Week 6

Unox knakworstjes en birthday 2 (donderdag 16 maart, dag 35)

Tussen het huiswerk door moesten Femke en ik nog even boodschappen doen, anders hadden we geen lunch. We gingen naar de bakker en hebben “verse bolletjes” gehaald. Nu moesten we nog bedenken wat we erop wilde. Dus we gingen naar een westers winkeltje tegenover de bakker om te kijken of we nog op ideeën kwamen. En wat zag ik daar opeens voor een verlate laatste blikje staan.. UNOX knakworstjes! Hier hoefden we niet lang over te twijfelen, die waren van ons.

Nadat we naar de supermarkt zijn gegaan, hadden we gepind. Je mag absoluut niet over straat als je zoveel geld op zak hebt. Dit met de kans dat ze je vanuit de bank in de gaten houden en met je geld er vandoor gaan. Terwijl we op de tuc tuc aan het wachten waren, zagen we Whitney en een nieuwe meid aan komen lopen. Femke zei nog, hee die lijkt wel Nederlands. En dat was ook zo, een nieuwe Nederlandse meid. Helaas komt ze niet naar ons hostel maar naar hostel 1, dus als we in april gaan verhuizen naar hostel 1, hebben we gezelschap van nog een Nederlander. Gezellig!

Voor de tweede keer hadden we een verjaardag deze week (afgelopen dinsdag ook, staat in de vorige blog beschreven). Deze meid wilde graag met alle mensen van het hostel uiteten. Een aantal meiden hadden wat geregeld bij een restaurant genaamd Secret garden. De naam werd vrij snel duidelijk, want het lag super afgelegen. We reden een verdwaalde eenzame weg op waar we nog niet eerder waren geweest. Toen we aankwamen was het voor de jarige versierd en ze deden er alles aan om ons met zijn allen op ons gemak te stellen. Zo stonden er bloemen op tafel en waren er slingers opgehangen. En het eten was ook lekker, niet geheel onbelangrijk.


Geen stapavond voor Leo (vrijdag 17 maart, dag 36)

Een productieve schooldag ging beloond worden met een avondje uit. We zouden met zijn allen uitgaan aangezien we afgelopen week twee verjaardagen hebben gehad, en komende dinsdag is Anouk jarig! Daarbij kwam nog kijken dat er acht mensen totaal weg gaan deze week, dus het laatste weekendje is dat we met zijn allen uit zouden gaan. Echter liep dit even anders, aangezien ik opeens niet fit werd na het eten. Ik denk dat het eten niet lekker was gevallen. Gelukkig voelde ik me de volgende dag al een stuk beter.


De boodschappen worden voor je gedaan (zaterdag 18 maart, dag 37)

Toen ik wakker werd, voelde ik me gelukkig best weer redelijk. Ik heb het wel rustig aan gedaan, de vorige blog geüpload en wat geskyped met het thuisfront. Anouk en Femke waren ondertussen even naar town (stad) geweest om een jurk te laten maken. Binnenkort ga ik ook maar eens kijken voor een traditionele Tanzaniaanse jurk, dat wordt natuurlijk een echt collects-item straks in mijn kledingkast ;-).

Na een tijd geskyped te hebben, wilde ik er toch nog even tussenuit. Daarom ging ik even met Anouk naar een winkeltje. Anouk was namelijk eerder bij een supermarktje terecht gekomen waar ze lekkere dingen verkochten en voor Tanzaniaanse begrippen redelijk goedkoop. Hierbij moet je denken aan pringles en haribosnoepjes (jaaa!!). We kwamen de winkel binnen gelopen en het was een lichte opgeruimde winkel vergeleken met de winkeltjes waar ik hiervoor ben geweest. Anouk en ik hadden wat spulletjes in onze handen en voordat we het wisten had een meid het voor ons in een winkelmandje gedaan. Zij liep vervolgens achter onze kont aan om alles wat wij uit de rekken pakte, in het winkelmandje te doen en het te dragen. Dat is nog eens een service.

Deze avond hadden we op de een of andere vage reden allemaal de slappe lach. Toen we in bed lagen, konden we totaal niet in slaap komen. Het was hilarisch en rond drie uur zijn we dan eindelijk met zijn allen in slaap gevallen.


Church (zondag 19 maart, dag 38)

We waren eerst van plan om vandaag naar de kerk te gaan, maar hadden gisteravond besloten om een andere keer te gaan. Dit komt omdat we maar niet in slaap kwamen zoals bij gisteren te lezen is. Gek genoeg waren we toch allemaal rond half negen wakker, dus hadden we besloten aangezien we toch wakker waren, alsnog een bezoekje aan de kerk te brengen.

Een bezoek aan de kerk was eigenlijk het idee van andere meiden die er deze week voor het laatst zijn, maar die zijn uiteindelijk niet meer meegegaan. We zouden ook eerst met Whitney (manager) gaan, maar dan moesten we rond half negen al weg. Nu ging er ook een meid naar een andere kerk wat verder weg. De dochter van de leidster van haar project werd namelijk gedoopt en hadden ze gevraagd of ze aanwezig wilde zijn. Wij mochten mee, dus dachten dat is wel een interessante gebeurtenis om ook mee te maken.

Om half tien zaten we in de taxi met totaal acht meiden. We kwamen op een gegeven moment terecht in de andere kant van Tanzania die we nog niet eerder op deze manier gezien hadden. We kwamen terecht in een achterstandswijk waar je de armoede van alles af zag. Een grappig voorbeeld is dat voordat we daar terecht kwamen, door een slagboom moesten. Deze slagboom ging niet automatisch open, maar er zat een man naast die slagboom die hem dus zelf met de hand omhoog deed. Je staat toch gek te kijken als je dat ziet gebeuren.

Rond tien uur kwamen we bij de kerk aan. Als eerst zag het er van binnen al heel anders uit dan we in Nederland gewend zijn. Tijdens de dienst werd dit alleen nog maar duidelijker dat er grote verschillen zijn vergeleken met de Nederlandse kerk. Er wordt hier haast alleen maar gedanst en gezongen. Steeds gingen er andere mensen naar voren, zo begonnen ook kinderen te zingen. Ik weet trouwens niet of een normale dienst er ook zo op deze manier aan toe gaat, of dat dit alleen bij een doopdienst is. Tijdens de collectedienst moest iedereen onder begeleiding van zang en dans naar voren lopen en doneren in een houten kist die vooraan stond. Een keer wat anders dan een collectebuidel die door wordt gegeven aan degene die naast je zit.

De dienst zou twee uur duren, dus we hadden gevraagd of de taxi rond twaalf uur ons weer op wilde halen. Op het moment dat de taxi kwam aangereden, was de dienst nog niet klaar. En sterker nog, de kinderen die gedoopt moesten worden, hebben we uiteindelijk niet eens gezien en dus ook de doop niet. Aan de ene kant was het wel lang genoeg, aangezien alles in het Swahili is en we nu een indruk hebben hoe een kerkdienst er in Afrika aan toe gaat. Aan de andere kant is het natuurlijk wel jammer dat alles weer pole pole ging en daardoor de doop niet meer mee hebben kunnen maken.

Tijdens de dienst maakte we het wel weer mee: midden in de dienst stopte de elektriciteit ermee. De muziek viel uit, de microfoons deden het niet, lichten vielen uit en het ergste was nog: de ventilators ook. Je denkt als je naar de ventilators kijkt en aangezien het er maar vier zijn, het niet veel effect zal hebben. Nu ze het niet deden, merkten we pas goed het verschil, het werd super warm en benauwd in de zaal. De mensen in de kerk gaven letterlijk geen kick en gingen rustig verder waar ze mee bezig waren, alleen dan zonder alle materialen die stroom nodig hadden. Je zag ze wel even opkijken, maar ze gingen binnen een paar seconde meteen omschakelen en je merkte er verder niks van. Ik gok dat ze hier zo makkelijk mee omgaan aangezien dit vast niet de eerste keer zal zijn dat dit tijdens een kerkdienst gebeurt.

Er was ook een man met een camera die alles op beeld vast legde. Hij had gewoon letterlijk een bouwlamp in zijn handen om ervoor te zorgen dat alles goed belicht op beeld kwam. Nu vraag ik me af of dat dit licht het er beter opmaakte, want je werd haast verblind. Op het moment dat de stroom uitviel, kon ook hij z’n bouwlamp neerleggen en verder filmen zonder licht.

Toen we rond half 1 thuis kwamen, waren we toe aan een siësta. We hebben even een korte powernap genomen en vervolgens gebrainstormd voor de eerste themaweek die we volgende week gaan geven. Verder hebben we gegeten, aan school gewerkt en wat geskyped met vrienden en familie. Na een rustig weekend zijn we weer klaar voor een nieuwe week.


Rust & rust (maandag 20 maart, dag 39)

Femke en ik kwamen op stage aan en het leek of er een bom was afgegaan. Wat een rust was er buiten. En het was deze keer ook de omschrijving van deze dag: rustig. Wie had dat gedacht op onze stageplek, ik niet in ieder geval. Het komt misschien doordat er vier kleine kinderen die veel aandacht vragen aan zowel ons als de andere kinderen, er vandaag niet waren. De rest van de kinderen waren over het algemeen ook rustig dus het was een redelijk relaxed dagje. Verder heb ik met het dagprogramma meegedaan en de leerkrachten ondersteund.

Bij de Dalla Dalla rit is het altijd even afwachten wat het ons gaat brengen, maar dit keer sloeg het alles. Wat een drukte in dat kleine busje. We zaten zo erg geplet, dat op het moment toen er nog een Big Afrikaanse mama bij kwam, de deur gewoon niet meer dicht kon. Lekker knus zullen we maar zeggen.

Van een rustige stagedag kwamen we terecht bij een rustig hostel. We hebben maar met zijn vijven gegeten. Er gaan namelijk steeds meer mensen weg. Vanaf morgen zijn we een aantal weken met zijn tienen. De afgelopen weken waren we eigenlijk altijd met 24 mensen, dus dan zal dit wel even wennen zijn. Gelukkig kunnen we het goed vinden met iedereen, dus het komst vast helemaal goed.


Anouks birthday! (dinsdag 21 maart, dag 40)

Vanochtend ging de dinsdag iets anders dan normaal gesproken, want… Anouk was jarig! De wekker stond vroeg om een ontbijtje te brengen op bed (zo lief zijn wij hihi). Vervolgens zijn we met zijn vieren naar stage gegaan om Anouks verjaardag ook daar te vieren.

Eerst heb ik de kinderen in de klassen geholpen net als normaal gesproken. Deze keer heb ik de kinderen met autisme begeleid met het leren van het alfabet. Iets wat hier grappig is, en wat ik daarom soms eerst echt niet begreep, is dat ze de D en T niet kunnen zeggen hoe wij het gewend zijn (met Engelse woorden). Zo zeggen ze hier niet Red colour, maar reddie colour. Hier zeggen ze niet “good” maar “goodie”. Als een kind iets goed gedaan heeft, zingen ze een klein complimentje: good, better, best … naam kind … . Dit zingen ze dus als goodie, bettie, bestie .. naam kind .. . Ik had eerst geen idee wat ze zeiden, maar het bleek dus gewoon Engels te zijn. Zo merk je tijdens de lessen van het alfabet soms ook verschillen in de woorden doordat de letters soms anders worden uitgesproken.

Na de lessen in de lokalen was het poirish time. Dit is een soort melk met suiker en dergelijke (in onze ogen ziet het er niet smakelijk uit) wat de kinderen elke dag tussen tien en elf uur krijgen. Deze keer kregen de kinderen er koekjes bij als traktatie van Anouk. Het was zo leuk om te zien hoe blij de kinderen met kleine simpele biscuitjes waren. De kinderen zongen hard mee met “happy birthday” en de leerkrachten gaven Anouk nog even een waterdouche om haar verjaardag te vieren. Ze gooiden na het zingen namelijk een emmer water over haar heen, wat hier blijkbaar gebruikelijk is.

Daarna hebben we met de kinderen buiten gespeeld met ballonnen. Zo enthousiast waren ze met elkaar aan het spelen. Daarna zijn we naar huis gegaan om de verjaardag van Anouk verder hier in Afrika te vieren. Het was de bedoeling om naar het zwembad te gaan, maar daar was het te bewolkt voor dus zijn we ergens lekker gaan lunchen met andere meiden die al klaar waren bij hun project.

Tot slot hebben we de dag afgesloten met een taart voor Anouk en op zijn Afrikaans, namelijk een avond zonder stroom dus lekker knus in het donker taart gegeten!


1 2 3 test (woensdag 22 maart, dag 41)

Vanochtend stond om zes uur de wekker, doordat er een aantal mensen vertrokken. Het is hier gebruikelijk om van iedereen afscheid te nemen aangezien je elkaar ook goed leert kennen, dus ook zo zes uur in de ochtend. Vanaf nu zijn we dus echt met zijn tienen bij het hostel.

In de ochtend moeten we van de stop vanaf de Dalla Dalla een stuk lopen. Op dit stuk komen we regelmatig mensen tegen. Het is hier gewoonlijk om iedereen te begroeten. Dus rustig opstarten zit er niet in, want voor dat we op stage zijn hebben we al 20 keer djambo of mambo en poa gezegd. Zelfs kleine kinderen begroeten je vrolijk, schattig!

Ondanks dat de kinderen elkaar super veel pijnigen, kunnen ze ook echt behulpzaam naar elkaar toe zijn. Zo was er een kleuter een oudere jongen die gehandicapt is aan het helpen de speeltuin in te komen. Bij de speeltuin is er namelijk een hogere opstap wat de jongen niet lukte om erop te stappen. De kleuter probeerde de jongen erbij te helpen en op het moment dat het lukte, plakte hij een stuk karton en hielp hem om te gaan zitten zodat hij kon rond kijken in de speeltuin. Allebei hadden ze een grote smile op hun gezicht, mooi om te zien!

Vandaag zijn Femke en ik gestart met het afnemen van testen. Zo testen we de kinderen voor onze lessen parts of the body om de kinderen in niveau te kunnen splitsen en beter aan te kunnen sluiten bij hun behoeftes. Deze lessen zijn namelijk groepslessen die bestaan uit kinderen van alle drie de klassen. Hierdoor zitten er dus grote verschillen van niveau in. Op het moment dat we de testen die we ontworpen hadden, lieten zien aan Brenda (stagebegeleidster), was ze helemaal enthousiast. Ze vertelde dat ze niet alleen blij was dat we de kinderen gingen testen, maar dat we ook een nieuwe manier hadden ontworpen hoe zijn voortaan kinderen kunnen testen. Het is fijn om te merken met wat voor kleine dingen we ze kunnen helpen, want in onze ogen was het een simpel schema.

De testen zelf afnemen was erg leuk om te doen. Femke en ik hadden samen met een therapeut van onze stage Swahilise zinnen genoteerd zodat we beter kunnen communiceren met de kinderen. Je merkte dit meteen en doordat we 1 op 1 zaten, luisterde de kinderen ook naar ons. Het duurt wel even om alle kinderen te testen, dus het is vandaag niet gelukt om alle kinderen te testen, maar daar kunnen we volgende week weer mee verder!