Week 3

Geen stroom & eigen carnaval (24 februari, dag 15)

Gisterenavond zijn we nog met zijn allen uit geweest voor dessert. Een jongen gaat namelijk zaterdagochtend weg en vanavond hebben we de Dalla Dalla party. Dus voor een goed afscheid zijn we met zijn allen een toetje gaan eten. Toen we terugkwamen viel alleen de stroom uit, dit was ongeveer om negen uur ’s avonds. Vanmiddag om 1 uur ging de stroom weer voor het eerst aan. We hebben 1 keer eerder gehad dat de stroom uitviel maar dit duurde maar 20 minuten, 16 uur is een ander verhaal. Dit was even omschakelen aangezien het natuurlijk niet alleen donker is, maar ook de wifi, koelkast en ventilators stoppen er dan mee. Het begon met 30 graden daarom erg warm te worden in het hostel.

Op een gegeven moment hadden we dan eindelijk weer stroom, dit was alleen niet van lange duur. Femke en ik waren druk bezig met school in onze kamer en opeens stopte de ventilator er weer mee. Het probleem is dat we dan ook niks op kunnen laden, zo viel Femkes laptop uit terwijl ze nog wat dingen voor school moest inleveren.

Het was gisteren en de dagen daarvoor heel erg slecht weer in Nederland had ik vernomen. Ik zat te plagen dat ik hier lekker in 30 graden zat, maar dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Voor het eerst dat we hier zijn hebben we een flinke regenbui gehad. Echter was dit een half uurtje en begon daarna weer de zon te schijnen. Het is namelijk bekend dat het hier niet dagen regent, maar gewoon even (bijvoorbeeld een kwartier) met bakken uit de hemel komt zetten. In April komt dit het vaakst voor (het regenseizoen), dus er staat ons nog wat te wachten.

Iets wat natuurlijk jammer is om te missen in Nederland is Carnaval. Om het een beetje te compenseren hier in Afrika hebben we ons eigen carnaval gevierd en tevens onze eerste uitgaansavond in Moshi. Het was Dalla Dalla party. Dit is een soort kroegentocht waar we met een Dalla Dalla (het beruchte busje) naar verschillende kroegen en discotheken zijn gegaan. De Dalla Dalla was ook ingericht met lampjes en muziek. De laatste club was ook echt een grote club, het leek even op een club van mijn stapvakanties. De eerste avond uit in Moshi is meer dan geslaagd.


Oooooh pizza (zaterdag 25 februari, dag 16)

Nadat we lekker hebben uitgeslapen, hebben we niet veel gedaan. We hebben om het hostel heen zitten chillen en ik heb nog een was gedaan. Dit gaat alleen niet al te snel. Ik had alles een beetje opgespaard, maar daardoor duurde het nu erg lang. Dit komt niet alleen omdat alles met de hand gewassen moet worden, maar ook omdat er allemaal rode zandvlekken van de grond in je kleren komen te zitten. Dit is soort van dat stofrood en is lastig uit je kleren te krijgen.

Twee weken geleden hadden we deze avondmaaltijd al gehad en vanavond hadden we het opnieuw. Dit is niet mijn favoriet, en die van de andere meiden ook niet trouwens. Aangezien het niet lekker was hebben we later op de avond nog pizza besteld. Ja je leest het goed, pizza! Toet toet, daar stond de pizzakoerier voor het hek. Wie had dat gedacht, pizza in Afrika.
Killi-marathon & boerenkool (zondag 26 februari, dag 17)

Vanochtend ging de wekker af om 5:15. Ja echt waar, kwart over vijf. We moesten om tien voor zes vertrekken voor de killi-marathon. Dit is een grote marathon hier in Moshi. Mij werd verteld dat er meer dan 6.000 mensen aan deel hebben genomen. Vanuit ons stageadres werd gevraagd of we de kinderen mee wilden begeleiden. Wij liepen de afstand vijf kilometer. Mensen met een handicap konden ook voor tien km kiezen en verder was het 21 km of 42 km. Om zeven uur zou het starten, maar alles gaat natuurlijk pole pole. Dus het was half acht geweest voordat we eindelijk konden beginnen. Het was nog een hele klus om alle kinderen bij elkaar te houden. In Nederland zou de weg met grote hekken worden afgezet, maar hier was geen één hek te bekennen. Zo moesten we naar een punt lopen en vervolgens omkeren en dezelfde weg teruglopen. Mensen liepen dus dwars door je heen. Het was ook nog zo dat we eerst vooral bergopwaarts liepen en op de terugweg bergafwaarts. Op de terugweg begon het grootste gedeelte te rennen, en zo ook de kinderen. De glimlachjes van de kinderen was prachtig om te zien. We liepen vanuit het centrum met speciale shirts aan en met de kinderen, zodat er meer aandacht wordt gevraagd voor het centrum en de kinderen met beperkingen.

We waren rond half elf weer terug bij het hostel. Voor ons gevoel hadden we er al een hele dag opzitten. Er waren nog mensen van het hostel komen kijken aangezien er enkele mensen van het hostel de halve marathon liepen. Die hebben wij ook nog even zien finishen. We hadden inmiddels al erg veel honger dus hadden besloten om te gaan lunchen. Een soort hamburger met frietjes, yumm. En nog het lekkerste van allemaal.. een sorbet met chocolat chip cookies.

Vanavond was het tijd voor de Nederlandse keuken. We zijn totaal met vijf Nederlandse meiden hier en ze hadden ons gevraagd om een typisch Nederlands gerecht te maken. De keuze was gevallen op boerenkool. Echt mijn ding, not. Als ik iets niet lekker vind, is dat het wel. Maar daarnaast hadden we gehaktballen en gevulde eieren en die smaakte erg goed. Het was natuurlijk niet hoe het allemaal in Nederland smaakt aangezien we de producten hier niet hebben, maar het was een redelijk goede look a like. Het eten viel bij alle anderen, zoals de Denen en Zweden, erg in de smaak. Komende woensdag is het de beurt voor de Denen. Ik ben benieuwd met wat voor Deens gerecht zij tevoorschijn komen. Het was trouwens wel weer typisch dat we precies op het moment dat we bezig zijn met een Nederlands gerecht, het begon te regenen. Vervolgens viel de stroom nog eens uit dus stonden we met een aansteekbaar lampje te koken.

Verder hebben we onze diploma’s nog vertaald in het Engels. Dit was nodig voor het werkvisum. Beetje gek, aangezien we onze Nederlandse diploma’s terug kregen en er zelf voor moesten zorgen dat het vertaald werd. Maar he, het is op zijn Afrikaans. Nu moet ik zeggen dat mijn Engels niet best was voordat ik begon aan deze reis, maar het al veel beter gaat. Het is dan misschien niet altijd even correct, maar het gaat steeds beter en beter. Dit komt natuurlijk omdat ik constant mensen Engels hoor praten en dit de enige manier is om te communiceren. Leonie die Engels kan praten, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.


Blue monday (maandag 27 februari, dag 18)

In Nederland is het deze week carnavalsvakantie, maar wij mogen onze vakanties zelf inplannen in verband eventueel bezoek uit Nederland. Voor ons deze week nog geen vakantie, maar gewoon een week stage.
We gingen opnieuw in de Dalla Dalla naar stage. Elke Dalla Dalla is gammel, maar deze spande de kroon. Femke en ik hadden het gevoel dat deze Dalla Dalla elk moment uit elkaar kon vallen. En ik weet niet of je ooit in een bus hebt gezeten in Nederland die ging tanken, maar ik niet in ieder geval. We waren aan het rijden en opeens sloeg die af bij een tankstation, het was zo gebeurd maar het was alsnog een gekke gewaarwording.

Het was weer een chaotische dag op stage. Misschien komt het omdat de kinderen gisteren ook de killi-marathon loop hebben gehad en het natuurlijk maandag is, dat is altijd een lastige opstartdag. Tenminste, bij deze meeste gok ik zo. Femke en ik hadden hier ook last van, want we hadden slecht geslapen. De honden waren onrustig vannacht en er waren een paar mensen overvallen. Er is een restaurant, ongeveer 200 meter van ons hostel vandaan. Je mag officieel echt niet buiten op straat lopen, maar zij dachten die paar meter kan geen kwaad. Maar dus wel, ze zijn op dat kleine stukje overvallen en bedreigd. Nu blijkt dat de managers daarvan geschrokken zijn aangezien ze geen taxi hadden gepakt, want dit moet sowieso voor onze eigen veiligheid. Hoe dichtbij ook, het is anders te onveilig in de avond. Dit is nog even gek dat zelfs zo’n klein stukje lopen niet kan in de avond.

Vandaag heb ik de kinderen kleren zien leren wassen. Zij leren dit aangezien ze hier geen wasmachine hebben. Het is een gek idee dat dit gewoon een les op school is: hoe je je kleren moet wassen. Ik kon er zelf ook nog wat van leren en toepassen op mijn eigen kleding bij het hostel… ;-)

De kinderen waren doordat ze zo onrustig waren, erg aanhankelijk. En dit vind ik soms nog wel lastig, aangezien ze alleen naar de leerkracht luisteren. Op het moment dat ze je echt pijn doen, zoals knijpen of aan je haren trekken, stoppen ze niet als ik ze zelf aanspreek. Er is niet altijd een leerkracht in de buurt die er wat van kan zeggen, dus soms doen de kinderen het meerdere malen achter elkaar. Het ligt er ook aan doordat ze ons niet als echte leerkracht zien dus denken dat ze niet naar ons hoeven te luisteren. Hopelijk komt hier gaandeweg de stageperiode nog verandering in.

Het is ook zo dat alles met grote sloten vergrendeld moet worden. Onze tassen zitten in een kast die wij alleen met een eigen sleutel open kunnen doen. Anders gaan de kinderen er met al je spullen vandoor. Dit zelfde geldt voor het toilet. Ja, zelfs het personeelstoilet is vergrendeld met een groot slot aan de buitenkant van de deur.

Na wat er gisteravond gebeurd was (incident in de nacht), hing er een beduusde sfeer in het hostel. Na het eten zijn we met zijn allen een filmavond gaan houden onder het genot van een bak ijs.


Leo ni (dinsdag 28 februari, dag 19)

Gisteravond lag ik in mijn bed en zag ik een grote mier op de muur langs mijn bed lopen. Ik dacht slim te zijn en even een slipper te pakken om hem dood te slaan.. er is nog steeds een slipperafdruk op de muur te zien hihi. Komt natuurlijk omdat er haast geen asfaltwegen zijn maar bruine wegen.

In de ochtend was ik weer in de klas met kinderen met autisme. Vorige week leerden ze onze namen voor het eerst en ze konden mij gemakkelijk uitspreken (onthouden is een ander verhaal). Vandaag kwam ik er achter hoe dat kwam. Er hangen namelijk voor elk kind kleine schemaatjes wat ze in de ochtend gaan doen. Links boven staat er today is... daar boven staat de Swahilise vertaling voor “daar is”. Ik was er al achter dat mijn afkorting Leo vandaag betekende, aangezien de mensen hier in de buurt moesten lachen al noemen mensen mij zo. Nu betekent dus leo ni, vandaag is. Zodra mijn naam dus achter elkaar wordt uitgesproken, kan er dus gedacht worden dat er “vandaag is” wordt gezegd. Ik weet nog wel dat we tijdens de waterfall trip iemand dacht dat er heel de dag vandaag werd geroepen, maar het was mijn naam afgekort (Leo).

Vandaag was het dan zover, we gaven voor het eerst onze eigen les van “parts of the body”. Dit deden we naar aanleiding van het gesprek met de leerkrachten dat ik vorige week heb verteld. We hadden ons eigen materiaal gemaakt. Dit was een soort van memory waarin verschillende lichaamsdelen, zoals mond, voet, arm etc. op te zien waren. Daaronder staat de vertaling, zowel in het Swahili als in het Engels. Dit leren de kinderen namelijk in beide talen. Ik had er een beetje een dubbel gevoel aan over gehouden. Het eerste gedeelte ging er goed. De kinderen waren enthousiast en begrepen de kaartjes. Zij gaven antwoord als we wat vroegen. Ondertussen zaten de leerkrachten lekker onderuitgezakt toe te kijken. Het tweede gedeelte was het uitvoeren van de memory. We hadden de kinderen in twee groepen verdeeld, zodat ik 1 groep zou begeleiden en Femke 1 groep. Bij de groep waar ik zat, zat een leerkracht die haast geen Engels kon. Ze zei bijvoorbeeld dat kinderen geen twee kaartjes mochten pakken, terwijl dat juist de bedoeling is met memory. Vervolgens ging ze een eigen activiteit bedenken met de kaartjes. Dit was gek en ik baalde dat ze geen Engels begreep, want zo kon ik het ook niet aan haar uitleggen. Ik ga dit nog wel met onze stagebegeleidster bespreken en misschien kan zij het aan die leerkracht uitleggen wat daadwerkelijk de bedoeling is. Dit wilde we in eerst instantie al doen, maar zij kwam haar afspraken helaas ook niet op tijd na. Alles pole pole.

Op het eind van de dag hadden we modeshow, zoals al eerder verteld. Deze keer werden wij er bij betrokken en moesten we heen en weer lopen. Er waren wat kinderen verlegen en durfden niet heen en weer te lopen. Dit waren onder andere de twee jongste kinderen. Op het moment dat ik ze meenam om heen en weer te lopen, smilede ze van oor tot oor, hierdoor sloot ik de dag toch met een goed gevoel af.

Bij het hostel aangekomen, stond Mary op ons te wachten. Mary is een aardige vrouw, maar daar vrezen we voor aangezien ze van het regelen van het visum is. Doordat alle regels met betrekking tot een visum van een half jaar zijn veranderd, verloopt dit op zijn zachtst gezegd chaotisch. We zijn er al 2,5 week mee bezig en het is nog niet geregeld. Nu hadden we dus de diploma’s vertaald, maar moet er dus iemand uit Nederland zweren en verklaren dat het waar is wat vertaald is, aangezien ze het zelf niet kunnen lezen. Nu hebben we geluk dat er iemand anders uit Nederland hier in het hostel is en die wilt dat voor ons doen. Hopelijk is het daarna geregeld.

Verder hebben we vanavond op de bank met zijn vieren huiswerk zitten maken, onder het gezelschap van de enige echte Johnny!


Verkeerde Dalla Dalla & bon fire night (woensdag 1 maart, dag 20)

Vanochtend gingen we weer met zijn vieren naar stage, want het is woensdag. Wij leefden in de veronderstelling dat elke Dalla Dalla stopten bij ons stageadres. Vanochtend zijn we erachter gekomen dat dit niet het geval is. Opeens sloeg die in een straatje af en moesten we uitstappen. Vervolgens zijn we maar weer terug naar de grote weggelopen en hebben we opnieuw een Dalla Dalla gepakt, die wel bij de weg bij ons stageadres stopte. Het was wel een goede timing, want het busje van Gabrielle centre (het stageadres) kwam net aangereden. Elke ochtend worden er in een klein busje kinderen op gehaald die niet op het centrum slapen. Het was even proppen, maar het scheelde ons wel weer 20 minuten lopen.

’s Ochtends was ik weer in de autisme klas. De leraren geven de kinderen opdrachten. Soms is dit maar een paar letters overschrijven. Zodra de kinderen daarmee klaar zijn, hoeven ze niks meer te doen. Ze hebben af wat ze af moeten hebben. Deze instelling is anders dan ik gewend ben van mijn vorige stageadressen, want zodra het kind klaar is en het is nog lestijd, geef je het kind meer uitdaging door een moeilijkere/andere opdracht te geven. Dit probeer ik dan ook te doen als ik zie dat een kind klaar is, en dat wordt door de leerkrachten gewaardeerd. De kinderen gaan zelfs direct aan de slag met deze opdrachten.

Het blijft lastig dat we de taal niet spreken, want soms zijn er lessen alleen in het swahili. Doordat deze lessen alleen in het swahili zijn en je dus niet verstaat wat er gezegd wordt, let je juist op de interactie/non-verbale communicatie tussen de leerkrachten en leerlingen. Dit is interessant om tijdens het observeren daar bewust van te zijn. Zo merk je al gauw, bijvoorbeeld alleen al door de houding en/of gezichtsuitdrukking, wanneer een leerkracht een compliment geeft en wanneer de leerkracht geïrriteerd raakt.

Afgelopen zondag was het onze beurt om typisch Nederlands gerecht te koken, en nu was het de beurt aan de Deense meiden. Ze hadden verschillende soorten salades gemaakt en soort gehaktballen alleen dan net iets anders dan die van ons van afgelopen zondag. Benieuwd of we nog een keer gerecht uit een ander land geserveerd krijgen.

Na het Danish food (Deens eten) heb ik nog met een paar mensen een potje tafeltennis gespeeld. Daarna startte het kampvuur. Het was bonfire night! Johnny had een kampvuur gemaakt en vervolgens zijn we met zijn allen daarom heen gaan zitten. Eerst wat marshmellows gebakken bij het vuur en daarna soort brood. Op een gegeven moment pakte Itamar (een jongen waarvan het ook zijn laatste avond is) zijn gitaar erbij. We hebben vervolgens een paar uur zitten zingen met zijn allen en het was heerlijk rustgevend. Ik kan lekker zen gaan slapen na echt een leuke avond.