Week 1

(De foto's die ik benoem in mijn blog kunnen helaas niet in de tekst toegevoegd worden, maar staan bij het kopje foto's!)

Vertrek- en aankomstdag (8 & 9 februari, dag 1)

Wow wat een eerste dag. We hebben dipjes gehad door de lange reis, maar ook al ontzettend gelachen.

Het afscheid was emotioneler dan verwacht en al helemaal toen mijn broer, schoonzus, zus, zwager en neefjes als verassing aan kwamen lopen. Hoe lief! Ik dacht namelijk na de gezellige surpriseparty het wel gehad te hebben, niet dus :). Eenmaal door de douane kon ik het ook makkelijk loslaten. Het is dan echt zover, het avontuur begint.

Daar zaten we dan, in het vliegtuig. Een hele gekke gewaarwording dat het dan echt zo ver is. Vanaf april 2016 ben ik al druk bezig geweest met de oriëntatie buitenlandse stage en was mijn keuze gevallen op Tanzania. Vervolgens in Juli te horen gekregen dat ik samen met drie andere studenten er ook daadwerkelijk stage mag gaan lopen. Van de ene voorbereiding door naar de andere voorbereiding. Het was ontzettend veel en zeker niet gemakkelijk, maar in het vliegtuig en bij aankomst lijk ik dat wel zijn te vergeten.

Van Amsterdam vlogen we naar Nairobi (Kenia). Vanuit Nairobi gingen we met een klein vliegtuigje naar Kilimanjaro. Wij waren de laatste die aankwamen bij de bagageband en zagen we al snel dat we twee koffers misten. Een koffer van Femke en een koffer van Sanne. Dit was geen lekkere start, maar het kwam goed werd ons verteld.

Van het vliegveld Kilimanjaro werden we met een busje naar het hostel gebracht. In het busje naar het hostel was het genieten van het mooie uitzicht. Natuurlijk zo anders als in Nederland, maar ook hier verschilt elk stukje land. Zo ga je binnen een paar minuten van een onbegroeid stuk land met een enkele kale boom naar juist rijke grond met veel bomen en dergelijke (voorbeeld op foto's). Het verkeer is chaotischer en we rijden links, dus ik zat als bijrijder ook links in plaats van rechts.

Eenmaal bij het Hostel aangekomen werden we verwelkomt en kregen we een rondleiding. We slapen met zijn vieren op een kamer en het ziet er allemaal prima uit. Gelukkig hebben we ook een eigen douche en toilet, want dat is natuurlijk nog maar afwachten in een hostel. Er is toevallig nog 1 Nederlandse student en verder zijn het momenteel met name Denen. Er wordt verwacht dat we gezamenlijk Engels praten.

Er werd verteld dat we rond 6 uur gingen eten, maar dat was wachten en wachten. Uiteindelijk werd het half 8. We zijn er al achter dat alles hier op het dooie gemakje gaat. Het eten was oprecht lekker, wat we eigenlijk alle 4 niet hadden verwacht. Op een gegeven moment vroegen ze of we een toetje wilden. Zo wilden totaal ongeveer 18 (van de 25) mensen een toetje. Echter verwachtten we dat we het toetje gewoon krijgen waar we gegeten hebben, maar dat was niet het geval. Er werd telefonisch gebeld, dus we dachten dat het gebracht zou worden. Op een gegeven moment vroegen ze of we ready waren, huh? Bleek dat er taxi’s werden gebeld en dat een toetje altijd ergens anders gegeten wordt. En op de menukaart stond zelfs chocoladeijs met brownie, say what? We werden wel gelijk met onze neus op de feiten gedrukt, wat voor ons vanzelfsprekend is, zoals een toetje eten, kan al totaal anders zijn als bij ons in Nederland. Het was wel een leuke onverwachtse onderneming, voor je het weet zit je in een taxi met iedereen naar een restaurant.

Rond een uur of elf kwamen we weer terug bij het hostel. We gingen ons rustig klaar maken voor bed, althans dat dachten we. Totdat Sanne opeens een mega spin zag, ter grote van een vogelspin. Heel het hostel ook meteen weer wakker. De bewaker kwam ons verlossen maar de spin was inmiddels onvindbaar. Na even zoeken kwam die onder een koffer vandaan gelopen en heeft de bewaker hem gepakt. Niet dat we opgelucht waren, want alles kriebelde. En dan te bedenken dat er eigenlijk nooit geen spinnen en dergelijke zijn (geweest) in het hostel, hebben wij weer.

Inmiddels is het bijna 12 uur en gaan we slapen na een lange dag met veel nieuwe indrukken. Morgen hebben we om 9 uur afgesproken met een meid van het hostel om de lokale buurt en handige voorzieningen te ontdekken.


Pole pole (10 februari, dag 2)

Pole pole! Het betekent rustig aan in Swahili. We hebben vandaag opnieuw gemerkt dat alles hier op het dooie gemakje gaat. We hadden bijvoorbeeld om negen uur afgesproken voor een Town Tour (rondleiding door Moshi) en we gingen rond 10 uur weg. De mensen in de supermarkt scannen alles een voor een, in Nederland ook, maar dan tien keer sneller. Het is even wennen maar ik gok dat ik daar snel aan gewend ben mij kennende ;-). In Moshi heeft iemand van het hostel tijdens de rondleidingen voorzieningen zoals de supermarkt en bakker laten zien. Het was boven de 30 graden en iedereen loopt in het stadje in lange broeken en shirts. Het was ook gek om te zien dat de mensen veel manden met fruit etc. op hun hoofd dragen. De lokale mensen zijn ontzettend vriendelijk. Ze roepen vaak Djambo! en je krijgt een big smile als je “hello” terug zegt. Ze willen je met alles helpen en al je spullen dragen. Mijn spullen die ik kocht in de supermarkt werden zelfs in een plastic tasje gedaan door een medewerker.

Gelukkig konden we ook meteen de koffers ophalen van Femke en Sanne, yes! Het schijnt normaal te zijn dat er koffers later komen, want in het hostel deden ze of het normaalste zaak van de wereld was. Verder heb ik even heerlijk in een hangmatje in de tuin (31 graden) liggen chillen.

We zijn op het goede moment aangekomen, want Hostel Hoff bestaat 10 jaar. Dit hebben we met een groot feest gevierd, iedereen keek er naar uit. Er zijn twee locaties van Hostel Hoff, wij zitten op de tweede locatie. De barbecue werd gehouden op de eerste locatie, 5 minuutjes lopen van ons hostel. Het werd groots gevierd met drankjes, slingers, ballonnen en cadeautjes voor de vrijwilligers die zich de afgelopen jaren hebben ingezet voor allerlei projecten. Op de foto zijn alle mensen van het hostel waar wij verblijven; Hostel Hoff 2. Het was een gezellige avond waar we mensen al wat beter hebben leren kennen. Morgen gaan we met mensen van het hostel naar koffie plantages en de watervallen. Ik ben benieuwd!



Daytrip waterfalls and coffeetour (12 februari, dag 3)

Vandaag gingen we op tijd opstaan voor een dagtrip naar de watervallen en koffieplantages. En… het ontbijt was een snee brood met pindakaas en ook soort van mini loempia’s. Het eten valt me tot nu toe nog niet tegen, maar we zijn er natuurlijk nog maar 2,5 dag.

In een vol busje gingen we weg. Het zijn super hobbelige en ongelijke wegen, heel anders dan in Nederland. Op een gegeven moment kon het busje niet meer verder in verband de smalle en steile wegen dus zijn we gaan lopen. Onderweg naar de watervallen kregen we uitleg over planten die daar groeiden en dergelijke en hoe en waarvoor ze dat gebruiken. Ze vertelden dat in Moshi bananenbier en bananenwijn helemaal hot is. Die gaan we binnenkort maar eens uittesten dan. Aangekomen bij de watervallen dachten we even te zwemmen, maar het was zo koud dat we alleen even onze benen hebben afgekoeld. Het water komt namelijk rechtstreeks van de Kilimanjaro. Heel de weg er naar toe was het een super mooi uitzicht en ook telkens verschillend. Zoals net verteld moesten we een eind lopen aangezien er geen auto’s kunnen komen, maar we zagen wel kleine huisjes onderweg waar allemaal mensen wonen. Zij moeten dus elke dag twee uur heen en twee uur terug lopen om boodschappen te kunnen doen.

Pole pole kwam vandaag wel goed van pas. Op de terugweg van de watervallen naar de koffie plantage waren we echt uitgeput van alle steile en hobbelige wegen. Drie keer raden wie op d’r plaatje ging; leo. Op sommige punten ging de man me zelfs dragen in de hitte, ze zijn hier zo behulpzaam dat ik me er soms een beetje schuldig om voel. En altijd maar blijven lachen, want hier geldt het motto: happy people are good people.

Nadat we bij de koffieplantages waren aangekomen, dit lag op de terugweg van de watervallen, hebben we eerst even gegeten. Ze hadden van alles; fruit, rijst, vlees, bonen. Dit was wel een andere smaak dan we thuis kennen maar het smaakte verder goed.

Bij de koffieplantages kregen we uitleg over het proces van het maken van koffie. Een van deze stappen was het stampen van de bonen. Dit doen ze altijd met elkaar, ze wisselen elkaar af met het stampen en dansen en zingen er tussen om heen om elkaar aan te moedigen. Er hing een hele gezellige sfeer. Hier heb ik nog een leuk filmpje van, maar het uploaden doet het momenteel niet, misschien later.

Deze dag is zo voorbij gevlogen en waren rond half zes weer terug bij het hostel. Verder hebben we gegeten en spelletjes gedaan. Even lekker bijkomen van de afgelopen dagen.


Lazy Sunday (12 februari, dag 4)

Deze dag is voorbij gevlogen, terwijl we niet heel veel hebben gedaan. We hebben uitgeslapen tot half 10 en vervolgens nog snel ontbeten, dit kan namelijk (maar) tot 10 uur in het weekend. Samen met Femke heb ik mijn eerste handwas gedaan, het was hilarisch. Stonden we daar, onze eigen ondergoed schoon te maken. Onze kleren kunnen gedaan worden door mensen van het hostel, alleen onze ondergoed en sokken moeten we sowieso zelf wassen.

We kregen honger en hadden niet echt middageten, dus gingen we naar de supermarkt. Het is ongeveer een kwartiertje lopen naar de supermarkt die open is op zondag. We dachten onszelf nog even te verwennen met kaas en tomaat en geroosterd brood. Op de terugweg moesten we steil omhoog op ongelijke wegen op het heetst van de dag, dat was best zwaar. Uitgeput bij het hostel aangekomen en het brood in de rooster gedaan te hebben, kwamen we erachter dat het brood wat we vrijdagmiddag gekocht hadden, al beschimmeld was. Helemaal niet over nagedacht dat het brood hier met de warmte haast niet langer dan een dag bewaard kan worden. Gelukkig hadden we ’s avonds lekker eten, namelijk pasta met kaas en fruitsalade.

Vandaag viel voor het eerst viel de stroom uit. Dat was niet heel chill en we waren net bezig met onze kamer aan het ordenen tot het opeens super donker werd en de ventilator er in onze kamer mee stopte. Ook het water uit de tank wordt dan niet meer gekoeld, dus het was even omschakelen aangezien we dit vast en zeker vaker mee gaan maken. Gelukkig duurde het niet heel lang en was het denk ik binnen 20 minuten weer opgelost.

Iets wat ik nog leuk vind om te vertellen is dat we hier op het hostel een groot bord hebben met de planning van de komende twee weken. Daarnaast staan al onze namen met het land waar we vandaan komen, zo kunnen we van elkaar zien wie er wel/niet mee eet ‘s avonds en wat we eventueel kunnen gaan doen. Zo stond er dat wij donderdag aankwamen, leuk!

Morgen gaan we voor het eerst naar stage. Ik kijk er naar uit om te zien hoe het daar is en hoe ik de stage allemaal ga ervaren, stage is immers waar het allemaal omdraait.



Eerste stagedag (13 februari, dag 5)

Vandaag was onze eerste stagedag en dit was een heftige dag. De afgelopen dagen voelde eigenlijk als een soort vakantie maar dit gevoel was vrij snel weg. Ik heb eigenlijk zoveel te vertellen en het is zo anders dan in Nederland dat het haast niet op papier te beschrijven is. Ik was in shock. Een voorbeeld is dat de kinderen hier niet thuis leren hoe ze naar de wc moeten, dus er stond op een gegeven moment gewoon een meisje (van ongeveer 8 jaar) voor me te plassen door haar rok heen en niemand deed er iets aan. Doordat veel kinderen niet zindelijk zijn stinkt het overal ontzettend naar ontlasting en plas. Als de kinderen je knuffelen en nat zijn, weet je dus ook niet of dat van het water of van de plas is.

Iets wat ook ontzettend wennen is dat de kinderen heel veel aan je zitten. Zo knuffelen ze je heel de tijd, maar werd ik ook onverwachts geslagen en aan mijn haren getrokken. Het is lastig dat ik de taal nog niet spreek, aangezien kinderen niet echt onder de indruk zijn van een strenge blik op het moment dat ze je knijpen en/of schoppen/slaan.

Tijdens de lessen doen de helft van de kinderen niet mee en schreeuwen ze, terwijl geen een leerkracht er iets aan doet. Er zat op een gegeven moment zelfs een leerkracht naast me te slapen tijdens de les. Het wordt gewoon toegelaten dat de kinderen zitten te slapen op de tafel. Sommige leerkrachten proberen wel wat orde in de chaos te brengen, maar dat heeft niet veel effect.

De manager vertelde tijdens de rondleiding heel het schema van de dagen in de week, maar tijdens de dag zelf was van al die structuur niks terug te zien. We hebben heel de dag (van acht tot vier) twee opdrachten gezien waar er chaos was en haast niks uitgevoerd werd. ’s Ochtends werd er tijdens de rondleiding verteld dat de kinderen thuis worden geslagen maar dat ze dat vanuit het Gabrielle centre (stageplaats) dat af proberen te leren. Echter heb ik geen leerkracht zien slaan, maar de kinderen zelf slaan elkaar constant echt super hard, terwijl daar niks van wordt gezegd. Wij kunnen ook nog geen invloed uitoefenen want als we wat proberen met gebaren (aangezien onze Swahili nog heel beperkt is), luisteren ze gewoon niet. Dit heeft ook te maken met de machtsverhoudingen binnen deze cultuur. De indruk van deze dag is dus dubbel. Het was echt heftig om te zien en ik vind het moeilijk om alle indrukken over te brengen.

Momenteel laat ik alles op me in werken. We moeten drie dagen stagelopen en twee dagen daarvan gaan we gesplitst (in tweetallen). Morgen ga ik samen met Femke stagelopen. We gaan op tijd slapen zodat we morgen weer met goede moed kunnen beginnen.

Tweede stagedag (14 februari, dag 6)

Wat een verschil met gisteren op stage. Femke en ik gingen vandaag samen stagelopen. We kwamen wat later aan doordat we eerst nog bepaalde dingen voor het visum met iemand moesten regelen.

Op het moment dat we bij het centrum aankwamen was het al een wereld van verschil, de kinderen zaten in klassen te werken en buiten was het redelijk rustig. De kinderen vlogen je ook al een stuk minder aan. In het begin hebben we even gekeken bij de klas met kinderen met autisme. Sommige kinderen zijn heel slim en anderen kunnen zich alleen met gebaren uiten door hun autisme. Daarna was er pauze en gingen we met de kinderen spelen. De kinderen trokken minder aan je maar kwamen wel naar je toe, er hing een veel betere sfeer. Na de pauze gingen ze weer in grotere groepen aan de slag. Dit is nog wel even wennen aangezien de leeftijd daardoor ook heel erg gemixed is en aan bepaalde leeftijden haast geen aandacht geschonken wordt. 1 leerkracht is redelijk consequent in haar handelen, anderen liggen gewoon te slapen. Het middageten is wel onsmakelijk waardoor je haast geen trek meer hebt. Er zijn gewoon te weinig lepels waardoor zelfs volwassenen met hun handen zitten te eten en er hangt geen frisse lucht doordat de meeste kinderen niet zindelijk zijn (zoals gisteren verteld).

Zo zagen we vandaag wel wat taken voor onszelf waar we wat voor onze eigen ontwikkeling maar ook die van de kinderen kunnen betekenen. Op het eind hadden ze als les een modeshow, we zagen daar wel de achterliggende gedachte van. Het was heel anders dan hoe we het in Nederland zouden doen, maar het ging over hun houding hoe ze zelfverzekerd over kunnen komen. Dit deden de leerkrachten door de leerlingen heen en weer te laten lopen “als een modeshow” en tegelijkertijd te letten op hun houding om zelfverzekerd over te komen. We zagen vandaag dus al meer perspectief wat wij kunnen betekenen, maar we zijn nog wel wat zoekende.

Vanavond ging de man van het hostel het eten regelen voor de vrouw, waardoor we uiteten moesten met zijn allen. Het was wel even leuk om weer ergens anders wat te bekijken en het was een leuke locatie. Ik had een chicken burger met friet en natuurlijk drinken voor nog geen 8,00. Je moet dan 17,000 shilling betalen dus het klinkt zoveel maar als je het achteraf omrekent kost het geen drol. Het was 5 minuten lopen naar het hostel dus we gingen lopen. Toen we bij het hek aankwamen zei Femke nog ik ben bang dat Johnny (onze bewaker) weer verstopt zit, en mee dat we het zeggen schrikken we ons kapot van hem. En Johnny maar lachen..


Wij-cultuur maar toch alleen (15 februari, dag 7)

Op stage heb ik vandaag vooral veel geobserveerd in de verschillende klassen. Volgende week ga ik een keuze maken bij welke groep ik stage wil lopen. Echter werken ze haast alleen in de ochtend in de klassen en is de rest van de dag in grote groepen. In het begin van de ochtend heb ik bij een klas gekeken wat vergelijkbaar is met speciaal onderwijs. Daarna heb ik bij de kindergarten gekeken, waar ik met de kleinste kinderen spelletjes heb gedaan. Vervolgens heb ik bij de autisme klas gekeken en heb ik kinderen begeleid met een opdracht betreft spelling. Dit was een opdracht op een tablet. Ze hebben er drie. Dit was opvallend aangezien ze zo weinig materiaal hebben en er opeens een tablet tevoorschijn kwam. De opdrachten waren ook veel te hoog gegrepen voor de kinderen.

Er werd verteld dat er Play-doh les was, dus we hadden soort van play-doh klei verwacht. Dit ging even anders. Er werden emmers gehaald en het werd buiten op de (zand)grond gegoten. Vervolgens werd daar klei van gekneed. Sommige kinderen werden daar ook mee ingesmeerd voor de sensorische zintuigen. Dit droogde dan op en werden ze afgespoeld. De kinderen moesten van deze klei cijfers en letters maken. Dit werd met dit materiaal gedaan zodat ze deze materialen ook thuis hebben en ze het eventueel thuis ook kunnen oefenen. Het is maar de vraag in hoeverre dat ook daadwerkelijk gebeurt, maar door de achterliggende gedachte begreep ik beter het gebruik van de materialen.

Het is vooral een wij-cultuur en alles wordt in groepen gedaan. maar binnen deze groepen zie je allemaal individuen en doen ze eigenlijk niks samen. Zo spelen de kinderen in de pauzes niet samen en zitten ze apart van elkaar te spelen. De laatste les vandaag was sport en op dat moment zag je ze in teams echt samenwerken. Dit was mooi om te zien en leuk om mee te doen!

We hadden bij het hostel ook een heerlijke maaltijd. Friet!! met soort stoofvlees en heerlijk fruit. Verder hebben we buiten gezeten en vooral bijgekletst met paar mensen van het hostel. Het is heerlijk om ’s avonds buiten te zitten. Overdag is het namelijk boven de 30 graden maar ’s avonds koelt het af tot ongeveer 24 graden, niet verkeerd ;-).