Week 17

Gaat het dan toch echt lukken, denk je? (donderdag 1 juni, dag 112)

Vanochtend zijn Femke en ik eerst in gesprek gegaan met Brenda over een activiteit voor een keuzevak van school, dat los staat van ons stagedossier. Echter lag het op de planning om deze opdracht al een aantal weken geleden in te leveren in periode 3, maar hier gaat alles zo op zijn pole pole dat het einde van periode 4 al begint te naderen en we de activiteit nog steeds niet hebben kunnen uitvoeren. We wachten namelijk nog steeds op feedback op ons plan die we al twee maanden geleden hebben ingeleverd en het is niet zo dat we Brenda er niet aan hebben herinnerd de afgelopen weken..

Na deze bespreking moesten we er toch echt aan geloven: tuinieren met de kinderen. Nouja tuinieren, onkruid uit de grond plukken. Het mooie was dat de leerkrachten rustig toe zaten te kijken op een omgedraaide emmer, hoe de kinderen dit deden. Ja of niet, want sommige kinderen waren met van alles bezig behalve met de tuin, en daar werd niet echt wat van gezegd.

Na het tuinieren was het tijd voor pauze. Hier schep ik altijd samen met een medewerker de porish uit de pan in de bekers en Femke deelt het uit aan de kinderen. Alle kinderen wachten netjes totdat iedereen het heeft, vervolgens bidden ze en dan gaan ze drinken, of kliederen.. ;-)

Vervolgens was het story telling waar we niet echt veel konden betekenen, want er werd een verhaal verteld en dat was het. Femke en ik hebben nog een kleine opdracht in gedachten voor in de klas bij de kinderen met autisme. Ik zag namelijk pas dat een kindje wat geprikkeld was en een balletje pakte wat daar toevallig lag, waar hij in kon knijpen. Dit deed mij denken aan de stressballetjes die wij vroeger maakte. De kinderen krijgen ook veel therapie uit deze klas en activiteiten proberen ze te richten op de zintuigen. Dit zorgt ervoor dat de kinderen rustiger worden. Brenda vond dit een erg goed idee en was benieuwd of dit aan zal slaan bij de kinderen. Ze is namelijk al in twee landen geweest waar ze geïnspireerd werd door materialen, maar dat het niet mogelijk was om dat bij het Gabriella Centrum toe te passen in verband met de ruimte en/of financiën. Ons idee is iets kleins, maar kwam in overeenstemming met wat ze zocht. We hebben de stressballetjes nu tijdens story telling en in de pauze gemaakt. We hebben er een paar gemaakt met de inhoud bloem en een paar met zand om te kijken welke structuur er (beter) aanslaat bij de kinderen.

De activiteit die we vanochtend eindelijk (opnieuw) hadden besproken en vandaag zouden uitvoeren (je raadt het al naar aanleiding van de titel), werd opnieuw gecanceld. Het was namelijk de bedoeling dat we de activiteiten na het eten zouden uitvoeren terwijl het nog pauze was, zodat de kinderen spellen krijgen aangeboden in hun vrije tijd zodat deze vrije tijd effectief wordt benut en de kinderen niet zitten rond te hangen. Echter was het eten opnieuw weer heel laat, waardoor er ook al een les werd overgeslagen. Het was daarom niet meer mogelijk om de activiteit uit te voeren. Morgen is Brenda weer aanwezig en dan hebben we het besloten om het te doen om 1 uur als de pauze begint. Het eten is namelijk nu laat omdat de vrouw die voor het eten zorgt hooikoorts heeft waardoor het wat meer pole pole gaat. Morgen weer een nieuwe kans en hoe dan ook het gaat ons lukken om die activiteit eindelijk uit te voeren en feedback die we nodig hebben, te ontvangen.

Tot slot hadden we vandaag selfcare. De les werd gegeven langs de kant van het speelveld op gras en elk kind kreeg een tandenborstel. De naam van het kind werd met een spijker op de achterkant er in gegraveerd. Nu moet ik zeggen, dat deze les erg goed voorbereid was. Een leerkracht zat op de stoel met een blaadje voor zich waar alles op stond geschreven wat ze moest zeggen. Ze gebruikte het blaadje regelmatig zodat ze alles zou zeggen en de kinderen hadden de concentratie er redelijk bij. Ze had ook nog een tekening om haar uitleg te verduidelijken. Femke en ik wisten even niet wat we zagen, want op deze manier hadden we het nog niet eerder gezien. En toch best grappig dat dit voor een lesje tanden poetsen gebeurd, dat hebben Femke en ik in Nederland nog niet gezien want dit wordt normaal gesproken thuis gestimuleerd, of zijn wij de enige die dit denken?

De stagedag was weer zo voorbij. Lang bij het hostel waren we niet want we gingen direct naar de artmarket waar Femke nog een fotoboek op moest halen die ze voor haar gemaakt hadden. Ik moest daarna pinnen en vervolgens hebben we ons stiekem getrakteerd op een taartje. Ik had er nog een lekkere ijskoffie bij en Femke haar favo fanta passion. We vonden dat we dat wel even snel tussendoor hadden verdiend, want iedereen gaat vanavond uiteten en wij blijven bij het hostel om aan school te werken.

We waren alweer even op de kamer bij het hostel totdat ik op een gegeven moment de deur van de wc open deed en er een groot gevaarte recht in mijn jurkje vloog. Er liep waarschijnlijk net op de rand van de deur een salamander die naar beneden viel op het moment dat ik de deur open deed. Uit reflex sloeg ik die salamander mijn jurkje uit en gilde ik alles bij elkaar. Er werd al uit de woonkamer geroepen: gaat alles wel goed daar? Ja hoor, alles onder controle, uhum..


Toet toet toeter op mijn Boda Boda (vrijdag 2 juni, dag 113)

Zoals elke ochtend pakken Femke en ik de dalla dalla en vervolgens de boda boda. Nu moet ik zeggen dat ik bij dat laatste voortaan er nog even drie keer over nadenk of ik dat nog wel doe. Wat er nou toch weer is gebeurd.. Femke en ik stapten de dalla dalla uit en normaal gesproken staat er een hele rij met boda boda’s. Nu was dit al wat minder dan normaal, maar oke dat zal wel aan de regen liggen dachten wij. Er stond een boda boda te wachten bij het uitstappunt van de dalla dalla en die jongen riep nog een boda boda aan de overkant van de weg zodat Femke en ik beide een boda boda hadden. Er staat altijd een groepje boda boda’s onder een soort tent en die begonnen allemaal al te schreeuwen. Vervolgens startte de motor waar ik op zat niet direct. Normaal gesproken rijdt de ander dan gewoon direct door en we komen vanzelf wel weer bij elkaar. Nu bleef de boda boda van Femke die de weg al was overgestoken wachten. Mijn boda boda reed Femke al voorbij en opeens zag Femke allerlei motors op mij afkomen en ik had dit niet meteen in de gaten. Totdat mijn boda boda opeens langzaam werd afgesneden en die van mij probeerde ook maar door te duwen. Ik zei in secondewerk dat hij moest stoppen want voordat ik het wist werd anders mijn voet geamputeerd want hij zat al bijna tussen die twee motors in. De boda boda stopte en opeens stonden er drie boda boda’s midden op de weg met de neus naar ons toe zodat we er niet meer door konden. Femke en ik stapten er meteen vanaf en liepen verder. Het gekke was dat ze hier niet op reageerden en ons ook niet meer achteraan kwamen. Wat er nou precies was gebeurd en waarom, hebben Femke en ik lang over zitten speculeren vandaag, maar we hebben werkelijk waar geen idee.

Op stage zouden we vandaag beginnen met sporten. Echter regende het en daarom ging het niet door buiten op het veld. Nu werden alle kinderen in de grote zaal gezet en werd daar sport gegeven. De kinderen waren hierdoor lichtelijk onrustig en ik kan het heel goed begrijpen want het werd niet echt georganiseerd vandaag. Op een gegeven moment gingen ze de stoelendans weer doen. Hier maken ze dan gebruik van muziek boxen maar het was te verwachten: de stroom viel uit. Gelukkig was het niet veel later tijd voor pauze met porish.

Nadat de leerkrachten de porish ophadden, gingen Femke en ik met de leerkrachten, paar therapeuten en Brenda in gesprek over de handleiding van parts of the body. Als jullie je het nog kunnen herinneren hadden we een grote opdracht samen neergezet waar we echt trots op waren, onder andere doordat Brenda zo enthousiast was. We hadden de handleiding voor de lessen expres zo nauwkeurig mogelijk uitgewerkt zodat het direct uitvoerbaar was, ook als wij er niet waren (in verband met de vakantie). Brenda zou het overhandigen zodat als de kinderen terug kwamen op het centrum, hier direct mee gestart zou kunnen worden door de leerkrachten. De planning en lessen waren namelijk gemaakt van mei tot augustus, deze schoolperiode. Echter kwamen we erachter dat ze er nog niet mee begonnen waren, wat wel even balen was. Hierdoor loopt de planning achter en kunnen niet alle lessen gegeven worden en ook niet alle doelen voor de kinderen bereikt worden. Brenda had het namelijk niet gegeven maar wilde nu dat wij het zelf deden en dat wij aanwezig waren bij de eerste lessen. Nou vooruit, we geven het een nieuwe kans. Tijdens deze uitleg waar Femke en ik de leerkrachten en paar therapeuten uitleg gaven over onze handleiding en de materialen, verraste ze ons daadwerkelijk. Ze stelden namelijk regelmatig vragen waar je aan kon merken dat ze er echt over nadachten wat wij vertelden. Brenda hielp ons met de vertaling in het Swahili. Komende dinsdag gaan de leerkrachten dan echt van start, beter laat dan nooit!

Na deze kleine bijeenkomst konden we weer even lekker onze heupen losgooien tijdens het dansen. Stiekem blijft het leuk om te kijken hoe de kinderen dit zo goed kunnen en te zien dat ze er echt van genieten. Daarna kregen de kinderen een aparte les: opruimen/schoonmaken. Zo moesten kinderen papiertjes van de grond rapen of met een soort bijl het gras kortwieken. Een grasmaaier kennen ze hier in Tanzania namelijk niet.

Na het middageten hebben we dan toch echt (hehe), onze activiteit voor het keuzevak groepsprocessen uitgevoerd. Het doel hierbij was onder andere dat de kinderen in de pauzes niet rondhangen, maar spelletjes krijgen aangeboden die op meerdere gebieden stimulerend werken. En het moet niet gekker worden, want we hebben op zowel ons plan hiervoor als de uitvoer direct feedback van Brenda ontvangen. Best snel, na twee maanden, toch?

Het was wel leuk om die activiteit uit te voeren en dit waren met kinderen waar Femke en ik niet zoveel mee werken normaal gesproken. Het waren namelijk de kinderen uit klas B en die zitten tijdens de groep van non-washers waar we themaweek etc. aangeven, het grootste gedeelte van de tijd niet van bij. Hierdoor begeleidden we deze kinderen haast niet, maar het was wel leuk om dit keer het wel te doen. De activiteit ging er namelijk zeker niet minder slecht door! Na de activiteit was het nog even puzzelen en toen was het tijd voor: WEEKEND.


Killi-fair (Zaterdag 3 juni, dag 114)

Vanochtend waren we al vroeg wakker. Tenminste, wij vinden acht uur toch vrij vroeg voor op de zaterdagochtend. We besloten daarom om deze ochtend meteen naar de killi-fair te gaan. Er werd hier veel voor gedaan om het onder de aandacht te brengen zoals allerlei posters en borden door heel Moshi heen. Voor Moshi begrippen was het dan ook een hele grote happening. We wisten niet echt wat we moesten verwachten, dus we waren wel benieuwd wat het nou echt was.

De drie muzunkus (woord in het swahili voor witte) waren rond tien uur al op de killi-fair. Op dat moment was er verder nog niet echt een kip te bekennen. Het ging heel officieel, want we moesten door de beveiliging heen, moesten entree betalen en kregen een bandje om. Na ongeveer een uur werd het steeds drukker en werden er meer activiteiten ondernomen. Zo gaf de Massaai een “dansoptreden” en liepen er mannen in pakken zoals een apenpak rond. Verder waren er een hoop kraampjes en ze waren heel uiteenlopend. Aan de ene kant waren het souvenirs en aan de andere kant waren het allemaal safari companies en hotels etc. om een indruk te geven van hun organisatie. De hotels hadden bijvoorbeeld hun “tentje” ingericht zoals het hotel zelf, het bed en heel het interieur stond er zo dat je een sfeerimpressie kreeg. Er hing een leuke sfeer en voordat we het wisten waren we een paar uur verder. We hebben tussendoor ook nog even de Kilimanjaro beklommen, normaal gesproken doet men daar zes dagen over, maar wij doen het in een minuutje.. ;-) (Zie foto). En om jullie een goed beeld te geven: het was eigenlijk een beetje vergelijkbaar met een braderie in Nederland.

Iets over één gingen we weer terug naar het hostel. Ik was niet helemaal fit waardoor ik even op bed was gaan liggen. Na het avondeten gingen de meeste mensen van het hostel uit. Aangezien ik niet zo lekker was en Anouk niet zoveel zin had, besloten wij bij het hostel te blijven. Wij waren niet de enige want er waren nog twee mensen waar we uiteindelijk verschillende spelletjes mee hebben gespeeld. Het was onverwachts toch nog een gezellig avondje geworden!


Lazy Sunday (Zondag 4 juni, dag 115)

Vanochtend is Femke naar Zanzibar gegaan, Sanne sliep bij iemand anders bij hostel 1 in een tent en daardoor hadden Anouk en ik vanochtend heel de kamer voor ons alleen. We waren alleen opnieuw vroeg wakker. We zaten al om acht uur aan het ontbijt. We hebben vervolgens nog iemand uitgezwaaid die het hostel weer heeft verlaten en daarna zijn we stiekem terug in ons bedje gekropen. In het begin kwamen Anouk en ik niet echt in slaap en wij dachten: dit wordt het toch niet meer om een dutje te doen. Totdat ik opeens op mijn klok keek: 12:20. Anouk?? Ja ik kijk net op mijn wekker, ik schrik me kapot.. Ja oeps, dit was niet helemaal de planning, maar we hadden het blijkbaar nodig.

Daarna heb ik even gezellig met papa en mama via Skype gekletst. Anouk was ondertussen een lunch halen maar ik sloeg het over aangezien ik nog steeds wat last van mijn maag heb. Verder heb ik lekker in de hangmat gelegen vandaag en heb ik niet veel uitgevoerd. Beetje chillen, beetje de blog maken, beetje schoolwerk maken en dat was het eigenlijk wel.


Roze infuus (Maandag 5 juni, dag 116)

Deze dag is iets anders verlopen dan gepland. Het was sowieso al een andere maandag dan normaal gesproken, want aangezien Femke op Zanzibar is met haar familie, ging ik samen met Sanne en Anouk vandaag naar stage. De afgelopen dagen was ik al niet helemaal fit zoals jullie al wel hebben kunnen lezen, maar dat was meer met vlagen, dus ik ging met vol goede moed naar stage. Bij stage aangekomen voelde ik me toch minder fit dan ik verwacht had, maar ik dacht ik kan het altijd proberen natuurlijk. Sanne, Anouk en ik gingen ieder naar onze klas. Op een gegeven moment merkte ik alleen dat ik echt niet lekker werd en dit kon ik net op tijd aangeven aan Anouk door een schuifraampje wat in de muur van onze twee klaslokalen zit. Ik viel blijkbaar elke keer weg en had moeite met mijn spraak en kon niet meer op mijn benen staan.

Voordat ik het wist kwam er niet een ziekenwagen maar een security busje met sirenes op het plein van stage aan gescheurd. Die heeft mij gebracht naar het ziekenhuis. Ik kon niet op mijn benen staan, maar hier hebben ze in het ziekenhuis geen liften en/of brancards. Ik werd daarom lekker ingedeukt de trappen opgetild en op het bed neergelegd. Nou stiekem mag ik eigenlijk wel gegooid zeggen. Vrij direct kreeg ik via een infuus vocht met glucose toegediend. Ze hebben ook wat dingen zoals mijn bloeddruk en bloedwaardes getest, ook al bleek later dat een van die apparaten het niet eens deed. Ze hadden al wat bloed afgenomen en Sanne, Anouk en degene die mee was van stage dachten dat dit voor de malariatest was. We waren inmiddels drie uur verder en nog steeds geen uitslag. En het ergste was nog, toen de vrouw van stage het na ging vragen, bleek dat ze nog niet eens bloed hadden afgenomen voor de test, maar dat nog moest gebeuren. Ze kwamen opnieuw bloed afnemen en we bleven maar geduldig wachten. Er bleek ook rijen van mensen buiten te staan voor het ziekenhuis, net of het gratis was vandaag. Dit hebben Sanne en Anouk later allemaal aan mij verteld, want om eerlijk te zijn is er veel langs mij heen gegaan.

Ik had wat geslapen en ik voelde me al wel iets beter dan eerst, want ik kon weer praten, maar ik was nog steeds erg duizelig en ik had geen lekker gevoel in mijn lichaam. Iets wat wel toevallig was, dat ik een roze infuus had gekregen. Sanne kon het niet laten om er een foto van te maken en het verdiende wel met die hand natuurlijk een duimpje omhoog. Alsof ze het wisten.. We waren rond half tien al in het ziekenhuis en om half twee kregen we dan eindelijk de uitslag van de (simpele) malariatest. Er werd verteld dat ik gelukkig geen malaria had, maar er was ook op verder niks getest. De arts zei dat alles wel goed was en ik maar rust moest houden. Echter heb ik de afgelopen twee dagen het al vrij rustig aan gedaan aangezien ik niet echt fit was, dus de meiden, vrouw van stage en Whitney (manager hostel) die inmiddels was gekomen, vertrouwde het niet. Het komt misschien niet zo direct over op papier, maar eigenlijk was het ziekenhuis gewoon een grap zo slecht. Echter was het wel even goed dat ik daar op een bed kon liggen en vocht met glucose toegediend kreeg zodat ik mezelf weer wat beter ging voelen.

We zijn vervolgens naar een kliniek gegaan waar we meteen een veel beter gevoel bij hadden. Ze namen verschillende testen af en vroegen goed door naar het probleem en eventuele oorzaken. Het ging wel in etappes en daardoor moest ik van het ene hokje door naar het andere hokje. Sanne en Anouk reden me overal naar toe in de rolstoel, wat een service.

Op een gegeven moment kwamen we bij een hokje aan waar ze bloed afnamen. Ze hadden hier gewoon een plastic handschoen die ze om mijn arm knoopte in plaats van zo’n band om m’n bloedader te vinden. Dit was op z’n zachts gezegd niet echt een fijne manier, maar oke het was voor het goede doel. Het grappige was, nouja grappig, maar in ieder geval de naald en het knopje van het infuus van het vorige ziekenhuis zat nog steeds in mijn hand. Die waren ze er gewoon vergeten uit te halen. De man bij de kliniek deed alleen net of het maar een klein splintertje was die hij eruit trok maar het was nog een dikkere naald dan in Nederland. Even op de tanden bijten en maar weer door.

Het ging over het algemeen bij deze kliniek wel wat sneller, maar alsnog pole pole. We waren maar aan het wachten, totdat Sanne maar eens verhaal ging halen. Wat bleek nou, ik moest ook ontlasting afgeven, maar ik kan dat nog net niet op commando oproepen, waardoor we dachten ze begrijpen wel dat ik dat niet meer ga inleveren. Blijkbaar was dat een beetje miscommunicatie, waardoor wij op de uitslag zaten te wachten en zij op mijn ontlasting. Oeps.. maar om half vijf kregen we dan het antwoord dat er in mijn bloed iets aangetroffen is wat wijst op een bacteriële infectie. Ik heb twee keer medicatie waaronder antibiotica meegekregen wat ik de komende vijf dagen moet slikken. We zijn toch blij dat we door zijn gegaan naar de kliniek en dat er iets is aangetoond wat het is. Nu de kuur slikken en hopen dat het aanslaat!

Er was iemand bij het hostel jarig en daarom ging vanavond iedereen uiteten. Ik sloeg deze avond maar even over zoals jullie kunnen begrijpen. Na wat geslapen te hebben probeerde ik op een gegeven moment wat rijst te eten, maar sinds gisteravond ligt de stroom er al uit. Het ziet er naar uit dat de stroom ook voorlopig nog niet terug gaat komen en dat is op zijn zachtst gezegd momenteel wel even balen. Je ziet namelijk geen hand voor ogen in onze kamer. Daar zat ik dan, met mijn hoofdlampje op mijn hoofd, op de rand van mijn bed kale rijst naar binnen te werken. Daarnaast is het drinkwater inmiddels lauw geworden omdat het niet gekoeld wordt nu en een lekkere warme douche zat er vanavond ook niet in. Ondertussen ben ik daar wel aan gewend en vind ik het niet zo erg, maar als je dan ziek bent dan mis je toch iets meer de gemakken kan ik vertellen.


Rustaagh (Dinsdag 6 juni, dag 117)

Vanochtend werd ik wakker en ik dacht dat het wel redelijk ging, maar dat viel toch een beetje tegen. Ik ben daarom maar verstandig geweest en ik heb het advies opgevolgd (jaja..) en ik heb goed mijn rust genomen en voldoende water gedronken. Ik moet zeggen dat ik wel merk dat ik de rust echt nodig heb, maar ik voel me al niet meer zo beroerd als gisteren. Dat is al een goed teken!

Het was alleen een beetje jammer dat er nog steeds geen stroom te bekennen was. Het duurde nu al sinds zondagavond en het werd toch maar eens tijd dat de stroom weer terug kwam. Rond twaalf uur kwam het dan eindelijk terug, maar dat was van korte duur. Aan het eind van de middag kwam het terug en inmiddels is het gelukkig nog niet weggevallen. Ik heb daarom even lekker een warme douche kunnen nemen waar ik toch wat van opknapte.

Anouk ging vanavond even naar de supermarkt om wat boodschappen voor mij te halen. Opeens werd ze op haar schouder getikt door een man en was het de dokter van de kliniek van gisteren, hij vroeg hoe het met me ging. Anouk heeft nog meteen wat handige tips meegekregen, toch lief!


Stapje vooruit (Woensdag 7 juni, dag 118)

In eerste instantie viel het vandaag een beetje tegen hoe ik me voelde. Echter heb ik geprobeerd om me er toe te zetten om wat meer in beweging te komen, zoals te eten aan de tafel in plaats van in bed. Dit heb ik wel vol kunnen houden, maar ben toch weer blij als ik op bed lag. Mijn lichaam had vandaag nog duidelijk zijn rust nodig.

Vanavond is Femke weer teruggekomen van Zanzibar. Femke kwam natuurlijk met lekkere vakantieverhalen terug en wij hadden even de verhalen van ons avontuur van afgelopen maandag verteld.


PS. Inmiddels is het vrijdag en ik voel me nog niet de oude Leo, maar ik voel me wel veel beter dan de afgelopen dagen. De antibiotica lijkt dus goed zijn werk te doen. Er hoeven geen zorgen gemaakt te worden, want het komt helemaal goed!