Week 19

Ongewenst bezoek (Donderdag 15 juni, dag 126)

Vanochtend was het weer tijd om op stage te gaan tuinieren. Het is mooi om te zien dat kinderen om de kleinste dingen de grootste lol hebben. Zo was er een kruiwagen en de kinderen crosten daarmee de tuin door om alle onkruid te legen. Als de kruiwagen geleegd was, gingen ze een voor een in die kruiwagen liggen en zo de volgende lichting onkruid halen. Verder is er niet veel bijzonders gebeurd eigenlijk. Dit komt ook mede omdat we onze eigen activiteiten natuurlijk al hebben afgerond.

Na stage ben ik weer Moshi in geweest om wat te printen en te pinnen. Bij het hostel aangekomen heb ik direct mijn laptop weer gepakt om aan school te werken. Tussendoor hebben Femke en ik even een pauze gepakt door een aflevering van onze spannende serie op Netflix te kijken.

’s Avonds op bed keken Femke en ik opnieuw een aflevering, totdat we opeens geritsel hoorden. We keken elkaar direct met angstaanjagende ogen aan. We hebben Sanne direct gebeld, want Anouk is een paar daagjes weg met een meid van het hostel. Sanne heeft inmiddels ook de vibe pole pole goed te pakken en kwam 45 minuten later eens kijken wat er aan de hand was. Precies op het moment dat Sanne de deur van de slaapkamer opendeed, wilden Femke en ik net een poging wagen om onze voeten buiten het bed te zetten. Je begrijpt het waarschijnlijk al: dat was gillen. Aangezien een paar weken geleden een rat op bezoek was bij de kamer naast ons, waren we bang dat nu een vriendje van hem bij ons op bezoek was. We konden alleen niks gevonden krijgen, helaas of gelukkig, weet niet wat de juiste bewoording voor deze situatie is. We waren net weer even gekalmeerd en klaar om te slapen, totdat we weer opnieuw geritsel hoorden. Het tweede geritsel heeft heel het hostel ook meegekregen door ons gegil. Deze keer hebben we Elia de bewaker een kijk in onze kamer gegeven en die heeft alle hoeken even geïnspecteerd, maar ook hij kreeg niks gevonden. Uiteindelijk moesten we er ons maar bij neerleggen, maar heel gerust gingen we er niet op slapen..


Binnenkort weer in NL, of toch nog even wachten (Vrijdag 16 juni, dag 127)

Ik weet niet wat er aan de hand was vandaag op stage, maar wat een verschikking. Femke en ik kwamen weer bij het hostel terug net zoals een van de eerste stagedagen. De kinderen waren zo aanhankelijk en deden ons elke keer opnieuw weer pijn. Dat was serieus lang geleden dat de kinderen dat gedrag vertoonden en we zouden niet weten waar het aan lag. We hebben het ook besproken met de medewerkers en ze denken dat het misschien komt doordat ze morgen een uitje naar het centrum hebben omdat het kinddag in Afrika is.

Het was in ieder geval niet echt een feestje en op het moment dat we terugkwamen hebben we direct een powernap genomen, want dat was echt nodig.

Vervolgens kwam Mary met de vraag om het bewijs dat we het visum hebben betaald. We zijn nu al bijna vijf maanden in Afrika, maar dat dure visum hebben we nog steeds niet ontvangen: pole pole. Dit was eerst ook niet echt een groot probleem. Echter kwam Mary vandaag met het leuke nieuws dat wanneer we het visum niet op tijd hebben, we problemen krijgen op het vliegveld als we weer terug naar Nederland willen. Komen ze wel lekker op tijd mee, aangezien we drie juli weer terugvliegen. Nu zal Mary het gaan regelen zodat we niet in de problemen komen en gewoon op de geplande datum weer in Nederland arriveren. Nu zat er nog een addertje onder het gras: waar is dat papier? Hihi… Ik had hem altijd in het voorvak van mijn tas zitten aangezien we dat bewijs van het visum bij ons moesten hebben al gingen we naar stage. Nu ik hem eindelijk een keer nodig had, bleek hij niet meer in dat voorvak te zitten. Heel de kamer over hoop gehaald: geen papiertje. Ja wel genoeg papiertjes, maar niet de juiste. Wat bleek: Ze hadden hem nodig gehad op het moment dat ik in het ziekenhuis lag en Anouk had hem in niet in mijn tas terug gestopt maar in haar tas gestopt. Aangezien Anouk een paar dagen weg is, konden we daar niet direct achter komen. Maar.. hij is terecht en dat is het belangrijkste.

Femke en ik waren even klaar met al dat schoolwerk (figuurlijk) en hadden een relax avondje ingelast. Samen hebben we weer aflevering van de serie gekeken in bed met een grote bak ijs. Quality time is ook weleens lekker tussen het schoolwerk door!

We konden tussendoor ook nog even zwemmen in de kamer, want eerst stootte ik een fles met water om. Als je Leo heet was één fles natuurlijk weer niet voldoende.. fles nummer 2 en in dit geval cola viel een uur later om. Pole sana mimi (onhandige ik..).


Netflix (Zaterdag 17 juni, dag 128)

Vanochtend hebben Femke en ik ontbeten op bed en niet veel later zijn we weer begonnen met het schoolwerk. De hele dag.. Aangezien we een beetje gek werden van het schoolwerk en bij het hostel zijn, verlieten we de vierkante muren van het hostel en ruilden we de vieze prut op de zaterdag in voor een lekker dinertje bij Indoitaliano.

Op de terugweg hebben we weer gebruik gemaakt van tuc tuc Mr. Humpfy. Hij zette ons af en ik dacht dat de poort op slot zat. Femke en ik maar slaan op het hek en schreeuwen dat de bewaker hem open moest komen doen. Tussen de kier van de poort zagen we Elia (de bewaker) staan, maar hij kwam maar niet. Wat bleek, ik had gewoon niet hard genoeg geduwd en Elia riep blijkbaar dat we moesten duwen. De poort was nog gewoon open, oeps..

Nadat we weer bij het hostel waren, hebben we onze avond besteed met het bekijken van de afleveringen. En we konden het niet laten, we hebben de hele serie afgekeken, het was te spannend..


Stagedossier af, check! (Zondag 18 juni, dag 129)

Happy fathersday! Bij deze dag kon een skypegesprekje met het thuisfront natuurlijk niet achterblijven. Dit was wel even gezellig, tussen al het schoolwerk door. De hele dag was ik namelijk full focus voor stagedossier. Maar… goed nieuws! Alle puntjes heb ik vandaag op de i kunnen zetten en dat betekent dat mijn stagedossier definitief af is. Na bloed zweet en tranen was het toch tijd om het na 154 (!) bladzijdes het maar eens in te leveren. Wat was het een heerlijk gevoel dat ik dan ook echt op INLEVEREN kon drukken, dat kan in ieder geval van de checklist af!

Laatste week stage is van start gegaan (Maandag 19 juni, dag 130)

Deze week is dan toch echt onze laatste stageweek. We gaan gezamenlijk de laatste drie dagen naar stage zodat we het met zijn vieren kunnen afronden, dat vonden we zelf fijn en is wel zo duidelijk voor de kinderen. Dit was voor mij en Femke wel even aanpoten, aangezien we gewend zijn om tussendoor nog twee dagen bij het hostel voor school te werken. Nu hadden we alleen het weekend omdat we vorige week van woensdag tot en met vrijdag hebben stagegelopen. Echter was deze dag helemaal niet erg en was het veel beter dan vrijdag. De kinderen waren rustiger en deden ons helemaal geen pijn vandaag, zoals we de laatste tijd gewoon gewend zijn.

Femke en ik hebben de stressballetjes in de klas gebruikt en dit werkte goed. De kinderen begrepen direct wat ze ermee moesten doen en ze waren geconcentreerder aan het werk. Nu moeten we afwachten of dit ook op langere termijn zo zal zijn, maar de start is in ieder geval positief.

Morgen hebben we als goed is het eindgesprek met Brenda (stagebegeleidster) waar we ook onze beoordeling van onze uitvoering van de beroepstaken te horen krijgen (cijfer voor het handelen in praktijk). Echter was Brenda vandaag opnieuw niet aanwezig en we hebben haar nu al 1,5 week niet meer gehoord en gezien. Zal het gesprek morgen wel doorgaan? Wij hebben het vanavond in ieder geval al wel voorbereid dus wij zijn er klaar voor, nu Brenda nog..


Eindgesprek (Dinsdag 20 juni, dag 131)

Vanochtend hadden we de laatste boda boda rit naar stage. Morgen hebben we namelijk genoeg spullen voor de afscheidsdag waardoor we met de taxi gaan. We kwamen op stage aan en er was nog geen Brenda aanwezig, oh oh.. Na de eerste pauze zagen we haar dan toch echt verschijnen, fiew! Ze dacht alleen dat er vandaag twee gesprekken zouden plaatsvinden en morgen twee, maar we kennen de cultuur hier inmiddels langer dan vandaag dus we besloten om gewoon met zijn allen vandaag te gaan, dan hebben we de gesprekken tenminste gevoerd. Nu was het natuurlijk de vraag, wie gaat als eerst en wie daarna, en daarna en als laatst? Om het gewoon lekker makkelijk te houden, hebben we vier briefjes gepakt en een cijfer erop gezet. Ik was de laatste, last best zullen we maar zeggen ;-).

Femke was als eerst aan de beurt en wij dachten dat die al tien minuten in gesprek was, totdat we haar weer bij ons zagen verschijnen. Brenda was natuurlijk nog druk bezig met andere dingen waardoor het op z’n pole pole ging. Uiteindelijk heeft iedereen een beetje tempo in het gesprek gehouden en gezorgd dat het niet veel langer dan een half uur duurde. Als laatst was ik aan de beurt en het was een positief gesprek. Ik was eerst een beetje huiverig of ik wel me goed kon uitdrukken in de Engelse taal op onverwachte vragen, maar dit ging tijdens het gesprek haast vanzelf. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Normaal gesproken zouden we direct na het gesprek ons cijfer krijgen, maar dat is hier natuurlijk niet het geval. Brenda moest nog even opnieuw rustig de papieren bekijken en dan geeft ze ons morgen de definitieve beoordeling, ik ben benieuwd!

’s Avonds hebben we even al onze spullen bij elkaar gezocht. De kleren die we niet meer aantrekken, de cadeautjes die we mee hadden genomen vanuit Nederland en andere spullen die we hier toch niet meer gebruiken. Uiteindelijk hebben we acht volle tassen gevuld voor het Gabriella centrum (stageplaats). Als ze daar niet blij mee zijn, dan weten wij het ook niet meer..


Aan alles komt een einde.. (Woensdag 21 juni, dag 132)

We hadden zoveel spullen dat er niks anders opzat dan met de taxi naar stage te gaan. Op stage aangekomen hebben we snel alle spullen in een hok gezet zodat de kinderen het nog niet zouden zien. Daarna hebben we gewacht totdat de kinderen weer de lokalen ingingen. Vandaag deed iedereen in zijn eigen klas wat leuks met de kinderen. Zo hadden Femke en ik wat kleurplaten voor de kinderen waar de kinderen dolenthousiast mee aan de slag gingen. De kinderen waren druk aan het kleuren en waren daardoor ook helemaal niet onrustig. Een ontspannen ochtendje!

Daarna was het weer tijd voor porish, de laatste keer dat ik die vieze dikke melkprut uit een pan in alle bekers kon scheppen. Dit keer heb ik er een foto van gemaakt maar je ziet op de foto eigenlijk nog niet hoe de structuur in het echt is. Nadat we de porish hebben ingeschonken en aan de kinderen hadden uitgedeeld, gingen we zelf even drinken. Ondertussen kregen we de beoordeling van Brenda. We waren heel benieuwd wat ieder voor cijfer zou krijgen. Om eerlijk te zijn had ik de lat ook hoog voor mezelf gelegd. Ik was dan ook zeer tevreden met het cijfer wat ik had gekregen, want het is weer in een stijgende lijn ten opzichte van vorig jaar (en vorig jaar had ik een negen). Rapapapa.. stage afgerond met een dikke 9,5! Mijn dag kon natuurlijk niet meer stuk.

Vervolgens gaan we na de pauze altijd weer terug de klassen in op woensdag en zo ook vandaag. We hebben met de kinderen met LEGO gespeeld. Tussendoor hebben we nog even een klassenfoto gemaakt als aandenken, maar dat is sneller gezegd dan gedaan. Aangezien Femke en ik natuurlijk stagelopen in de klas met kinderen met autisme, zijn de muren donker groen voor hun prikkelverwerking, waardoor we de foto even buiten wilden maken. Uiteindelijk hebben we alle kinderen op de foto gekregen dus dat viel niet tegen. Helaas kan ik hem niet uploaden in verband met de veiligheid en privacy van de kinderen.

Nadat we de klas ingingen, was het tijd voor de les van de non-washers. Deze les is alleen niet zo heel spannend, vandaar dat we alvast wat ballonnen gingen opblazen voor de activiteiten aan het eind van de middag. Daarna gingen we even naar achter waar er wat spulletjes waren uitgestald zodat we van de Gabriella shop nog een leuk aandenken konden kopen. Vervolgens hebben we de laatste helft nog aangesloten bij de non-washers, wat dit keer op bankjes in de speeltuin plaatsvond.

Terwijl de kinderen aan het eten waren, ging Brenda nogmaals aan de kinderen uitleggen dat het vandaag onze laatste dag was. We hebben ondertussen aan elk kind een pakje koekjes uitgedeeld. Het was mooi om te zien dat ze zo dankbaar zijn met een paar simpele kleine koekjes!

Nadat we de koekjes aan de kinderen hadden gegeven, zouden we alle spullen overhandigen aan de medewerkers. We zaten alleen al een half uur te wachten en nog geen medewerker te zien. Op een gegeven moment kwam Brenda en zei dat het anders wel kon tijdens de les bij de kinderen, maar dit leek ons niet zo verstandig met alle spullen en dat zag Brenda ook wel in. Ze zou het vervolgens gaan regelen. Nog even geconfronteerd met het motto pole pole. Na haast 1,5 uur kwamen dan toch echt de eerste medewerkers. Maar geloof het of niet, het moest in twee etappes. De eerste groep bestond denk uit zo’n 10 medewerkers en het ging via een hele officiële weg. De medewerkers gingen namelijk een voor een ons bedanken met een persoonlijk verhaaltje. Uiteraard vertaalde Brenda dat voor ons van het Swahili naar het Engels. Uiteindelijk heeft Sanne voor ons het woord gedaan en hebben we onze cadeaus overhandigd. Ze klapten van dankbaarheid, niet alleen voor onze cadeaus maar ook alle hulp en inzichten die wij hen hebben geboden. Andersom natuurlijk ook. Op naar de volgende groep, maar liefst 5 werknemers want dat kon natuurlijk niet in 1 keer, haha. Het was eigenlijk hetzelfde riedeltje als de groep daarvoor. We hadden van de eerste groep elk een eigen kaart gekregen met van elke werknemer een persoonlijke boodschap. Van de tweede groep kregen we een soort portemonneetje gemaakt door de werknemers/kinderen van het Gabriella Centrum. Lief!

Ondertussen had deze meeting met de medewerkers alleen iets meer tijd in beslag genomen dan op onze planning stond. Echter maakte ik me daar niet zo druk om, want ik had wel verwacht dat niet alles zou lopen zoals we van te voren hadden bedacht. We hebben ook nog even een foto met alle medewerkers en kinderen van het centrum gemaakt. Vervolgens was er geen tijd meer voor onze spellen met de ballonnen, maar hebben we de kinderen een aardigheidje meegegeven en toen was de tijd toch daar.. het afscheid! We denken niet dat alle kinderen het begrepen, aangezien sommigen bijvoorbeeld byebye.. see you tomorrow! zeiden. Echter was dit misschien maar goed ook, wat het afscheid wat luchtiger maakte.

Dat was het dan, in het begin leken de dagen heel lang te duren, maar nu achteraf is onze stageperiode heel snel gegaan! In het begin was het pittig met alle culturele verschillen en vooral de kinderen die je pijn deden en weinig betrokkenheid van de medewerkers, maar langzaamaan kregen we ons eigen plekje binnen het team en hebben zij veel voor ons betekent en wij voor hen. Zo hebben Femke en ik een hele handleiding voor parts of the body neergezet, hebben we themaweken georganiseerd, de agressie tussen de kinderen door verschillende methodes verminderd en hebben we nog andere kleinere opdrachten uitgevoerd. Ook de kleine momentjes met de kinderen maakte deze tijd onvergetelijk. Wij hebben veel voor het Gabriella Centrum kunnen betekenen, maar zij ook voor onze ontwikkeling (als pedagoog)! Tevreden, trots en dankbaar kijk ik op deze bijzondere stageperiode terug.

En of we nog niet genoeg afscheid hadden genomen vandaag.. moesten we tot onze spijt ook nog afscheid nemen van onze favo tuinman Richie! Hij is namelijk vanaf morgen twee weken vrij en hij komt dan precies terug als wij net vertrokken zijn naar Nederland. Hij was alleen ook al weg bij hostel 1, waardoor we snel naar hostel 2 zijn gelopen waar hij nog even aan het werk was. We hebben hem een fooitje en een dikke knuffel gegeven, want dat heeft die beste man verdiend. En de kleinste man met de grootste lach en de grootste fiets van heel Afrika moest natuurlijk even op de foto vastgelegd worden!

Vervolgens was het tijd voor de barbecue bij het hostel. Deze hadden we namelijk nog tegoed voor de extra verhuizing voor de renovatie van het dak van hostel 1. Het was even een heerlijk ontspannen avondje. De groep bij het hostel wordt namelijk inmiddels weer steeds groter want het hoogseizoen gaat langzaamaan weer van start. We hebben van de barbecue genoten met een lekker drankje. Het schoolwerk lieten we vanavond even voor wat het was, even lekker ontspannen na deze dag! Vanaf morgen moeten we namelijk tot en met zondag nog even knallen om alle andere opdrachten van de keuzevakken af te ronden en voor zondag in te leveren. Het is nog even bikkelen, maar komt zeker goed! Daarna nog lekker een weekje hier vrij en dan zien jullie me weer in NL!

PS. Het was wel de laatste stageweek, maar nog zeker niet mijn laatste blog! ☺