Week 8

Oh, we’re going to Arusha! (vrijdag 31 maart, dag 50)

Gisteren hebben we de hele dag volle bak voor school gewerkt, aangezien we vandaag alleen in de ochtend tijd hadden, want… we gaan een weekend naar Arusha!

Voordat het echt zover was, hebben we het ’s ochtends nog druk gehad. Ik wilde mijn vorige blog nog eerst plaatsen, moesten nog wat voor school afmaken, tas nog pakken en Leo moest natuurlijk nog even pinnen. Aangezien Femke niet hoefde te pinnen en Anouk en Sanne de ochtend nog naar stage moesten, heb ik voor het eerst de Boda Boda gepakt. Hier kan je namelijk gewoon iemand bellen die je komt ophalen met de scooter. Dit is een stuk sneller dan de taxi en de tuc tuc. Het was weer een hele onderneming om achterop die scooter te stappen. Je hoeft maar aan te geven waar je heen gaat en hij crosst ernaar toe. Toen ik klaar was met pinnen, liep ik naar buiten en zag ik een scooter staan zonder jongen. Stond ik blijkbaar bij de verkeerde scooter.. en de mannen die op een bankje zaten maar lachen. Precies op het moment dat ik op (inmiddels de juiste) scooter terug zat naar het hostel, begon het natuurlijk net te regenen. Het kon ook niet anders. Gelukkig rijdt hij hard zat en was ik zo weer bij het hostel.

Het verblijf hebben we geregeld via een meid van het hostel. Zij heeft namelijk een vriend in Arusha, die een appartement had met twee extra kamers waar wij konden slapen. Die meid ging meteen met ons mee en dit was wel even fijn dat we niet meteen in het diepe werden gegooid. De taxi bracht ons bij het busstation wat in het centrum is van Moshi. Dit is in principe niet ver lopen, ongeveer hetzelfde als de supermarkt, maar aangezien we bepakt waren of we een hele week weggingen, was de taxi een verstandige keuze.

Bij het busstation kwam ik gelijk in situaties terecht die ik nog niet eerder op deze manier in Moshi had meegemaakt. Het was een drukte van jewelste; allemaal mensen liepen kris kras door elkaar heen en er was veel lawaai. Kortom, een lichtelijke chaos. De ene naar de andere man probeert je in de bus te krijgen. Uiteindelijk kwamen we in de bus naar Arusha terecht. Het was ook zo druk met verkopers bij dat busstation, dat ze gewoon het raam van je bus open schoven en het eten nog net niet door je neus drukte. Het is gewoon grappig om mee te maken dat ze het na vijf keer nee zeggen alsnog blijven proberen, terwijl wij als Nederlanders allang de moed hadden opgegeven. Het zou niet verkeerd zijn als ze nee is nee eens leren hier.

Na meer dan een half uur wachten, vertrokken we dan. De bus moet je zien als een soort van Dalla Dalla maar dan in de XL versie. Het is groter, maar zeker niet comfortabeler. Anouk en ik zaten naast elkaar en Sanne en Femke ook. Eerst dachten we dat Anouk en ik een gunstige plek hadden, namelijk redelijk voorin. Hier kwamen we echter snel op terug aangezien de een na de andere Afrikaan zich er nog tussen wist te proppen. Daarnaast zaten we precies op zo’n punt waar ze er elke keer uit stapten.

Meer dan 2,5 uur verder, kwamen we dan eindelijk bij het busstation in Arusha aan. De meid van het hostel wist goed te dealen met de taxi’s. Er stond een hele rij klaar en we hadden ze letterlijk voor het uitkiezen. Zij vertelde dat ze vaak wordt “opgelicht” dus niet eerder instapt tot ze het bedrag wat redelijk is, goedkeuren. Na een aantal taxi’s gehad te hebben, hadden we dan volgens haar eindelijk de juiste. In de taxi werd al snel duidelijk dat Arusha heel anders is dan Moshi. Namelijk veel groter, drukker en toeristischer.

Na een eind rijden, zijn we bij het appartement aangekomen. Het was een prima appartement en het was heerlijk om even niet in het stapelbed te hoeven klimmen maar gewoon zo je bed in te kunnen stappen. Daarnaast was de vriend van de meid de bekendste DJ van Arusha, en dat is blijkbaar een hele happening. De taxichauffeur vroeg zelfs: “slapen jullie bij de DJ??”. Het was wel grappig om aan de mensen te vertellen dat we bij hem sliepen, maar verder vind ik het niet zo speciaal als de meeste mensen hier.

Naar aanleiding van een tip van de meid van het hostel en de DJ zijn we pizza gaan eten. Eerst moesten we nog even naar de Nakumat (supermarkt). We reden en we reden maar en er kwam geen eind aan. We zijn gewend om maar een paar minuutjes te rijden, maar na 15 minuten waren we er nog niet. Toen we er wel waren, viel meteen op dat het een veel grotere supermarkt was dan in Moshi. Veel tijd om rond te kijken hadden we niet, want de taxi stond op ons te wachten. Op naar het tentje wat ons werd aangeraden, en.. Dit was een heel leuk tentje, met slingers en lichtjes buiten, een leuke cocktailbar en een liveband! Het gaf een hele leuke sfeer en de pizza zelf was er ook niet minder om. We konden niet kiezen maar daar was gelukkig de optie, half ’n half. Eén pizza met twee smaken! En het was de lekkerste pizza die we tot nu toe ophebben.

Opeens zagen we de taxichauffeur binnen komen wandelen. Hij was gewoon al naar het restaurant gekomen zodat hij ons kon ophalen. Dit was op zich goed getimed, want we waren al een tijdje klaar met eten en we begonnen het frisjes te krijgen. Ja frisjes… dit komt omdat Arusha een stuk hoger ligt dan Moshi en het ‘s avonds dus sneller/meer afkoelt. Het was een prima tijd om naar huis te gaan, want morgen staat de wekker vroeg voor een zaterdag. Om 7:45 worden we opgehaald voor de World Autismday (wereld autismedag)!


Autismeloop, bioscoop, sushi en nog veel meer (zaterdag 1 april, dag 51)

Vanochtend stond op tijd de wekker, want om 7:45 werden we opgehaald bij het appartement voor de Wereld autismedag. Officieel is deze morgen, maar hier wordt vandaag aandacht besteed aangezien het morgen zondag is. We waren in de veronderstelling dat we heel de dag bezig waren met de loop en vervolgens met activiteiten met kinderen met autisme. Maar… we zijn in Afrika en het gaat dus niet zoals gepland. We stonden te wachten tot de loop van start zou gaan en vroegen nog even aan Kerri (de contactpersoon/degene die ons heeft opgehaald) hoe de activiteiten er precies uit zouden gaan zien. Zij zat vrolijk te vertellen dat dit niet meer op tijd geregeld kon worden door toestemming en dergelijke, dus dat we alleen de loop hadden met een speech. Dit was even omschakelen aangezien we ons juist verheugd hadden om activiteiten samen met de kinderen met autisme uit te gaan voeren.

Voordat deze loop begon, moesten we aan iedereen flyers uitdelen die ze onderweg aan de mensen konden geven die niet aan deze loop deelnamen. In Nederland zouden deze flyers alleen vluchtig bekeken worden en al snel weggegooid worden, maar je zag hier dat de mensen deze meteen gingen lezen. De mensen die mee liepen, spraken eigenlijk allemaal Engels. Dit is al een heel groot verschil met in Moshi, want daar kunnen ze veel minder Engels.

De loop was denk ik een half uurtje en toen kwamen we op een veld aan. Daar konden we allemaal op een stoel gaan zitten. Er waren kinderen (met autisme) van allerlei scholen die een stukje opvoerden. Daarnaast waren er een aantal mensen die voor de camera voor de TV een speech hielden om meer aandacht te geven aan autisme. Hier in Afrika weten namelijk veel mensen nog niet het bestaan van autisme af of hebben ze een heel verkeerd beeld betreft autisme. De speech was een deel in het Engels en een deel in het Swahili. Het was leuk om het mee te maken en vooral om te kijken hoe de kinderen met autisme deze soort van toneelstukjes uitvoerden.

Rond twaalf uur was dit evenement afgelopen en dat was dus even anders dan we dachten toen we vertrokken bij het appartement. Toen leefden we namelijk nog steeds in de veronderstelling dat we aan het eind van de middag pas klaar waren door de activiteiten van de kinderen. We hebben maar besloten om te gaan lunchen (heel vervelend). We kwamen op aanraden van Kerri terecht bij Africafe. Dit deed ons een beetje denken aan een (uitgebreide) Starbucks in Nederland. Een lekkere koffie kon daarom natuurlijk niet ontbreken, maar aangezien het warm was, werd het een ijskoffie met een lekkere sandwich.

Nadat we uitgebuikt hadden, zaten we te bedenken wat we konden gaan doen. We wilden graag Arusha wat gaan verkennen, maar geen idee waar we moesten beginnen. Opeens schoot ons te binnen dat ze hier een bioscoop hadden. Met de Dalla Dalla zijn we naar het Njiro gebouw gegaan. Dit gaf de indruk van een klein winkelcentrum. Er waren wat meer westerse winkels qua kleding en daar hebben we even binnen gekeken. We waren namelijk eerst naar de bioscoop gelopen en hadden we besloten om naar de smurfen film te gaan. Het duurde nog even voordat deze begon. Nadat we de winkeltjes hadden gehad, viel ons oog op een restaurantje waar allerlei soorten ijs te koop was. En wat voor een… de keuze was gevallen op de Maltezer sundae!

Na van deze sundae genoten te hebben, was het tijd om een kaartje te gaan kopen voor de film. Ondanks dat de film in het Engels was, konden we het goed volgen. Het viel me wel op dat er geen Swahilise ondertiteling was, dus het echt voor de bevolking is die goed Engels beheerst (en/of toeristen). In Nederland zouden we niet zo snel meer naar de smurfen 3D gaan, maar hier vonden we het helemaal leuk. En wie had dat gedacht, dat ik in Afrika naar de film zou gaan. Dit is wel een groot verschil vergeleken met Moshi, want dit zou bij lange na niet in Moshi te vinden zijn. Hier merkten we opnieuw dat Arusha veel toeristischer en ontwikkelder is dan “onze woonplaats” Moshi.

We wilden eerst nog naar het appartement gaan voordat we ergens wat gingen eten. Voordat we de film uitkwamen was het alweer zes uur. Daarom hadden we toch maar besloten om meteen door te gaan naar een restaurant. De mensen van het hostel hadden verteld dat ze sushi hebben in Arusha. En aangezien Sanne en ik stiekem dat wel een beetje missen en sushi verder nergens te krijgen is, ging daar onze voorkeur naar uit. Gelukkig hadden ze nog genoeg andere keus, aangezien Femke en Anouk daar niet zo van houden. We hadden de menukaart in onze handen en het klonk allemaal erg lekker. Op het moment dat mijn bord eraan kwam, stelde mij dat ook zeker niet teleur. Tot slot stonden de toetjes in de vitrine ons aan te staren dus hadden we besloten om het hier mee af te sluiten. We hadden ten slotte nog niet genoeg gegeten vandaag uhum.

Iets wat wel weer een actie typisch voor ons was, is dat we onze pinpas niet mee hadden genomen. Dit komt omdat dit over het algemeen wordt afgeraden om deze op zak te hebben en je ook haast alleen maar contant kan betalen in winkels/restaurants. We dachten dat we genoeg geld vanuit het hostel mee hadden genomen naar Arusha. Dit hadden we inderdaad, als we heel de dag activiteiten met de kinderen hadden gehad. Nu waren we al haast door ons meegenomen geld heen, oeps.. Gelukkig was daar Anouk die wel zo verstandig was geweest om haar pinpas voor de zekerheid mee te nemen. Weer een leer voor de volgende keer ;-).

Verder zijn Sanne, Femke en ik nog eventjes uitgeweest. De meid van het hostel had ons een locatie gegeven waar zij ook heen kwam. Echter hadden we een grote club verwacht en hadden we verheugd om dat van binnen eens te kunnen zien. Nu we aankwamen was dit even anders. Het was buiten en een soort van loungeclub. Iets wat ons op een gegeven moment opviel, is dat er veel meer westerse (blanke) mensen waren vergeleken bij onze stapavonden in Moshi. Ondanks dat we het anders hadden verwacht, was het een gezellige avond.


Masaai market en weer terug naar Moshi (zondag 2 april, dag 52)

We waren gisteren niet erg laat terug van het stappen, maar hadden alsnog besloten dat we het rustig aan zouden doen deze ochtend. Ons doel was om uiterlijk om twaalf uur weg te gaan en dat is uiteindelijk half twaalf geworden. Best netjes voor ons doen. Op tip van de meid van het hostel zijn we naar de masaaimarket gegaan. Dit is vergelijkbaar met de art market hier in Moshi waar ik al over verteld heb, maar dan veel groter. We kwamen er aan en Femke had besloten dat ze wel met alle tassen eerst buiten zou gaan blijven zitten. Rustig gingen Sanne, Anouk en ik de eerste winkeltjes in en alles op ons gemakje bekijken. Op een gegeven moment zagen we dat het nog verder doorliep. En de volgende hoek waren nog meer winkeltjes, en nog meer, en nog meer.. Het waren dus soort van straten binnen in het gebouw met heel veel winkeltjes. We hadden dus wel door dat we niet alle winkeltjes moesten bekijken in hetzelfde tempo als in het begin, anders waren we nu nog niet klaar geweest. Op het moment dat ze doorhadden dat je niet hun winkeltje binnen liep of te snel keek, zeiden ze dat we wat langer moesten kijken. Als je dan net alsof deed, bedankten ze je meteen ondanks dat je niks gekocht had.

Aangezien over het algemeen alle winkeltjes een beetje hetzelfde verkochten, was het nu de kunst om de souvenirs te vinden die er voor jouzelf het meest uitsprongen. Vervolgens was het de uitdaging om nog wat van de prijs af te halen dan die ze er eerst instantie voor vragen. Op een gegeven moment hadden de andere meiden door dat ik op de een of andere manier hier redelijk goed in was, dus kon ik het ook bij hun spulletjes gaan proberen. Ik vind het juist leuk om met deze mensen in onderhandeling te gaan, aangezien dit in Nederland totaal niet voor te stellen is.

We moesten zelfs nog een beetje snel een keuze gaan maken, want we waren dus veel langer verwacht bij de Masaaimarket. Het was twee uur geweest en moesten nog gaan lunchen. Dit moest even snel gebeuren, aangezien we snel naar het busstation moesten omdat we voor het donker weer in Moshi moesten zijn. Tijdens deze busreis had ik een klein conflict met een vrouw, aangezien wij op de achterste rij zaten en het daar super benauwd was en zij het raam elke keer opnieuw dichtdeed. Vervolgens deed ik hem op een kiertje open, om te voorkomen dat we van ons stokje gingen. Nadat het raam een aantal keren van open naar dicht ging, begreep ze de hint denk ik wel en bleef het raam op een kiertje staan.

Bij het hostel aangekomen was het leuk om met de andere meiden weer bij te kletsen. Zij hadden gisteren de killi day hike gedaan. Ik zit nog in twijfel om dit te doen, waarin je in één dag de eerste top van de kilimanjaro gaat beklimmen. De twijfel komt doordat mijn conditie (en knieën) niet super goed zijn en het best zwaar blijkt zijn, tegenover een flink prijskaartje. Daarentegen is het wel een toffe ervaring en de enige manier om de kilimanjaro te bekijken. Het scheelt dat ik er nog een paar nachtjes over kan slapen ;-).

Zoals jullie misschien tijdens het lezen wel hebben kunnen merken, ben ik erg enthousiast over het afgelopen weekend in Arusha. Het was dan ook super leuk om eens een andere kant van Afrika te verkennen!


Alles wat gebeurde, had ik niet verwacht (maandag 3 april, dag 53)

Het was even afwachten wat we vandaag moesten verwachten op stage. Vorige week was het parentweek zoals verteld, waarin de ouders naar het centrum toe kwamen. Afgelopen vrijdag zijn de kinderen met de ouders naar huis gegaan, ook de kinderen die normaal gesproken op het centrum verblijven. Ze blijven de hele maand thuis om aan “gestelde doelen te werken”, ook genaamd “holiday”. Dus wat er precies terecht komt van die doelen, is (voor nu nog) een raadsel. Nu werd ons verteld dat de komende vier weken elke week andere kinderen naar het centrum zouden komen voor therapie en lessen en dergelijke. Anouk en Sanne kwamen afgelopen vrijdag al met het nieuws terug van stage dat er deze week toch geen kinderen aanwezig zullen zijn. Vandaag gingen Femke en ik dus naar stage met geen idee wat we moesten gaan doen/verwachten. Op stage aangekomen, zagen we wat leerkrachten hangen in de speeltuin en opeens zagen we nog drie kinderen lopen. Nu bleek dus dat er van ongeveer 80 kinderen, nog 3 kinderen op het centrum aanwezig zijn omdat ze niet opgehaald waren door hun ouders. Hoe sneu.. in Nederland kan je haast niet voorstellen dat een kind bij een kinderopvang of iets dergelijks niet wordt opgehaald.

Nu was het aan ons de taak om deze kinderen heel de dag te vermaken. Aangezien we geen kinderen hadden verwacht, hadden we ook geen materialen mee. Het is voor hen ook vakantie dus we konden moeilijk schoolspullen gebruiken. Nu hebben we wat spelletjes gedaan met andere materialen, zoals spelletjes spelen met ballonnen.

We moesten vandaag nog wel in gesprek met Brenda over een aantal zaken, maar ze had eerst een “meeting”. Deze meeting was dus met alle medewerkers om te bespreken wat ze deze week zouden doen, want daar hadden ze natuurlijk nog niet eerder de tijd voor gehad. Ondertussen hadden we niet echt meer iets te doen, want de kinderen waren na drie uur met ons te hebben gespeeld, zichzelf gaan vermaken. We hadden tussendoor een keer gevraagd aan een therapeut die langs kwam hoelang de meeting nog zou gaan duren. Zij dacht dat het ongeveer nog 15 minuten zal duren. Drie kwartier later ging ik het nog maar een keer navragen en waren ze aan het afronden. 20 minuten later waren ze dan toch echt klaar. In het gesprek met Brenda hebben we het wat over onze activiteiten gehad, maar ook over wat tijdens de meeting van vanochtend was besproken. Morgen beginnen de housevisits. Hierin worden bezoeken aan huis gebracht om te kijken hoe ze thuis aan de doelen (kunnen) werken. Daarnaast hadden we het idee om met de drie kinderen te gaan zwemmen, aangezien we het zo sneu vonden dat zij niet waren opgehaald. Wij vonden dat zij net zo goed recht hebben op ontspanning en wel een leuk uitje hadden verdiend. Hier moest Brenda nog over nadenken in verband met de veiligheid.

Later op de avond kregen we bericht van Brenda (stagebegeleidster) dat er twee kinderen vandaag alsnog waren opgehaald en het andere kind elk moment morgen opgehaald kon worden. Ons idee van het zwembad viel daarbij dus helaas in duigen. Daarnaast kregen we de mededeling dat de huisbezoeken toch niet doorgaan morgen, dus dat we alvast kunnen beginnen van het maken van materialen voor de lessen bij het hostel.

PS!! Tussendoor kreeg ik nog even een onverwacht bericht vanuit Nederland! Ik ben opnieuw tante geworden! En dit keer ben ik voor het eerst tante geworden van een nichtje, genaamd Noor! Aangezien Noor een aantal weken te vroeg geboren is, moet ze nog even in het ziekenhuis verblijven, maar ze heeft een goede start gemaakt. Ik kan eigenlijk niet wachten tot ik haar kan zien en knuffelen, maar dit duurt helaas nog eventjes. Dat is toch wel een gek gevoel, maar nu ben ik extra blij dat facetime/skype bestaat ☺.


Workshop agressie (woensdag 5 april, dag 55)

Zoals bij maandag beschreven staat, hoefden Femke en ik gisteren niet naar stage doordat het deze week en ik gok de hele maand, anders verloopt dan normaal gesproken. We hebben gisteren daardoor heel de dag aan school gewerkt. We hebben onder andere een deel van de tijd besteed aan de bijeenkomst die vandaag plaats heeft gevonden.

Vandaag was het namelijk zover, de bijeenkomst met alle medewerkers van het centrum betreft de agressie tussen de kinderen. Zoals eerder verteld bijten, slaan, schoppen (en noem maar op) de kinderen erg veel. Nu hebben wij besloten om dit proberen te verminderen door de leerkrachten handvaten te geven waarmee ze het beste kunnen omgaan met dit gedrag. Het was afwachten hoe het zou gaan verlopen en om eerlijk te zijn hadden we het niet al te hoog ingeschat. We startten met een kleine introductie en vervolgens hebben we gevraagd wat de medewerkers vooral zien voor gedrag bij de kinderen. Ten eerste waren we al verbaasd dat er zoveel aanwezig waren, namelijk 22 personen. Er zijn maar vier leerkrachten, maar de rest van de medewerkers bestaat uit de staff en therapeuten. Vervolgens had iedereen nog redelijk inbreng. De een wat meer dan de ander, maar dat houd je altijd binnen grotere groepen.

Brenda (stagebegeleidster) vertaalde direct wat wij zeiden in het Swahili voor de medewerkers en andersom ook. Zo konden we direct in het Engels op een groot wit vel schrijven wat er bij de medewerkers op kwam. Eerst hebben we het gedrag wat ze zagen opgeschreven en dat hebben we vervolgd in wat voor gevoel ze erbij kregen en tot slot welke handeling hieruit voortkomt. Nadat we dit een tijdje hadden besproken en vervolgens onze kijk daarover hebben verteld, hebben we gevraagd naar ideeën hoe ze dit gedrag kunnen verminderen. Ze hebben wel degelijk ideeën in hun hoofd, terwijl wij in de praktijk hier haast niks van terug zien. Dit was dus interessant om te weten te komen, wat de bijeenkomst zeker nuttig maakte. Nadat wij de ideeën van hen hadden opgeschreven, hebben wij onze ideeën verteld met meteen de overlap met hun ideeën. Dit hebben we gescheiden op de witte vellen. Dit is te zien op de foto.

Uit al deze ideeën hebben we een kleine selectie gemaakt waar we extra aandacht aan gaan besteden de komende periode. Dit werken wij namelijk uit in een boekje en materialen voor alle medewerkers. De bijeenkomst ging dus verassend goed, mede door de input van de medewerkers. Daarnaast vertelden ze dat ze erg blij zijn dat wij ze hier bij willen helpen met ons westers denkbeeld. Tevreden sluiten we deze bijeenkomst af en hopelijk kunnen we het in de praktijk op een gegeven moment daadwerkelijk terug zien. Daar doen we het tenslotte voor. De eerste belangrijke stap is in ieder geval met deze bijeenkomst gezet.

Vanavond hadden we met de mensen van het hostel besloten om bonfire night te houden. We zaten gezellig met zijn allen rond het kampvuur, muziekje en marshmallows erbij, totdat het na nog geen uur opeens keihard begon te regenen. Oeps, dat stond niet op de planning.. Deze avond hebben we maar vervolgd met spelletjes spelen. Daarmee sluit ik deze lange blog af, als jullie ondertussen nog niet in slaap zijn gevallen ;-). Tot volgende week!