verder liet de moeder zien welk platteland/grond van hen is en wat het kind leert. Het was mooi om te zien dat het kind geleerde handvaten van het centrum thuis toepast. Het kind heeft namelijk een eigen tuintje waarin hij eigen groentes laat groeien. Verder hebben ze in het gesprek gekeken wat voor mogelijkheden er zijn als de jongen afstudeert op het centrum, want het is namelijk een jongere die bijna kan afstuderen.

Na dit tweede huisbezoek gingen we terug naar het centrum om te eten. Het centrum lag namelijk precies op de route. Het derde en laatste huisbezoek voor deze dag was in het centrum van Moshi. Dit was interessant om de grote verschillen van de vorige direct te ervaren. Van ver afgelegen op het platteland, naar een huis in het midden van het drukke en chaotische centrum. Het deed me een beetje denken aan een paadje van een studentenwoning waar we inliepen. We kwamen het huis binnen en er stonden zelfs twee banken. De moeder was niet aanwezig, alleen de oma en tante. Dit weerhield de therapeuten echter niet om het gesprek niet te houden, want die werd gewoon met deze personen gevoerd. Bij dit huisbezoek ging het gesprek over twee jongeren van het centrum, het zijn namelijk broers. Je zag direct verschil in omgang van de twee jongeren in hun eigen omgeving. Dit kwam tevens in het gesprek duidelijk naar voren. Opnieuw was de vader weer niet in beeld doordat de jongens een beperking hebben (precies wat bij de assessments van mijn vorige blog terug kwam). Verder was het een prima gesprek en de oma kon zelfs nog in het Engels communiceren met ons.

Over de huisbezoeken en de details heb ik heel veel te vertellen.. maar het zijn er zoveel dat het niet lukt om dit allemaal op papier te krijgen en vandaar heb ik het redelijk kort proberen te houden. Hopelijk heb ik jullie hiermee een redelijk beeld kunnen geven.

Uitgeblust lag ik in bed na de eerste dag huisbezoeken, totdat mijn kleine aapie (neefje Tom) belde via Whatsapp Video (via mijn zus). Dit was even een leuke verassing en gezellig om weer even met mijn kleine boef te praten. Na het gesprek ga ik nu toch echt slapen, morgen opnieuw een dag huisbezoeken en dit keer met Sanne. Dit lezen jullie in mijn volgende blog!