Week 9

Pole waiting (donderdag 6 april, dag 56)

Normaal gesproken zijn Femke en ik op de donderdag altijd vrij van stage. Het lag vandaag op de planning om wel naar stage te gaan. We hadden namelijk afgesproken om op huisbezoeken te gaan bij de kinderen van het centrum. Hier hadden we een hele tijd naar uitgekeken en er werd ons eerst verteld dat dit de hele week zou plaatsvinden. Nu werd er eerst gezegd vanaf dinsdag, vervolgens alleen donderdag en vrijdag en nu eindigde het in alleen in huisbezoeken op donderdag. Dit liet Brenda weten op woensdagavond via Whatsapp. Daarnaast liet ze weten dat er vandaag maar één iemand kon, dus dat was helemaal een tegenvaller. Vandaag is Anouk gegaan dus Femke, Sanne en ik waren vandaag weer bij het hostel.

Aangezien wij een beetje baalden, hebben we tussen het huiswerk door een lekkere lunch gehaald bij een loungebar hier nog geen 5 minuten vandaan. Ik had besloten om het wel “even” te gaan bestellen en op te halen. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Ik had direct gevraagd hoelang het zou duren en ze zeiden 15 minuten. Vervolgens werd het veranderd in een half uur. Na driekwartier had ik nog steeds niet de drie bestelde broodjes. “Pole waiting” werd er mij mooi verteld. Het is nou ook niet dat het storm liep waardoor je kan begrijpen dat het wat langer duurt. Er waren namelijk haast geen mensen te bekennen. Na meer dan een uur gaven ze het me dan eindelijk mee, met de boodschap “sorry voor het lange wachten”. Als ze dat zelfs hier vertellen, wilt het wel iets zeggen. Nu was het wachten het wel waard, want de sandwiches waren heerlijk.

Vanavond zijn we met zijn allen uiteten gegaan, omdat er drie mensen dit weekend gaan vertrekken. Als zij zaterdag vertrokken zijn, moeten wij de dag daarna verhuizen naar hostel hoff 1. Stiekem vinden we het wel prima om bij dit hostel te blijven en hebben we ons plekje gevonden bij ons “eigen” hostel, maar helaas moeten we met zijn allen naar het andere hostel door het laagseizoen de komende maanden.


Een klein spinnetje op bezoek (vrijdag 7 april, dag 57)

Gisteravond kwamen we moeilijk in slaap, want het kwam opeens met bakken uit de hemel zetten. Het heeft nog niet eerder zo hard (en lang) geregend. Nu was er vannacht waarschijnlijk ook een boom op de elektriciteitskabel gevallen, waardoor we haast heel de dag geen stroom/wifi hebben gehad.

Vandaag zijn we niet maar met zijn tweeën maar met zijn vieren bij het hostel, dus we dachten lekker wat langer te kunnen slapen aangezien er nu geen wakker gesteld stond. Opeens was het super onrustig op de gang/woonkamer, waardoor ik dacht dat het al iets van half tien was. Ik werd wakker en het was nog geen eens half negen. Maar wat blijkt… een dikke vette vogelspin in de kamer (OMG!). Het is maar goed dat ik nog in bed lag en deze spin gedood was voordat ik mijn been buiten het bed had gezet. Ook al is hij dood, heel gerust er op zijn we allemaal niet echt meer.

Vanochtend hadden Femke en ik een skypegesprek met de docent van Fontys. Hierin hebben we onze ervaringen verteld en hebben we de plannen voor de komende periode besproken.

Verder hebben we wat voor school gedaan maar we waren allemaal niet echt vooruit te branden vandaag. Na een powernap kregen we opeens een besluit om wat te gaan drinken bij Union café. Binnen tien minuten waren we uit bed en zaten we in de tuc tuc. We hebben even gezellig daar buiten gezeten. We hadden voorgenomen om alleen wat te gaan drinken, maar Femke en ik konden het niet laten om een taartje te nemen.

Aangezien er niet werd gekookt vanavond, gingen we eten bestellen met zijn allen. Nu we toch bij Union waren, konden we het eten net zo goed meenemen. Hier hebben ze namelijk ook een van de lekkerste pizza’s. We hadden dit in de groepsapp van het hostel gegooid zodat de andere meiden gelijk door konden geven wat zij wilden, dan zouden wij het wel meenemen. Maar weer een typische actie voor ons, dit deden we natuurlijk weer zonder na te denken of we wel genoeg geld mee hadden. Niet dus.. Uiteindelijk moesten er toch nog twee meiden komen om het overige geld te brengen.

De vrijdagavond is een beetje onze standaard spelletjesavond geworden. Maar helaas begint het regenseizoen langzaam duidelijk te worden. Gelukkig tot nu toe nog niet overdag, maar vooral in de middag en avond. Vanavond kwam het namelijk ook weer met bakken uit de lucht vallen. We konden elkaar maar amper meer verstaan aangezien de regen lekker klettert op het dak van ons terras die van golfplaten is gemaakt. Daardoor werd de avond uiteindelijk vervolgd in slapen…


Tanzaniaanse jumpsuit en nog meer afscheid (zaterdag 8 april, dag 58)

Vanochtend hadden we voor ons doen eens lekker uitgeslapen, namelijk tot half tien. Vervolgens zijn we het centrum ingegaan om op zoek te gaan naar een leuke Tanzaniaanse jurk. Dit is een eindje het centrum in. Het zijn ook niet echt winkeltjes, maar er zitten gewoon vrouwen aan de kant van de weg jurken te maken met vaak nog wel een hok waar je eventueel zelf de stof kan uitzoeken. Femke en Anouk hadden al eerder een jurk laten maken maar dan ergens anders dan Maria. Maria is de favoriete place hier namelijk. De jurken die ze bij iemand anders hadden laten maken waren geen groot succes, dus dat mocht Maria even gaan fixen. Verder keken we of Maria nog iets anders leuk had hangen. Mijn oog viel niet op een jurk maar op een jumpsuit die ik nog niet eerder had gezien. Als de jurk niet past wordt deze ter plekke voor je vermaakt. Echter paste ik de jumpsuit en hij zat meteen goed, alsof hij speciaal voor mij gemaakt was ;-).

Nadat de andere meiden een jurk hadden gescoord zijn we weer richting het hostel gegaan om te gaan lunchen. Na de lunch was het weer tweemaal de tijd om afscheid te nemen. Twee Deense meiden en een meid uit Zwitserland verlieten vandaag het hostel. Daarnaast was Whitney (de manager) er niet en waren we dus helemaal alleen bij het hostel, op de beveiliger na. We zijn dus nog maar met zeven over totaal.. het wordt steeds minder en minder. Het is een gek idee dat we al heel wat mensen hebben zien komen en tegelijkertijd hebben zien gaan in de tijd dat wij er nu zijn.

Nu we met zo weinig zijn, moeten we verhuizen naar hostel hoff 1. Dit komt omdat het nu laagseizoen is en er dus te weinig mensen zijn om mensen in beide hostels te laten verblijven. Helaas zijn wij degene die naar de andere mensen toe moeten dus morgen moet alles ingepakt worden. Om nog even met de mensen van ons hostel het af te sluiten, hadden we besloten om ergens een dessert te gaan eten. Echter waren er twee plekken al dicht toen we aankwamen rijden met onze taxidriver Noru. Dus… dat werd weer Union, we hebben daar ten slotte nog niet genoeg lekkere taartjes gegeten uhum.


De verhuizing (zondag 9 april, dag 59)

Vandaag waren er een aantal deadlines voor school. Dit was onder andere een filmpje voor een opdracht. Aangezien we nog steeds in Afrika zitten en het internet daar niet al te best is, duurde dat filmpje uploaden een eeuw. Ondertussen had ik dus alle tijd om al mijn spullen weer in te pakken voor de verhuizing. En de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want Leo was weliswaar de eerste die klaar was met alles inpakken.

Het was even een heel gedoe tijdens de verhuizing. Dit kwam onder andere doordat het niet duidelijk was in welke kamers wij en de Deense meiden moesten slapen, wat niet heel handig was. Na lang overleg en wat telefoontjes met de manager, zijn we allemaal tevreden met de kamer die we nu hebben. Hier verblijven we tot het eind van ons verblijf (op de weken vakantie tussendoor na dan).

Het hostel is wel even wennen, aangezien we geen eigen wc en douche meer hebben in onze kamer. Deze is gezamenlijk waarvan de wc, wasbak en douche niet gescheiden van elkaar zijn. Het is dus even omschakelen dat je niet met z’n 4’en onderling kan regelen wie wanneer gaat douchen, wat we inmiddels gewend waren. Daarnaast zijn er natuurlijk hier mensen, die niet nieuw zijn maar voor ons nu wel. Zij kennen elkaar allemaal en wij komen er weer als nieuw bij. Dus al met al, het is even omschakelen!

Het eten maakte het uiteindelijk weer goed, want we hebben voor het eerst tomatensoep gehad. Iets wat ik miste was af en toe een lekker soepje, want dat hebben we tot nu toe nog niet gegeten. Het smaakte anders dan we gewend zijn maar het was heerlijk. Het was ook even afwachten aangezien hier iemand anders kookt, maar ze doet niet onder voor de kokin die we gewend zijn ;-).

Door heel de dag bezig te zijn geweest met onze verhuizing, liggen we uitgeteld op bed. We gaan op tijd slapen en hebben zin om weer even naar stage te gaan. Benieuwd of er morgen wel kinderen aanwezig zijn!


Surprise! Geen kinderen… (maandag 10 april, dag 60)

Ondanks dat we verhuisd zijn, ziet onze (stage)week er niet anders uit. We vertrokken vanochtend vanuit het hostel weer naar de Dalla Dalla. Dit is 5 minuutjes langer lopen, dus dat scheelt haast niks. Echter kwamen Femke en ik de Dalla Dalla uitgestapt en werden we weer overladen met Boda Boda’s. Normaal gesproken negeren we dit en lopen we door, maar nu keken Femke en ik elkaar aan en dachten precies hetzelfde. We waren voor ons doen aan de late kant en hadden slecht geslapen, dus we hoefden er niet lang over na te denken. Nu moet ik wel even iets recht zetten van mijn vorige blog en dat is dat de Boda Boda geen scooter is maar een motor. Geen idee hoe ik erbij kwam om het een scooter te benoemen, maar er zit wel een degelijk verschilletje in hihi. Toen we aan kwamen bij het centrum, begon het net te regenen dus we hadden het perfect getimed.

En we kwamen bij het centrum aan… surprise! Geen kinderen. Er werd ons vorige week verteld dat er deze week ongeveer 25 kinderen zouden komen, maar aangezien ze vorige week precies hetzelfde zeiden had ik al in mijn achterhoofd gehouden dat dit misschien wel eens niet zou kunnen zijn. Toen we in de grote ruimte aankwamen, zagen we welgeteld twee kinderen, met ouders.

We hebben ’s ochtends even bij de kinderen gezeten waar de ouders naast zaten. De ouders blijven gedurende heel deze week aanwezig op het centrum om de kinderen te begeleiden. Iets later deze ochtend hebben we een leerkracht geholpen met het maken van materialen. We vroegen waar de andere 23 kinderen waren, maar ze zeiden dat ze misschien nog komen maar er nu nog niet zijn in verband met het slechte weer. Het regende namelijk heel de ochtend en doordat de wegen niet echt begaanbaar zijn, was dat waarschijnlijk de reden. Het is een beetje gek om voor te stellen dat dit de daadwerkelijke reden is voor al deze 23 kinderen, maar daar leggen we ons dan maar bij neer.

Gedurende de dag kwamen we er steeds meer kinderen. Er waren er uiteindelijk tien. Heel veel konden we niet doen, aangezien het met name kleine kinderen waren die op de schoot van de ouders gekluisterd zaten. Maar omdat de kinderen allemaal nieuw zijn, worden er wel assessments afgenomen. Dit zijn intakegesprekken om te kijken naar de geschiedenis van het kind en waarin de ouder kan aangeven wat ze de komende week graag verbeterd wilt zien. Zoals er ons is verteld, komen deze kinderen opnieuw naar het centrum wanneer in augustus de vaste kinderen weer een maand naar huis gaan. We hebben twijfels of ze daadwerkelijk terugkomen, maar dat kan ik natuurlijk niet meer controleren (aangezien ik dan weer in Nederland ben).

Om jullie een beeld te geven van de kinderen/assessments, vertel ik een assessment die ik het meest confronterend vond. We zaten in een therapieruimte met twee therapeuten, de een speelde met het kind en de ander stelde de vragen aan de ouder en noteerde het antwoord. Brenda (stagebegeleidster) zat naast mij om het gesprek voor mij in het Engels te vertalen. Er was een moeder met een kind aan de beurt. In eerste oogopslag leek hij lichamelijk erg beperkt. Gaandeweg het gesprek werd mij duidelijk dat dit vooral kwam omdat hij moeite had met controle houden over zijn nek, want hij kon bijvoorbeeld speelgoed van de ene hand naar de ander hand overgeven en hij kon zichzelf al omdraaien. Ik heb het later met Femke overlegd en die dacht hetzelfde als mij. Brenda gaf tijdens het gesprek aan dat het haar verbaasde en dat hij inderdaad als hij de juiste begeleiding krijgt zich nog goed kan ontwikkelen. Tijdens het gesprek werd er gevraagd naar de geschiedenis en omgeving van het kind. De moeder heeft verteld dat ze alleenstaande moeder is van het kind. Het kind is met zes maanden geboren in het ziekenhuis, maar omdat in hun ogen het kind voor die leeftijd dik was, namelijk 2,8 kilo, is hij verder niet onderzocht maar meteen naar huis gestuurd. Dit is best confronterend om te horen en daarmee besef je extra dat we dankbaar mogen zijn wat voor hulp wij kunnen ontvangen als dit in Nederland gebeurt. Achteraf bleek het namelijk helemaal niet goed te zijn en moest ze met het kind terug naar het ziekenhuis. Wat daar is onderzocht/uitgekomen, weet ik niet precies. De moeder heeft verteld dat ze veel werkt en dat ze het kind (van 2 jaar) dan heel de dag alleen thuis laat. Ik kon mijn oren niet geloven, maar het is echt waar. Iets wat nog meer verbazing wekte, is dat de moeder snel is gestopt met borstvoeding geven omdat ze bang was voor de reactie van anderen. Een deel van deze bevolking gelooft namelijk dat wanneer je je kind te lang borstvoeding geeft, het kind later niet meer kan praten. Ik kan nog meer vertellen, maar dit was het kort samengevat. Al met al, is zo’n assessment (in mijn ogen) erg interessant maar ook heftig doordat je echt met de neus op de feiten wordt gedrukt hoe verschillend het is vergeleken met Nederland.

Na de assessments moesten we alles even laten bezinken en zijn we naar huis gegaan. Gelukkig was het inmiddels droog en scheen de zon weer, maar de wegen waren alles behalve normaal beloopbaar. Er gaan hele klonten modder onder je schoenen hangen en vervolgens stap je in nog meer glibberige grond. Op een gegeven moment waren mijn sandaaltjes helemaal nat en zat er zelfs onder de onderkant van mijn voet plakkaten modder. Dat zorgde ervoor dat ik helemaal geen grip meer had, waardoor ik maar besloten had om een stukje mijn sandaaltjes uit te doen en verder te lopen. Wanneer we weer bij de geasfalteerde weg uitkwamen, heb ik de modder verwijderd en zijn we verder gaan lopen richting de Dalla Dalla.

Ik weet niet wat er was met de Dalla Dalla vandaag, maar er was iets aan de hand. Op de heenweg reden er een aantal Dalla Dalla’s voorbij en dit is nog nooit eerder gebeurd, want ook al zit hij bomvol, ze stoppen en weten je er nog wel in te proppen. Verder waren er ook veel minder Dalla Dalla’s, want op de terugweg hebben we voor wat we gewend zijn lang moeten wachten. Opnieuw reden er twee Dalla Dalla’s voorbij. Uiteindelijk kwam er dan een Dalla Dalla, die zo vol zat dat er zelfs een hoofd tussen Femkes armen door stak. We moesten maar even lachen van ellendigheid ;-).

Maandag was er bij ons vorige hostel altijd onze favoriete maaltijd, namelijk pasta met een heerlijke saus. Het was even afwachten of het bij dit hostel net zo lekker was, maar stiekem vonden we deze zelfs nog lekkerder. Hebben wij even geluk!


Opnieuw assessments & een geit in de Dalla Dalla (dinsdag 11 april, dag 61)

Vanochtend waren er iets meer kinderen. We hebben net als gisteren met dezelfde leerkracht materialen gemaakt. Daarna hebben we even gezeten bij een groepsles en assessments. Vandaag zat Brenda alleen niet bij de assessment en was er maar één therapeut in plaats van twee. Wij kregen daarom de opdracht om ondertussen met het kind te spelen en wat kleine oefeninkjes te geven om te kijken wat het kind kan. De therapeut kon ondertussen vragen stellen en de antwoorden van de ouder noteren. Tijdens dit gesprek, waar Femke en ik beiden aanwezig waren, werd ons duidelijk door de oefeningen hoe erg het kind achterliep in de ontwikkeling terwijl wij dat in eerst instantie niet hadden verwacht. Dit is haast het tegenovergestelde van gisteren. Ze kreeg bijvoorbeeld een wit vel en kon alleen wat kringeltjes op papier zetten. Het was een meisje van negen jaar oud. Aan één arm was ze beperkt. De moeder gaf tijdens het gesprek aan dat ze deze week hieraan iets wil verbeteren, met de hoop dat ze de andere hand in de toekomst kan gebruiken. Dit assessment vertel ik opnieuw doordat er weer een schrijnend verhaal achter zat. Het kind was binnen 15 minuten geboren bij het huis van de moeder en kreeg niet de hulp geboden die ze nodig had. Dit kan een reden zijn dat het kind afwijkt van de normale ontwikkeling. Het kind heeft ook last van epilepsie. Echter vertelde de moeder dat ze vorige week gestopt is met de medicijnen voor de epilepsie van het kind. Op het moment dat we vroegen wat daar de reden voor was, vertelde ze dat ze niet in staat is om die medicijnen steeds op te halen en gewoon niet genoeg geld heeft om het te betalen. Haar man/de vader van het kind is weggegaan, omdat hij het kind niet wilt zien doordat het kind beperkingen heeft. Dit was gisteren ook het geval, wat aangeeft hoe erg er nog tegen kinderen met beperkingen wordt aangekeken binnen deze samenleving.

Ook vandaag kan het gedeelte van de Dalla Dalla niet ontbreken natuurlijk. We moesten nog een paar meter lopen en de Dalla Dalla stond er al, of nog, is maar net hoe je het bekijkt. Maar in ieder geval, wat zagen we in de achterklep… een geit. Tussen de klep en de laatste rij stoelen is er een smalle ruimte voor spullen, maar dit keer dus voor een geit. Ik vind het erg knap dat ze die er tussen hebben gekregen. Ik kan me niet voorstellen dat het beestje genoeg adem kreeg en daarnaast wordt de vloer van de Dalla Dalla altijd best heet wat nooit goed kan zijn voor de pootjes van het beestje. En ondanks ik niet echt een dierenliefhebber ben, ben ik toch benieuwd of de geit überhaupt levend is aangekomen.

Verder heb ik vanavond geskyped met vriendinnetjes! Zo leuk om ze weer op deze manier te spreken en alles gaat goed in Nederland. Ik kon weer gerust gaan slapen haha.


Vrij & een typische leo actie (woensdag 12 april, dag 62)

Vandaag was het even anders dan hoe het normaal gesproken op de woensdag gaat. Dit komt omdat komende vrijdag er geen stage is in verband met Pasen. We hebben daarom besloten om de week eerlijk te verdelen, dus ieder tweetal twee dagen. Dat betekent dat Femke en ik maandag en gisteren stage hebben gelopen en daardoor vandaag niet naar stage hoefden. We hebben deze dag besteed aan school. Echter was er geen wifi bij het hostel, waardoor we zijn verhuisd naar ons oude vertrouwde hostel waar de wifi momenteel erg goed was. Hier zijn mensen gewoon nog aanwezig om te werken waardoor het geen probleem was dat wij daar aan school gingen werken. Prima oplossing dachten wij zo!

Bij dit hostel (1) zijn we met ongeveer 16 mensen. Vanavond was het echter rustig doordat haast iedereen uiteten ging. Aangezien we het komende weekend al wat plannen hebben en komende vrijdag ook met heel het hostel uiteten gaan, hebben wij besloten om vanavond gewoon bij het hostel te eten. Het was weer net zo rustig als de afgelopen weken wat we waren gewend, we hebben namelijk met zeven mensen gegeten.

Vlak na het eten dacht ik even een lekkere douche te nemen. Daar ging alleen weer een leo actie aan vooraf. Ik dacht even mijn handdoek op te hangen maar ik brak meteen het rekje af wat aan de muur hing. Ik kwam lachend de badkamer uit dus Sanne, Femke en Anouk wisten alweer hoe laat het was. Het gebeurt ook weer uitgerekend bij mij.. Vervolgens nam ik mijn douche en deze was ijs en ijskoud. Het water werd maar niet warm, alsof de douche wist wat ik hiervoor had uitgespookt..

Nog even een update vanuit Nederland, want ik kan het niet laten om het met jullie te delen. Mijn knappe nichtje Noor heeft zo goed van zichzelf laten zien, dat ze vandaag al lekker naar huis mocht vanuit het ziekenhuis! Dit is natuurlijk top nieuws, trotse tante!