Week 2

Lunchen & project hoofdstad Dodoma (vrijdag 17 februari, dag 9)

Gisteren (donderdag) waren Femke en ik vrij van stage. Dit betekent alleen niet dat we niks te doen hebben. We zijn heel de dag druk voor school bezig geweest. We hebben naast onze stage nog keuzevakken te volgen. Als we in Nederland waren gebleven, hadden we gewoon naar school gemoeten. Het was toch een heerlijk idee dat ik nu niet in het busje naar school zat te hobbelen maar juist buiten op de plaza bij het Hostel aan school kon werken met een lekker temperatuurtje. Haast iedereen op het hostel is ook naar hun vrijwilligerswerk toe, dus Femke en ik hadden alle rust om aan onze opdrachten te werken. Op de een of andere manier hebben we het ‘pole pole’ al overgenomen en doen we alles rustig aan, maar daar is niks mis mee als het aan ons ligt ;-).

Aangezien we maandag met zijn vieren zijn gestart, hadden Anouk en Sanne vandaag nog een dag vrij van stage. Om dit nog even te benutten en aangezien we gisteren al hard aan school hebben gewerkt, zijn we gaan lunchen in het centrum. We hadden al wel verhalen gehoord van anderen dat het goed eten was, maar ik wist niet wat ik zag toen de menukaart in mijn handen kreeg. Wraps, pizza, sandwiches en noem maar op, en ik maar denken dat ik zou afvallen.. integendeel. Ik heb een sandwich met kip, mozarella, tomaat en pesto met een smoothie besteld, en het was zo lekker! De smaak is over het algemeen wel wat anders dan dat we in Nederland gewend zijn, maar verder smaakt het erg goed.

’s Avonds hadden we een afspraak met Kerri gepland. Zij is een vriendin van onze stagedocent van Fontys in Nederland en heeft ook een aantal projecten en een samenwerking met het centrum waar wij stagelopen. Zij heeft wat uitleg gegeven over haar projecten en hoe dat tot stand is gekomen. Zo gaf ze ons ook mogelijkheden wat we eventueel kunnen doen de komende maanden in samenwerking met het centrum.

Iets wat wij niet kunnen voorstellen in Nederland, is hoe ze hier tegen kinderen met beperkingen aankijken. Heel lang werden de kinderen hier vermeden en waren ze niet welkom in de gemeenschap. Ze werden gezien als een last, want ze kunnen niks, niet nadenken en niet werken. Dat is dus het beeld wat ze hier van kinderen hebben met beperkingen. De projecten van Kerri en ook onze stageplek, probeert dat beeld te veranderen en juist de mogelijkheden van deze kinderen onder ogen te brengen. Vooral het autisme is hier niet bekend en veel mensen weten niet wat het betekent, er is zelfs geen swahili’s woord (swahili is spreektaal) voor. In de maand April organiseert Kerri (met natuurlijk collega’s) een heel groot project in de hoofdstad van Tanzania: Dodoma. Ze gaan een soort loop organiseren om de bekendheid en mogelijkheden van de kinderen met autisme onder de mensen te brengen. Het wordt groots aangepakt en wij mogen mee helpen, hoe leuk! Aangezien het groots wordt aangepakt en ze het nog niet eerder hebben gedaan, en ze de media er ook bij willen betrekken, vind ik het erg interessant om mijn steentje er aan bij te kunnen dragen. We gaan dan waarschijnlijk ook met zijn vieren aangezien ze onze hulp goed kunnen gebruiken.


Naar het zwembad.. of toch niet (Zaterdag 18 februari, dag 10)

Tot nu toe is het heel de tijd super mooi weer geweest, maar we hebben nog niet echt tijd gehad om te zonnen. Alleen gisteren even in de tuin. Vandaag hadden we een dagje naar het zwembad gepland wat ook een superleuke omgeving blijkt te zijn. Toen we wakker werden, was het alleen bewolkt. We gingen toch maar even kijken naar de weersverwachting: bewolkt en kans op regen. Dit was balen aangezien we er naar uit hadden gekeken om onze witte huiden beetje bij te kleuren en lekker te relaxen. Achteraf bleek dat we dus helemaal niet naar de weersvoorspellingen hadden moeten luisteren, want er was na 11 uur geen wolk meer te zien en we hebben heel de dag geen regen gehad. Tot nu toe hebben we nog helemaal geen regenbui gehad, even afkloppen.

Het was overdag, maar tijdens het avondeten merkte je het pas helemaal, erg rustig in het hostel. We zijn namelijk met zijn 25en momenteel, maar haast iedereen was weg. Er zijn een aantal met de 4-daagse safari tour mee en anderen zijn de kilimanjaro aan het beklimmen, dat duurt 6 dagen. Dit zijn twee activiteiten die veel worden ondernomen aangezien ze ook dichtbij ons hostel liggen. Een jongen die hier al zes weken is, die vertelde dat hij het nog nooit zo rustig had gezien op het hostel. We waren met het avondeten maar met zijn zessen nu, het was gezellig maar een stuk stiller natuurlijk.

Waar we normaal gesproken met zijn vieren in de kamer slapen, hadden we nu een nieuwe bewoner. En geen gewenste… mister salamander. Het is maar goed dat er niet veel mensen in het hostel waren, anders waren ze weer wakker geworden. Gelukkig hebben we johnny nog, onze hero.


Lazy Sunday 2.0 (zondag 19 februari, dag 11)

Vandaag gingen we dan toch echt..: naar het zwembad! Dit is 10 minuten rijden met de taxi en het is bij een hotel. Echter waren er haast geen mensen van het hotel, maar zagen we ook nog anderen van hostel hoff 1 (wij verblijven hostel hoff 2). Het was een prima zwembadje en zag er mooi uit! Fotootjes heb ik toegevoegd.

Bij het hostel hadden mensen al verteld dat het eten er erg lekker was, dus we konden de lunch daar natuurlijk niet overslaan. Iets wat soms nog wat bizar is, dat bepaalde producten veel goedkoper zijn. Zo hadden we een coca cola (350 ml) voor maar 2,000 shilling (80 cent!). Naast de cola had ik noodles besteld. Het was erg lekker en het leek even of ik thuis was, smaakte net als mama’s noodles ;-). De noodles kostten ook maar 8,000 shilling. Nu denk je 8,000… maar dit is maar 3,20 in euro’s. Echt bizar dat het zoveel goedkoper is dan in Nederland. Nu is dit niet altijd zo, want wij hadden bijvoorbeeld een pot pindakaas in de supermarkt gekocht en later kwamen we erachter dat die 6,50 kostte. 6,50 voor 1 pot pindakaas, juist ja.

Hier in Tanzania hebben ze verschillende vervoersmiddelen: de cab (taxi), Dalla Dalla (soort busje), de tuc tuc (geen idee waar ik dat mee moet vergelijken) en de Bora Bora (scooter). Tot nu toe hadden we eigenlijk alleen nog maar gebruik gemaakt van de taxi en de benenwagen. Vergeleken met Nederland kost de taxi geen geld, maar in Tanzania is dit het duurste vervoersmiddel. Op de terugweg van een dagje luieren aan het zwembad besloten we dus met de Dalla Dalla terug te gaan. Dit was weer wat. We liepen gewoon naar de overkant van de weg en daar stonden we dan, langs de weg. Er zijn hier geen bushokjes/haltes maar je gaat gewoon langs de weg staan. Wij hadden geluk dat er net een Dalla Dalla kwam aanrijden. Op het moment dat wij instapte zaten er geen mensen in, maar dit werd snel veranderd. Er hangt een knul uit het raam terwijl de Dalla Dalla rijdt om te kijken of er ergens mensen staan. Als er mensen staan gooit hij met grote vaart die deur weer open en vervolgens zo snel mogelijk weer dicht.
De Dalla Dalla is een heel klein gammel busje met smalle stoelen. De stoelen zijn eigenlijk ook veel te smal voor de Afrikaanse billen, dus op zijn zachtst gezegd is het lekker krapjes. Hij stopt dus ook maar wanneer er mensen aan de kant van de weg stil staan en dan wordt die deur weer met een grote vaart open gegooid. Ik heb vaak geklaagd over het openbaar vervoer in Nederland en dat is ook niet alles, maar het kan dus nog veel erger. Op het moment dat je ook denkt dat het busje echt vol is, weten ze nog wel meer mensen er echt in te proppen. Je moet ook een gil geven als je eruit wilt. Dit is nog wel een stukje lopen naar het hostel. Maar.. de taxi kost 4 euro en dit koste voor zijn vieren 1600 shilling (400 shilling per persoon en dit is 15 cent). Dit is dus veel goedkoper, dus van de week gaan we ook maar eens een poging wagen om met de Dalla Dalla naar stage te gaan.

Aangezien wij dichtbij de evenaar zitten hier in Afrika, is de zon veel scherper dan wij in Nederland/op vakantie gewend zijn in Europa. Dit hadden de mensen op het hostel al verteld, maar dit heb ik vandaag letterlijk aan de lijve ondervonden. Ondanks dat ik me meerdere malen heb ingesmeerd, ben ik net een tomaat na een dagje zwembad. Op een van de foto’s kun je ook zien dat ik een strik op mijn rug van mijn bikini had, heel charmant.

Na deze dag aan het zwembad, had ik een douche genomen. Vervolgens gebeurde weer wat alleen mij kan overkomen. We hebben een douche in onze kamer en die bestaat uit een schuifdeur. Ideaal want het veroorzaakt geen oceaan van water in onze kamer. Totdat Leonie vol enthousiasme de douche uitstapte.. Ik had opeens heel die douchedeur in mijn handen. Gelukkig was Sanne in de kamer en kon ze de deur vasthouden (nadat we een lachbui hadden overleefd), en kon ik Johnny weer halen. Hij zag me weer aankomen. Hij heeft de deur wel weer gemaakt, onze hero.


Alleen gehoopt, niet verwacht (maandag 20 februari, dag 12)

Vorige week had ik nooit kunnen dromen met wat voor fijn gevoel ik een week later stage verliet. Het was oprecht een leuke dag, terwijl precies een week geleden de moed in al onze schoenen was gezakt. Zo’n groot verschil vergeleken met vorige week. Dit komt mede doordat ik al een beetje gewend ben aan de culturele verschillen en veel de reden achter de reden te weten kom. Zo hebben we bijvoorbeeld gevraagd hoe het komt dat er hier zoveel aandacht wordt besteed aan dansen en muziek. Hier besteden ze namelijk veel meer aandacht aan (minstens 2 uur per dag) vergeleken met in Nederland en dan ook op een hele andere manier. Het dansen heeft verschillende reden voor de verschillende leeftijden. Allereerst is het heel belangrijk binnen deze cultuur. Elke gelegenheid heeft een eigen dans. Daarnaast is het om te relaxen, leren instructies op te volgen en leren communiceren met anderen binnen een grote groep. Tijdens deze lessen zie je van verschillende leerkrachten veel enthousiasme terug vergeleken met andere lessen, omdat ze hier ook echt mee opgegroeid zijn. Bij leerkrachten in Nederland heb ik dit nog niet op deze manier terug gezien. Het is namelijk echt uitbundig dansen, heel anders dan dat wij dansen. Je ziet de kinderen tijdens deze lessen genieten. Doordat we nu de achterliggende gedachtes ervan weten, kunnen we ook meer begeleiding bieden en het nut ervan in zien. In het begin leken ze in onze ogen alleen te dansen zonder doel.

In de ochtend werken ze zoals eerder verteld in de “lokalen”. Ze gingen de letters leren. Eerst hardop, vervolgens werkten ze met bordjes. Ze hebben bordjes met letters erop van zand waar mee ze met hun vinger over kunnen gaan om te leren schrijven. Vervolgens gingen ze oefenen met schrijven. Dit ging alleen niet zoals wij gewend zijn met pen en papier, maar met een krijtje op de grond. Ze hebben gewoon geen genoeg geld voor deze materialen dus schrijven ze gewoon op de grond met een schoolbordkrijtje en vegen het op een gegeven moment weer uit. De kinderen zagen aan het eind van deze les hoe ik er normaal gesproken uitzie, spier wit door al dat krijt ;-).

Het was ook fijn dat de stagebegeleidster een gesprek met ons aan vroeg. Zo hebben we het erover gehad hoe we het ervaren en hebben we vragen aan elkaar kunnen stellen. Zo hebben we gevraagd hoeveel kinderen in het weekend op het centrum blijven. Zo blijft ongeveer 50 procent van de kinderen slapen op het centrum. De anderen gaan naar huis. In het weekend gaan de kinderen onder begeleiding van vier begeleiders naar de kerk. Dit is hier niet perse voor de religie zoals in Nederland. De kinderen van het centrum gaan juist naar de kerk om te kunnen leren hoe ze zichzelf moeten gedragen in een groep van onbekende mensen. Aangezien ze haast alleen op het centrum zijn, zien ze natuurlijk constant dezelfde mensen. Naar de kerk is een van de weinige momenten dat ze dan in contact komen met mensen die ze nog niet eerder hebben gezien.

Ik begin dus, wat ik alleen maar had kunnen hopen na alles wat gebeurt is na vorige week, steeds meer mijn draai te vinden en het naar mijn zin te hebben. Bovendien hebben we deze avond ons al verdiept in het stagedossier en ik heb al ideeën hoe ik vorm kan geven aan de beroepstaken waar ik aan moet voldoen. Kom maar op!


Wij weten alles, want wij zijn Nederlanders (dinsdag 21 februari, dag 12)

Daar gingen Femke en ik dan, voor het eerst met de Dalla Dalla naar stage. We hadden ons gisteren nog even een dagje met de taxi gegund, maar vandaag gingen we de gok toch maar wagen. Het is niet ideaal, maar voor 15 cent mag je natuurlijk niet klagen. Je zit letterlijk als een sardientje in een blikje en als je denkt dat die vol zit, weten ze er nog wel meer mensen bij te proppen. Het is vanaf het uitstappunt nog 20 minuten lopen naar stage, maar dat is prima te doen.

Vorige week werden we haast genegeerd door de leraren en namen ze weinig initiatief in het contact leggen. Als wij dan initiatief namen, kregen we vaak kort antwoord terug. Echter is dit deze week heel anders. Er kwamen vandaag zelfs twee leerkrachten naar ons toe met de vraag of we de lessen gaan willen verzorgen tijdens bepaalde thema’s. Ze wilden dat we gelijk van maandag tot en met woensdag drie verschillende thema’s verzorgen. Ze gingen er meteen vanuit dat we ideeën konden delen en het veel beter wisten dan zij. Terwijl Femke en ik nu vooral aan het observeren zijn en juist vanuit hun perspectief aan het denken zijn. Dit zorgt ervoor dat we ook wat meer tijd nodig hebben voor passende activiteiten. Uiteindelijk hebben we met de docenten afgesproken dat we komende week één thema verzorgen, namelijk de les “parts of the body”. We moeten deze les helemaal zelf voorbereiden en voor zelfgemaakte materialen zorgen. Ze geven hier namelijk elke week dezelfde les. Elk thema heeft een eigen activiteit. Twee thema’s komen zelfs twee keer voor in de week, dus krijgen kinderen ook twee keer precies dezelfde activiteit per week. Waar in Nederland gebruik gemaakt wordt van veel verschillende werkvormen/materialen, wordt hier dus maar één zelfde werkvorm en materiaal per thema gebruikt. Je kan je misschien voorstellen als je week in en week uit precies hetzelfde krijgt, de concentratie en de motivatie van de kinderen ook verzwakt. Dit is dan ook duidelijk terug te zien in het gedrag van de kinderen tijdens deze themalessen.


Het zal eens in 1 keer goed gaan.. (woensdag 22 februari, dag 13)

Vandaag hadden Femke en ik ’s ochtends wat meer moeite om energie op te brengen om naar stage te gaan. We merken dat de nieuwe indrukken en de kinderen veel energie van je vragen. Dit is niet erg, maar wel vermoeiend. Zo is een schooldag van 7.30 tot 15:45 ook erg lang voor Nederlandse begrippen, en zeker met dit warme weer.

Vergeleken met vorige week zien we (wel op zijn Afrikaans) meer structuur terug. Misschien kwam het ook omdat vorige week ouders op het centrum rondliepen voor de opvoedingsondersteuning en deze week niet. De ouders lopen dan namelijk in vrije tijd gewoon tussen de kinderen door, dus misschien zorgt dit ook voor onrust voor de kinderen. Dit zullen we de volgende keer als de ouders weer komen, moeten bekijken.

Het contact met de kinderen verloopt veel beter. Ze zijn veel minder aantastelijk aan het begin en zoeken juist meer contact met “djambo” (hallo) te zeggen. Aangezien we haast de taal niet spreken moeten we vooral gebruik maken van de non-verbale communicatie, zoals gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Tijdens de pauzes is het erg leuk om te spelen met de kinderen, ze snappen vaak met gebaren wel wat je bedoelt en andersom wij van hen ook. Echter werd ik vandaag weer bewust dat de gebaren die wij gewend zijn, hier niet perse dezelfde betekenis hebben. Zo schudde ik tijdens de lunch “mmm lekker” met mijn hand naast mijn wang, maar het kind begreep me niet. Hij dacht dat hij een vieze mond had en ging zijn mond af doen.

Het begrip structuur heeft hier wel een andere betekenis vergeleken met Nederland. Zo gaat op scholen in Nederland op een bepaald tijdstip automatisch de bel. Hier bellen ze zelf wanneer het hen uitkomt. Een voorbeeld is dat het programma eigenlijk stopt om 15:45 maar vandaag pas om 16:05 de les werd beëindigd. Alles pole pole en wanneer het hen uitkomt, al is het programma wat langer schuift het volgende toch gewoon wat op. De bel is hier trouwens ook een bijzonder iets, het is een metalen staaf waar ze slaan op een verroeste velg van een auto die in de boom is gehangen.

Aan het eind van de dag werd er weer de les sport gegeven. Dit was opnieuw een erg leuke les. Iets wat nog grappig was, was dat we geen lintjes om hadden. We begrepen vorige week al niet hoe de verdeling van de teams precies zat, we dachten eerst jongens tegen de meiden. Nu werd er dus verteld dat we onze shirt in onze broek moesten doen en dat dat een team was. Zo hebben ze hier dus geen lintjes maar doe je gewoon je shirt in je broek en het andere team niet, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?

Het was vanavond een gezellige avond tijdens het eten en we hebben met de mensen van het hostel veel gelachen. Om even wat te gaan doen zijn we boodschappen gaan halen en moesten we nog geld pinnen voor het verblijf van het hostel. Het maximale want je kan pinnen is 400,000 shilling (ongeveer 170 a 180 euro). Nu moet ik zeggen, het verloopt bij ons vieren soms niet al te soepel. We hebben al paar van die typische dingen gehad zoals dat de koffers niet aankwamen en Sannes laptop het begeven had en nog zulk soort van die dingen. Zo deed mijn pinpas het de eerste keer niet en is die gereset in Nederland. Nu ik mijn geld kreeg, dat ik yes, gelukkig! dit is opgelost. Totdat Femke zei: jongens het duurt wel erg lang voordat ik mijn geld krijg. Er kwam geen geld uit, maar alleen het bonnetje dat ze betaald had.. Hebben wij weer. De taxichaffeur adviseerde ons om het met Whitney (meid van het hostel) te bespreken en morgen met haar terug te gaan naar de bank. Whitney vertelde dat het goed moest komen, maar dit is natuurlijk nog even afwachten. Het zal eens een keer soepeltjes gaan haha..

PS. Ik heb weer een aantal foto’s aan deze blog toegevoegd.
PPS. Iedereen veel plezier die carnaval gaat vieren (in NL), wij zijn stiekem toch een beetje jaloers.