Week 13

Snorkelen, I found Dory! (donderdag 4 mei, dag 84)

Om half negen werden Sanne en ik opgehaald om op tijd te vertrekken richting Mnembe Island om te gaan snorkelen. Om bij het eiland te komen moesten we anderhalf uur rijden met de auto en vervolgens nog een half uur met de boot varen. Helaas hadden we in de auto en op de boot opnieuw veel regen. Ik zat op de boot en kreeg het gevoel van Expeditie Robinson: we zaten allemaal op een bankje op de boot vooruit te kijken naar het mooie heldere water en waren benieuwd wat “de proef” ons zal brengen.

We kwamen dicht bij het eiland, maar mochten niet op het eiland zelf komen. En opeens zwommen er een hoop dolfijnen! Van andere mensen hadden we gehoord dat ze een dolfijnen toer hadden gedaan en helemaal geen dolfijn gezien hadden. Dus dit was leuk meegenomen!

Vanuit het bootje sprong ik met de duikbril, snorkel en flippers in het water. Zoals de meesten waarschijnlijk wel weten, ben ik niet echt een held in het water. Ik was blij dat er een reddingsboei in het water lag waar ik me zo nu en dan aan vast kon houden ☺. Het water was super helder en zodra je je hoofd in het water stak, zag je tal van vissen en koraal. Zodra je een stukje van een banaan of watermeloen in het water gooide, kwamen alle vissen erop af. Onze bestuurder van de boot was ook in het water en die vond een super mooie zeester. Het waren verder vooral hele groepen vissen en opeens zag ik daar Dory, met zelfs een dubbelganger! Nemo was niet aanwezig helaas.

We hebben een tijd in het water gedreven en tussendoor op de boot even een pauze gehouden met wat fruit. Op een gegeven moment was het best wel druk in het water met mensen en drijvende bootjes, en deze mensen waren met name Nederlanders, “HANSIE, ER ZIT WATER IN MIJN DUIKBRIL!”. Ja daar moesten we om lachen en dat typisch geschreeuw hebben we dan ook zeker niet gemist.

Toen haast iedereen weg was, zijn we weer opnieuw het water in gegaan en niet veel later begon het weer te regenen. Je voelt het water alleen op je lichaam vallen, verder heb je daar tijdens het snorkelen niet echt last van. Op de terugweg van de boot was het alleen wel echt super koud met de regen en doordat we net in het water hadden gelegen. Maar het was het waard, want het snorkelen was echt heel erg mooi. Ik had niet verwacht dat ik het zo gaaf zou vinden, aangezien ik normaal gesproken vissen in de vissenkom al eng vind ;-).

Op het strand aangekomen, hebben we direct een restaurantje opgezocht waar we thee konden drinken om eerst op te warmen voordat we weer naar het hotel gingen rijden. Ik gok dat ze zagen dat we het koud hadden, want we vroegen om een bakje thee en we kregen een hele thermosfles. We hebben bij hetzelfde tentje ook nog “the catch of the day” gegeten, en dat was vandaag tonijn! Het was erg lekker maar ik moet er maar niet over nadenken dat die gister nog gewoon levend in de zee zwom, haha..

Na ongeveer een uur in de auto, konden Sanne en ik onze ogen haast niet geloven. Zagen we daar nou echt onze eerste zonnestraal op Zanzibar? We wilden het liefst zo snel mogelijk de auto aan de kant zetten en de eerste zonnestraal van de hele week meepikken, maar dat ging helaas niet. Bij het hotel aangekomen, scheen de zon ook nog even! Met de nadruk op even, want na ongeveer 20 minuten begon het weer te regenen. Maar.. ik kan zeggen dat ik in de zon heb gelegen op Zanzibar, ook al is het maar van korte duur geweest.

Samen met Sanne ben ik daarna nog even snel het zwembad in gesprongen om het zoute water van ons lichaam af te spoelen. Bovendien konden we natuurlijk niet weggaan zonder in het zwembad te hebben gezwommen. Ondertussen waren er iets van vier bungalows gevuld met Nederlanders, waar die opeens vandaan kwamen is ook een raadsel. Zo zie haast nooit Nederlanders en zo zie en hoor je half Nederland op één dag.

De laatste avond van Zanzibar hebben Sanne en ik doorgebracht op de heerlijke chillbanken van het hotel. Ondertussen hebben we foto’s bekeken en lekker gegeten. We hebben nog voor de laatste keer van verse vis genoten aangezien we dat niet kunnen krijgen in Moshi. De avond hebben we afgesloten met een cocktail. Mijn keuze was gevallen op de cocktail “African Dream”, daar zal ik mijn laatste avondje op Zanzibar lekker van gaan dromen!


Last day @ Zanzibar.. (vrijdag 5 mei, dag 85)

Om tien uur vanochtend moesten we onze bungalow uit, aangezien het vandaag onze vertrekdag was. We hadden onze spullen zo gepakt en waren ook op tijd de bungalow uit. Vervolgens hebben we rustig ontbeten en alles afgerond voor vertrek.

Omdat onze vlucht pas om half zes was, hadden we besloten om eerst nog even naar Stone Town te gaan. We wilden daar gaan lunchen aangezien Stone Town toch dichtbij het vliegveld ligt. De gids van afgelopen dinsdag van de Stone towntour had het over het lekkerste coffeehouse van Zanzibar. Daar hadden wij onze taxichauffeur op afgestuurd. Een goede afsluiter, dachten wij.. Precies op het moment dat wij met onze waardevolle spullen liepen aangezien het niet verstandig was om die in de auto te laten liggen, begon het te stort regenen. De taxichauffeur had de weg wel gevonden naar het coffeehouse, maar je houdt het niet voor mogelijk: het was gesloten wegens werkzaamheden. In de stromende regen zetten we snel onze reis voort naar een ander restaurant. En tot onze spijt konden we niet eens zeggen dat we lekker hadden gegeten. Het is tijd om terug te gaan naar Moshi ;-).

Dit was sneller gezegd dan gedaan, want we hadden twee vluchten. Van Zanzibar airport vlogen we naar het vliegveld van Dar es Salaam. Vanaf dat vliegveld gingen we weer naar Kilimanjaro airport. De eerste vlucht was echt zo gepiept, we zaten namelijk nog geen twintig minuten in het vliegtuig of we gingen weer landen. Maar we hadden uiteraard bij onze tweede vlucht vertraging. Uiteindelijk kwamen we om elf uur ’s avonds aan bij het hostel. Je denkt het is maar twee uurtjes vliegen, maar we waren alsnog een hele dag onderweg geweest. Moe kwamen we bij het hostel aan, maar stiekem was ik blij dat ik er weer was. En gek genoeg voelde het toch weer als thuis komen.


Terug in ons vertrouwde Moshi; zon! (zaterdag 6 mei, dag 86)

Je raadt het nooit, maar ik werd vanochtend wakker met een schijnende zon door onze ramen! Ik heb heerlijk ontbeten in het ochtendzonnetje. Daarvoor hoef je helemaal niet naar Zanzibar ;-).

Ik werd helemaal vrolijk van het weer en ik kon weer mijn eigen dingen bij het hostel doen. Eerst moest ik even naar de art market om een Moederdagcadeautje te halen, want mama is hier met Moederdag! Vervolgens dacht ik zo klaar te zijn met mijn koffer in te pakken voor de vakantie met mijn ouders morgen, aangezien ik haast dezelfde spullen mee wilde nemen als die ik naar Zanzibar had meegenomen. Maar dat ging niet zo van zelfsprekend, want de shampoo had door heel mijn koffer gelekt. Als je het af deed met water begon alles te soppen en als je het af deed met een doekje bleef het plakken. Het was weer een hele klus op zich om alles schoon te krijgen, maar het is redelijk gelukt.

Rond vier uur verdween hier helaas de zon en kwam er ook een buitje, maar ik had alles door de lekkende shampoo moeten wassen en het was nog niet droog. Daarom heb ik maar een eigen waslijn gemaakt met een aantal stoelen en daar mijn kleren opgelegd. Ondertussen heb ik wat opdrachten voor school afgemaakt zodat ik de komende twee weken als mijn ouders er zijn daar niet al te veel aandacht aan hoef te besteden.

Na onverwachts de hele dag nog bezig te zijn geweest, heb ik samen met Sanne nog een filmpje gekeken. Dit om de vakantie van Zanzibar nog af te sluiten en aangezien Anouk en Femke ook op vakantie zijn met bezoek vanuit Nederland dus Sanne de enige van ons vieren in het hostel is komende week. Daarna ging ik slapen om nog een beetje uitgerust te zijn morgen, want morgen is het dan echt zover: papa en mama komen op bezoek!


Hoog bezoek uit Nederland: papa en mama!! (zondag 7 mei, dag 87)

Vanochtend om tien voor acht werd ik opgehaald door de taxi om papa en mama op te halen bij het vliegveld. Zelf had ik ook een koffer bij, aangezien ik in hetzelfde hotel verblijf als papa en mama de komende twee weken. Het was al een hele opluchting dat de taxi er was, wel vijf minuutjes later dan gepland maar dat nemen we voor lief. Ik had namelijk van de week gedroomd dat de taxichauffeur het helemaal vergeten was aangezien hij helemaal geen agenda bijhoudt. Het is ook al een paar keer voorgekomen dat hij het vergeten was, dus ik had er een hard hoofd in. Maar geen stress, want hij was er gewoon. Op naar het vliegveld!

We waren ruim op tijd en ik zag een hoop mensen al naar buiten komen lopen, maar geen papa en mama. Het duurde en het duurde maar. Langzaam begon ik een beetje zenuwachtig te worden. Ik dacht al: zal je net zien, hebben mijn ouders de tussenvlucht gemist. Uhuru moest al lachen dat ik zo zat te zenuwpezen. Na drie kwartier was het verlossende antwoord: ze zijn er dan toch echt! Inclusief alle koffers, gelukkig!

Bij het hotel hebben we eerst ingecheckt. Daar kregen we even een tijdelijke kamer, aangezien er nog mensen in de kamers waren die voor ons gepland zijn de komende twee weken. We hebben in die kamer onze spullen neergezet en vervolgens zijn we gaan lopen naar het hostel. Dit was ongeveer een kwartiertje. Eerst heb ik hostel twee laten zien. Er zit een deur in het hek waar je altijd door heen moet lopen, maar voor mij was het zo vanzelfsprekend dat ik even was vergeten om te waarschuwen om te bukken. “BOEM”, papa knalt even met zijn hoofd tegen het hek aan. Heel Moshi heeft gehoord dat papa ook aanwezig is. Welkom papa! ☺

Bij hostel twee was Richie ook aanwezig dus die kon ik meteen even voorstellen aan papa en mama. Dit was toevallig aangezien hij normaal gesproken altijd vrij is op zondag. Na hostel 2 te hebben laten zien, zijn we naar hostel 1 gelopen waar ik momenteel verblijf.

Ik wilde graag met papa en mama gaan lunchen bij Union café. Ik heb gehoord dat je daar lekker kan lunchen dus dat gingen we maar eens uitproberen. Echter was het een stuk lopen, waardoor ik had besloten om de tuc tuc te bellen. Hebben papa en mama dit ook meteen weer meegemaakt! Het is toch een beetje een gek idee dat je dan opeens met je vader en moeder in de tuc tuc zit om te gaan lunchen. Voor mij is de tuc tuc de gewoonste zaak van de wereld geworden, maar papa en mama vonden het een hele beleving.

Alle drie hadden we gekozen voor een sandwich met salade en deze was inderdaad erg lekker. Voor herhaling vatbaar! Vervolgens gingen we terug naar het hotel, want papa en mama hebben een goede reis gehad alleen hebben niet veel kunnen slapen. Tijd voor een powernap en daar zei ik ook geen nee tegen.

Maar eerst moesten we binnen komen in het hotel. Opnieuw de tuc tuc gebeld en die zette ons af voor het hek. We stonden met zijn drieën te wachten voor het hek en ik dacht ik zal papa en mama wel even laten zien hoe het moet. De vorige keer had ik gewoon op het hek geklopt aangezien dat lekker galmt. Dit keer gaf ik ook een klap op het hek, maar ik bleef vast plakken. Je houdt het niet voor mogelijk.. maar het hek was net geverfd. Ik had een bruine hand en er staat een mooie handafdruk op het hek vlak naast de deur. Ze kunnen in ieder geval weer zien dat Leo geweest is.. Na een lachbui zag mama gewoon een bel op een paal staan, oepsie.

Verder hebben we niet veel meer ondernomen deze dag. We hebben onze spullen gesorteerd en uitgepakt. Papa en mama hadden namelijk een hele voorraadkast aan eten voor mij meegenomen uit Nederland, lucky me! En ik heb nog een lief kaartje gehad van Marleen en twee foto’s van mijn nichtje Noor, die krijgen een mooi plekje bij mijn bed in het hostel!

Het avondeten hebben we gewoon lekker makkelijk genuttigd bij het hotel. Een van de gerechten hier in Afrika heb ik gelijk laten testen door papa en mama: Chicken Masala. En het kwam door de keuring heen, gelukkig maar!


Town tour voor di mama en di papa (Maandag 8 mei, dag 88)

In het hotel kunnen we iedere ochtend tot tien uur ontbijten. We hebben daarom van te voren afgesproken dat we om negen uur klaar zouden zijn voor het ontbijt. Nu was ik precies om negen uur klaar, maar papa en mama nog niet. Nu weet ik niet of ze de Afrikaanse vibe “pole pole” al hebben overgenomen, of dat er gewoon sprake was van het Brabants kwartiertje ;-).

Aan het ontbijt was niks op aan te merken. Eerst een bordje fruit met een vers sapje en vervolgens geroosterd brood met ei en een stukje vlees. Het is wel een luxe, want de suiker en de melk wordt voor je geroerd door de ober totdat het opgelost is. We worden letterlijk op onze wenken bediend.

Na een goed ontbijt waren papa en mama er klaar voor: de town tour (rondleiding door Moshi). Ik had bedacht om richting Maria, een lieve vrouw die leuke Afrikaanse kleren kan maken, te lopen. Dat is namelijk een stuk de stad in en dan hebben papa en mama gelijk het dagelijks leven van Moshi meegemaakt.

Het ging alleen niet zo pole pole als ik gedacht had, want het was op een of andere manier echt een stuk drukker in de stad dan normaal gesproken. We stonden op een gegeven moment op een stoepje te wachten om over te steken, maar we moesten gewoon letterlijk achteruit springen anders had een grote bus zo onze tenen eraf gereden. Ondertussen hing papa de echte tourist uit, want hij stond genoeg foto’s te maken. Het is wel grappig om te zien dat papa en mama zich verbazen over allerlei dingen wat voor mij de normaalste zaak van de wereld is geworden. Het laat me wel even beseffen dat ik dat in het begon ook vond, maar er gewoon aan gewend ben geraakt, best gek als je daar zo over nadenkt.

Een voorbeeld hiervan is dat de mensen je hier geregeld aanspreken op straat, om je zo een winkel binnen te krijgen of je iets proberen aan te smeren. Ik negeer dat inmiddels of ik zeg in het Swahili dat ik daar geen interesse voor heb, maar papa ging er gezellig mee aan de haal. We waren inmiddels bij Maria aangekomen, waardoor papa zei “ja later kom ik nog wel een keer.”

In de winkel van Maria heeft mama een stofje uitgezocht waar ze een Afrikaanse broek van laat maken en ik heb een ander stofje uitgezocht waar ik nog een jurkje van laat maken. Maria zorgt dat het eind van de middag al klaar is, wat een service!

Nu liepen we die winkel uit en de mensen die papa hadden aangesproken, stonden ons gewoon letterlijk op te wachten. Daar konden we niet meer om heen. Een voordeel, het winkeltje lag op drie meter afstand van die van Maria, we waren daar zo binnen. Papa had een schilderij op canvasdoek gezien die hij wel mooi vond. Maar toen kwam het: het onderhandelen. Nu heb ik inmiddels wel kijk op want zo’n schilderij waard is. Die man vroeg er eerst instantie nog veel meer voor dan ik had gedacht: maar liefst 75.000 shilling. Ik gaf er 15.000 shilling voor en niet meer. Op een gegeven moment ging de knul wel steeds lager met zijn bedrag, maar nog steeds niet naar de 15.000 shilling. Ik liep naar buiten en papa en mama volgden mij en ik had al zo’n vermoeden, ze liepen achter ons aan. En drie keer raden, papa heeft uiteindelijk zijn eerste koop en dat voor de 15.000 shilling. De aanhouder wint.

Na een chaotische ochtend in Moshi met mijn ouders, hebben we geluncht in een tuin bij een leuk restaurantje. Dat is tegenover de supermarkt wat gelijk de mogelijkheid gaf om mijn ouders eens kennis te laten maken met het pole pole in de supermarkt. Met de boodschappen op ons schoot in de tuc tuc zijn we naar het hotel gegaan. Daar hebben we ons even opgefrist om vervolgens met de benenwagen weer naar Maria te lopen. Het begon na een kleine tien minuten alleen al te regenen en niet zo zachtjes ook, waardoor ik maar de tuc tuc had gebeld. Schuilend onder de boom werden we tien minuten later terug gebeld dat die beste man te ver weg was en of we niet iemand anders konden bellen. Toen heb ik maar onze taxi Uhuru een seintje geven en die heeft ons bij Maria gebracht om onze kleren op te halen. Bij een restaurant daar om de hoek zijn we gaan eten. Voor mij was het pasta geworden en voor papa en mama lasagne. Lekkah!

Met een goed gevuld buikje ben ik lekker in het bubbelbad gaan liggen die aanwezig is in de kamer van mijn ouders. We hebben namelijk niks te klagen over de kamers, ze zijn gewoon luxe en zeker die van mijn ouders, dat is een echte balzaal! Maar net voordat ik het bad in wilde stappen, belde taxi Uhuru mij op. Had ik hem blijkbaar op de terugweg geen 10,000 shilling maar 2,000 shilling gegeven. Deze briefjes lijken qua kleur op elkaar en het was donker in de auto.. Nadat Uhuru het juiste briefje heeft opgehaald, ben ik dan toch echt het bad in gestapt en heb ik stiekem toch wel even genoten van het bubbelbad. Wie had dat gedacht, een bubbelbad in (Oost-)Afrika, ik niet in ieder geval.


Op naar de wildernis: 4-daagse safari! (Dinsdag 9 mei, dag 89)

Vandaag gingen we beginnen aan een groot avontuur: de vierdaagse safari. Uiteraard met papa en mama, maar ook met Anouk en haar vader stapte ik vanochtend de safarijeep in. Het was een ruime jeep met comfortabele stoelen. Er waren totaal zes stoelen, dus één stoel was over waar we een deel van de spullen op konden zetten, dat kwam handig uit. Samen met de kok en de chauffeur vertrokken we vanaf ons hotel richting het eerste park.

Het was een eind rijden, waardoor het bij de Nakumat (supermarkt) in Arusha even tijd was om een plaspauze in te lassen. De kok moest nog wat voedsel halen in de winkel en nadat dat gedaan was, zetten we onze reis voort. Toen we steeds dichterbij het kamp kwamen, kwamen we al een hele hoop aapjes tegen. Na dik vier uur rijden, kwamen we bij onze eerste kamp aan. Het is nog een beetje een luxe, want vannacht kunnen we nog slapen in een klein huisje. Normaal gesproken is dit in een tent, maar vanwege het laagseizoen mogen we vannacht slapen in het huisje. Niet verkeerd voor de eerste nacht!

Er was ook een mooie plaats om daar te gaan zitten, waar we onze lunch hebben genuttigd. We kregen elk een eigen box met daarin onze lunch, van een kippenvleugeltje tot een broodje, van een gekookt ei tot een muffin, het was meer dan een prima lunchbox! Na deze leeggegeten te hebben, waren we er klaar voor. De safari kon echt beginnen, op naar het eerste park: Lake Manyara.

Bij Lake Manyara kregen we eerst een korte rondleiding over het park. Ondertussen regelde de chauffeur de entree zodat we het park in konden. Niet veel later ging het dak van de jeep open. We mochten op de stoelen staan zodat we meer konden zien en gemakkelijker foto’s konden maken. Je kan ook gewoon op de stoel blijven zitten en het raampje open schuiven, de ene keer zie je meer als je zit en de andere keer als je staat. We zullen hier de komende dagen vast onze weg in vinden!

In het begin van het park waren er een heleboel aapjes. Ze staken gewoon de weg over en bleven rustig voor de jeep zitten. Het leek soms net of ze gingen poseren voor de foto. Langzaam reden we door totdat opeens (uitgerekend) naast mijn raampje een tak afbrak. WAAH! Een aap krijste het uit want hij zat op een tak die afbrak en maakte een flinke smakker op de grond. Dit was natuurlijk voor mijn raampje en ik schrok me wezenloos, ik weet niet wie er harder gilde: de aap of ik.

We wisten eigenlijk niet waar we moesten kijken, van het ene uitzicht reden we naar het andere mooie uitzicht. We hebben vandaag ook al een hoop dieren gezien. Zebra’s, buffalos, flamingo’s en noem maar op. De flamingo’s vond ik ook erg mooi om te zien langs het water, je kon goed zien dat ze roze waren en toevallig is dat mijn lievelingskleur ☺.

We kwamen op een gegeven moment bij een veld aan waar een kaal bosje met enkel takken stond waar een paar baby aapjes zaten te spelen. Het leek op vechten want ze sloegen en bijten elkaar, maar de gids vertelde dat ze dat puur deden om te spelen. Paar meter van die aapjes vandaan stonden weer een hoop zebra’s.

Opeens tussen de hoge bossen door zag de chauffeur een olifant. En niet een, twee maar zelfs drie olifanten! Ze liepen zelfs onze richting op. De chauffeur reed op een gegeven moment een stukje door zodat we ze beter konden zien. We hadden niet verwacht dat we die vandaag al zouden zien en het is toch een gekke ervaring al sta je in zo’n jeep en iets verderop staan een paar olifanten.

We reden langzaam door, maar Leo verloor natuurlijk weer haar evenwicht. Paf, Leo stond niet meer maar zat met haar kont weer op de grond, inclusief een schram op d’r arm. Opstaan, lachen en weer door!

We kwamen na een paar uur op een punt waar we even uit de jeep konden, konden genieten van een prachtig uitzicht en even naar de wc konden gaan. Vervolgens moesten we onze eerste dag langzaamaan gaan beëindigen, want na zes uur mag je niet meer in het park rondrijden. Op de weg richting de uitgang zag Anouk opeens een kop van een giraffe uitsteken. Ja hoor, hij keek ons recht aan!

De eerste dag hebben we toch al mooi twee dieren van de big-5 gespot: de olifant en de buffel. Aan de chauffeur, die tevens onze gids is, hebben we gevraagd waarom de big-5 nu eigenlijk de big-5 is. Hij vertelde dat het helemaal niks te maken heeft met de grootte van het dier of andere dergelijke dingen, maar dat het om twee andere redenen gaat. Als je op ze jaagt, dan willen ze zichzelf verdedigen en voelen ze zich bedreigt, waardoor je als mens dan niet meer veilig bent. En als tweede, de huid van deze dieren wordt het meest gebruikt voor producten.

Bij het kamp aangekomen, hebben we eerst een bakje thee/koffie gedronken. Vervolgens hebben we genoten van een heerlijk gebonden notensoepje gevolgd met aardappeltjes, vis en salade. De chauffeur/gids at gezellig met ons mee en we hebben vervolgens nog een tijdje met hem zitten kletsen. Niet al te laat gaan we nu naar bed, want we zijn redelijk moe van alle eerste indrukken. En morgen staat tenslotte dag 2 van de safari op ons te wachten, dan gaan we richting het Serengeti park!


Safari dag 2: Rennen voor je leven (Woensdag 10 mei, dag 90)

Om half acht zaten we met zijn allen aan het ontbijt vanmorgen. We hadden niks te klagen, want het was erg uitgebreid: eitjes, worstjes, pannenkoeken, geroosterd brood en fruit. Met een goed gevulde maag hebben we de safarijeep weer ingeladen en gingen we op naar het volgende park: Serengeti.

TOEEET TOEEET! Telkens toeterde de chauffeur als er weer koetjes op de weg liepen of Dalla Dalla’s in de weg reden. Vervolgens stopten ze in een dorpje en gingen de chauffeur en de kok weer wat producten halen voor het eten. Daar zaten we dan met zijn vijven in de safarijeep. De lokale verkopers hadden het meteen door en stonden op onze raampjes te kloppen. Het was best wel hilarisch want ze probeerden van alles te verkopen maar wij deden het raampje lekker niet open. Vervolgens vroeg een jongen waar we vandaan kwamen en mama zei: Netherlands. Waarop de jongen in het Nederlands vroeg: “Hoe gaat het?” waar we hem vervolgens ook maar de zin hebben geleerd: kijken, kijken, niet kopen.

Om in het Serengeti park te komen, moesten we eerst door het Ngorogoro park. Dit park gaan we de laatste dag heen en daardoor reden we vandaag redelijk snel door het Ngorogoro park heen. Nouja snel, het is zo’n grote afstand dat je daar ook nog wel een paar uur mee zoet bent.

In het begin van het Ngorogoro park was het erg mistig en bewolkt waardoor we haast niks van het uitzicht konden zien. Het was op sommige stukken beter. Het leek net de droomvlucht, want het had hetzelfde uitzicht en we reden super snel met krappe bochten omhoog. We zouden stoppen bij een punt waar we uitzicht hadden op de krater van het Ngorogoro park, maar dat was helaas niet zichtbaar door de mist. Op een gegeven moment trok het helemaal open en was er niks meer van de mist/bewolking te zien. Sommige gebieden was het helemaal kaal en op andere stukken was het super begroeid.

Het Ngorogoro park is geen National park, waardoor het gewoon toegestaan is om te lopen. De Massaai, een volkstam hier in Tanzania, leeft hier ook in het park. Het is heel gek om te zien dat het überhaupt mogelijk is dat er mensen in dit park leven en al helemaal als je beseft dat het nog mogelijk is op zo’n primitieve manier.

Na 2,5 uur kwamen we aan bij het Serengeti park. Hier kwamen we aan bij een picknick plaats waar onze lunchboxjes weer werden uitgedeeld om de lunch te gaan nuttigen. Het was een mooi uitzicht op een deel van het Serengeti park en er waren allerlei aparte vogeltjes die ondertussen wat van onze lunch probeerden mee te pikken.

We konden ook een stuk omhoog lopen om een nog beter zicht te krijgen van het Serengeti park. We liepen met zijn vijven rustig omhoog totdat we opeens superdicht bij ons drie olifanten zagen. Op een gegeven moment loopt Anouk steeds dichter en dichterbij om een foto te maken en ik was ook wel dichtbij, maar lang niet zover als Anouk. Anouk riep haar vader en mee dat die vader richting Anouk loopt, vond in één keer een van de olifanten het niet zo grappig meer en begon te rennen richting ons. Anouk begon te schreeuwen: PAAP KIJK UIT HIJ KOMT! En in secondewerk zie ik de vader van Anouk langs me rennen en ik ren samen met mijn ouders ook terug en Anouk kwam in de achtervolging. Gelukkig op dat moment gaf de olifant het op en liep weer terug. Nog drie flinke stappen van die olifant en een slinger met die slurf en een van ons lag aan de andere kant van het Serengeti park. We, met name Anouk, hebben hier wel van geleerd. Je ziet namelijk je leven in een flits voorbij gaan als je na een gil van iemand opeens zo’n gevaarte op je af ziet komen rennen..

Na de chauffeur/gids een hartverzakking te hebben bezorgd na ons verhaal, hebben we onze reis voortgezet richting onze overnachting in het Serengeti park. Ondertussen konden we van het mooie park genieten en van alle dieren die daar leven. Op een gegeven moment kwamen we echt een hele stoet gnoes tegen en er kwam letterlijk geen eind aan. Ze waren allemaal vol speed aan het rennen en staken vlak voor onze jeepsafari de weg over en zetten hun lichamelijke beweging voort in het andere veld. Op een gegeven moment dachten we dat de stoet voorbij was, maar de gnoes bleven maar komen. Uiteindelijk zijn we er als ware doorheen gereden want ze kozen er dan voor om achter of voor de jeepsafari langs nog even snel een sprintje te trekken.

En… we hebben nummer drie van de big-5 gespot! Op een rots lag een leeuw. We vonden het al een hele belevenis, totdat de chauffeur zag dat er iets verder op een andere rots er zelfs vier lagen. Het waren drie vrouwtjes en één mannetje. Ze waren niet heel actief, ze lagen vooral te slapen en te genieten van het zonnetje. Zo nu en dan rekte zich er eentje uit, maar daar heb je alles mee gezegd. Ze zijn liever lui dan moe ;-).

Rond half zes kwamen we bij onze eindbestemming van vandaag aan. We hadden daar het rijk voor ons alleen. Nouja, alleen.. Laten we het erop houden dat we de enige mensen waren, want we mochten in het donker niet meer naar het toiletgebouw lopen en al zeker niet meer ’s nachts op het veld, want er kunnen zomaar wat dieren op bezoek komen. Om heel eerlijk te zijn, heb ik het er daar totaal niet op en ben ik echt een schijterd. In de auto vind ik het al eng zat af en toe, laat staan dat ik er ’s nachts een naast m’n tent hoor grazen.

We waren de tent aan het opzetten en we kregen onze eerste bezoek al: aapies in de prullenbakken! De tenten waren binnen no-time opgezet en daarna konden we gaan eten. Na het eten zei de kok opeens: wees stil en kom eens kijken! Liep er net een hyena weg die even een blik op ons terrein had geworpen. Het is maar goed dat ik hem zag wegrennen maar heel gerust was ik er niet meer op, haha.

Het was vandaag echt veel en veel hobbeliger dan gisteren. Verder hebben we echt superveel (verschillende) dieren gezien en het is moeilijk om alle dieren, uitzichten en de indrukken in het totaal goed op papier te krijgen.. En dan zijn jullie over een paar jaar nog niet klaar met lezen ;-).

We zijn best wel moe en gaan op tijd onze slaapzak in kruipen. Morgen starten we dag drie van de safari in het Serengetipark om maar liefst zes uur ’s ochtends. Tjsa, welterusten!

PS. In de volgende blog komende de andere twee dagen van de safari! Aangezien papa en ik totaal 1500 foto’s hebben gemaakt, hebben we ook nog wat uit te zoeken. Dus de foto’s van de safari krijgen jullie volgende week van mij tegoed ☺.